donderdag 20 december 2012

woensdag 19 december 2012

update zolderverbouwing

De verbouwing van de zolder vordert al mooi. We gaan de mannen nog missen, die deze weken zo hard hebben gewerkt, maar ook heel veel gezelligheid en humor hebben gebracht. Als het koffietijd is en ze weer eens onder het stof beneden komen is het steevast: "Maar het zijn allemaal bouwstoffen, en bouwstoffen zijn gezond!"

Alles is nu afgetimmerd, het aanrechtje is geplaatst, de poort is klaar...
Wat hebben ze het er druk mee gehad, die mannen. Negentig gipsplaten moesten er de trappen op gezeuld worden.. En dan nog de rest van al het bouwmateriaal, de gereedschappen.. Gisteren zijn ze voorlopig gestopt. Nu wordt het tijd voor het herstellen van de houten balken, het spakken van de muren en het plafond, voor nog wat verfwerk, het (uitzoeken en) leggen van de vloerbedekking en dan nog de laatste puntjes op de 'i'.

Ik wist dat het mooi zou worden, maar het overtreft echt mijn verwachtingen. Kijk zelf maar..



woensdag 12 december 2012

Als je WWWJB ...


Als je Werkelijk Weet Wie Je Bent   (in Christus)

 

- heb je geen afweermechanismes of beschermingsstrategieën meer nodig

- hoef je jezelf niet te bewijzen

- ben je niet afhankelijk van complimentjes en bevestigingen van mensen

-  is het niet meer zo eng om kritiek te krijgen

- kan het je niet zoveel schelen als mensen negatief over je praten

- hoef je je niet (meer)  te verstoppen

- heb je het niet meer nodig om perfectionistisch te zijn

- mag je assertief zijn en zo op een gezonde manier voor jezelf opkomen

- Kun je bij Abba schuilen als je bang bent

- kun je geloven dat je een kind van God mag zijn

- kun je als een kind bij de Vader op schoot tot rust komen (U heeft mij voor uzelf gemaakt..)

- voel je je geestelijk gezien niet meer een wees, omdat je bevestigd wordt door een Vader die van je houdt, die blij met je is en die vol vreugde naar je kijkt en trots op je is!

- hoef je geen slaaf meer te zijn (maar vind je het ook weer geen probleem om een slaaf te zijn)

- kan er verzoening komen met Abba, met je naaste en met jezelf

- verliest satan zijn grip op jou

- kun je in de geestelijke wereld in je autoriteit gaan staan

- mag je gewoon lekker jezelf zijn en daar tevreden en gelukkig mee zijn…

 

 

zaterdag 1 december 2012

Afscheid nemen...

De gedachten gingen al veel langer die kant op...
Vrienden die hier op zolder overtollig huisraad hadden gestald werden vriendelijk doch dringend verzocht dat weg te halen, de kinderen werden aangemaand nu toch echt hun eigen dozen mee te nemen, want: we gaan de zolder opknappen!

In een huis waar je al twintig jaar woont en waar een grote heel grote zolder boven zit, daar kun je gemakkelijk alles bewaren wat je niet meer gebruikt. Vol verbazing ontdek ik nu dat ik zelfs kapot speelgoed en zwaar beschadigde tassen heb bewaard. Waarom?

Stapje voor stapje kwamen we verder. De ene na de andere hoek werd uitgezocht en opgeruimd. een eerste selectie, een tweede selectie..

Nu was de tijd rijp: it giet oan!
Een paar harde werkers zetten de schouders er onder. Een paar bereidwillige helpers assisteren nu en dan. Intussen worden we meer en meer selectief: Hebben we daar al tien jaar niet naar gekeken? Dan zullen we het de komende tien jaar waarschijnlijk ook niet missen: opruimen!

Zo wordt er nog steeds heel wat afgevoerd. Soms met een behoorlijk vleugje pijn in het hart, vanwege het afscheid van de nostalgie...
Zie bijvoorbeeld deze twee grote jongens. Ze hadden gewoon een speciaal plekje in ons gezin. En was er weer eens een naadje of een steekje los, dan zaten de meisjes braaf op het inloopspreekuur in de wachtkamer: Mijn beer is ziek, de dokter gaat hem beter maken! Daar gaan ze, onze jongens... Ze zwaaien nog eenmaal met hun bepleisterde pootjes: Bye Bye!

 
 

vrijdag 30 november 2012

Film The Woodcarver

Vanavond lekker lui op de bank de film gezien The Woodcarver.

Echt mooi om te bekijken, goed om bij bepaald te worden en waardevol om over na te denken...

Voor maar 3 euro verkrijgbaar in de christelijke boekwinkel.
Een prijsje waarvoor je er met liefde nog een paar koopt, maar dan om weg te geven.

Misschien een idee: vragen aan God: Aan wie zou ik deze film mogen geven?

WWJD?



woensdag 28 november 2012

De jongen die in de hemel was

Vanmiddag was ik in de christelijke boekwinkel om een cd te kopen voor Klaas. We vieren geen Sinterklaas, maar ach, een cadeautje voor elkaar kopen is best leuk ;-)
We luisterden onder het genot van een kopje koffie naar Sela, en de keus viel op Koninkrijk.

Terwijl we daar zaten aan de gezellige huiskamertafel, viel mijn oog op een boek wat daar lag: De jongen die in de hemel was. Ik had een tijdje geleden iets over dit boek gehoord, maar wist niet meer wanneer of van wie. Toch had het boek een bepaalde aantrekkingskracht op mij, dus ik besloot ook mezelf een cadeautje te geven.

Ik ben direct begonnen met lezen en inmiddels heb ik het uit.
Ik kan niet anders zeggen dan dat het niet toevallig is dat ik dit boek nu gelezen heb. Het sluit zó naadloos aan bij de openbaringen die God de laatste tijd aan het geven is...
Zowel in de gebedsgroep, als in het Epafrasweekend, de Bevrijdingsconferentie in Sneek, als ook in mijn persoonlijke tijd met God, komen er steeds meer en meer inzichten, die erop wijzen dat we in een bijzondere tijd leven.

Het boek gaat over een jongen die zo ziek geweest is dat hij bijna stierf. Pas na verloop van tijd kwamen zijn ouders er, stukje bij beetje, achter dat hun kind een heel bijzondere ervaring had gehad terwijl de artsen hem aan het opereren waren nadat zijn blinde darm gescheurd was.
De dingen die hun kind vertelde over wat hij in de hemel gezien en ervaren had sloten naadloos aan bij wat er in de Bijbel staat.

Wow.. dit boek moet je lezen!

dinsdag 20 november 2012

Vrijheid in Sneek

Deze week is er weer eens een Bevrijdingsconferentie in het Noorden van het land. Het team van Geboren om vrij te zijn is vrijdag en zaterdag a.s. in Sneek.

Ik sprak iemand die zei: 'Het lijkt erop dat je eerst bang wordt gemaakt voor demonen en dat je vervolgens uitgenodigd wordt om ervan bevrijd te worden.'

Laat ik het zo zeggen: het gaat niet om bangmakerij. Bevrijding gaat ook niet in de eerste plaats om demonen. Ik denk dat iedereen wel gebieden in zijn leven kent waar (nog) geen volledige vrijheid is. Dat wil niet zeggen dat je DUS occult belast bent.

Ik had destijds zelf het verlangen om door bevrijdingsgebed te gaan omdat ik zeker wilde weten dat ik een open kanaal voor God zou kunnen zijn. Ik ontdekte dat ik wat overtuigingen had opgeslagen die niet overeen komen met Gods waarheid. Bovendien merkte ik nadien dat er een stuk lichamelijke genezing kwam (zelfs zonder dat we daarom gevraagd hadden), dat trots en twijfel moesten wijken en dat ik meer harmonie kon krijgen in de combinatie van ziel, geest en lichaam. Bovendien is er iets verbroken van angst voor (meningen van) mensen. Tjonge, wat een welkome vrijheid!

Ik denk dat het vrij simpel kan zijn: als je ernaar verlangt om VRIJ te zijn, mag je God vragen of er belemmeringen, blokkades of barrieres zijn. Zo niet: gefeliciteerd!
En als het WEL zo is: ook gefeliciteerd, dan weet je dus waar je nog wat kunt winnen!

Op vrijdag is er onderwijs over het thema: Ontdek hoe Gods liefde de duisternis overwint, op zaterdag is er Bevrijdingsgebed.

De conferentie is gratis, inclusief koffie, thee en lunch. Wel wordt er een collecte gehouden.
Voor meer info zie www.bevrijdingspastoraat.nl


zondag 18 november 2012

Hooggevoeligheid, een miskende gave.


Al langere tijd was ik van plan een boek te gaan lezen over hooggevoeligheid. Het is er eindelijk van gekomen. Ik las van Christa en Dirk Lüling 'Hooggevoeligheid, een miskende gave'.

 

Het is een helder boekje, wat inzicht geeft in hoe belastend het kan zijn als je de gemoedstoestanden van anderen aanvoelt en als het ware overneemt. Maar ook beschrijft het hoe je deze gave optimaal kunt inzetten, zodat het een geschenk is. Een gave, waar je pas evenwichtig en optimaal mee om kunt gaan als je zelf innerlijke genezing hebt ontvangen en als je geleerd hebt je grenzen te kennen en te bewaken.

Er is maar één nadeel, het was goed geweest als er nog 1x een spellingscontrole aan te pas was gekomen. Het boek wemelt van de fouten en de werkwoordsvormen lijken redelijk willekeurig van ‘d’s’ en ‘t’s’ te zijn voorzien. Daar ben ik dan weer hooggevoelig voor ;-)

Maar verder: een absolute aanrader, zowel voor wie zichzelf herkent als HGL (hooggevoelige lastendrager) als wie er in de dagelijkse omgang mee te maken heeft.

zondag 11 november 2012

Terug uit Bantega


Terug van het Epafras Weekend in Bantega…
Is het echt nog maar zo kort geleden dat we vertrokken? Wat kan er dan in een paar dagen ongelooflijk veel gebeuren, als Gods Geest de ruimte krijgt en Gods Vaderliefde geopenbaard wordt…
Ik ga hier geen verslag van schrijven, want ik kan geen woorden genoeg vinden om ook maar enigszins uitdrukking te geven aan mijn gevoelens. Maar wel: Het klopt allemaal als een bus, van A tot Z!
Kom ik thuis, hebben manlief en ik gewoon 2.5 uur nodig gehad om bij te praten…
Zegt hij: onze preek ging over Zefanja 3 : 17.
Nou ja, dat is DE tekst over het Vaderhart van God!
Maar ik heb hem nog nooit zo gelezen als deze versie:
De Heer, uw God, is bij u.
hij is een machtige Verlosser.
Hij zal vol blijdschap over u zijn.
Hij zal u liefhebben en u niet beschuldigen.
Hij zal over u juichen met een lied van vreugde.
en ik heb ook nog nooit het vervolg zo gelezen als vandaag:
Wie verdriet hebben omdat zij niet bij dit feest kunnen zijn, zal Ik erbij halen. Zij horen er toch ook bij. Zij gaan gebukt onder de vernedering. Ik zal voorgoed afrekenen met al uw vijanden. En Ik zal de zwakken en hulpbehoevenden verlossen en bijeenbrengen wie uit elkaar waren gejaagd. Ik zal mijn ballingen, die vroeger over de hele wereld werden veracht, nu roem en eer bezorgen.
Gods Geest werkt door.
Het is niet onze strijd, het is zijn strijd.
Als je God toelaat in jouw moeiten en zorgen, als je ontvankelijk bent voor wat Hij jou wil geven, dan dan.. dan…
Dan zul je grote en ondoorgrondelijke dingen ervaren!

zaterdag 3 november 2012

Wat wil God?

Een boek dat me opnieuw diep raakt, en nog meer binnen komt dan eerder,
 is
Gerechtigheid waar God naar zoekt van David Ruis
Ik denk dat dit de kern is van wat God van ons vraagt: recht doen vanuit barmhartigheid. (Niet vanuit liefdadigheid, dat kun je namelijk inzetten om je geweten te sussen of om jezelf een goed gevoel te geven.)
Hier een paar citaten, waarvan ik hoop dat ze je prikkelen om het boek te gaan lezen
De missie van Jezus: Naar buiten gericht, betrokkenheid bij de gebrokenheid van mensen dichtbij en veraf en het maken van volgelingen van Jezus. (blz. 9)
Ik ben tot de overtuiging gekomen dat iedere uiting van aanbidding een gebrek aan integriteit heeft, wanneer ongerechtigheid genegeerd wordt en de liefde voor barmhartigheid niet gevoed wordt. (blz.17)
De aangename geur van aanbidding is gerechtigheid… Waar gerechtigheid ontbreekt, daar hangt geen aangename geur.(blz. 19)
We kunnen niet aanbidden als we niet ook gerechtigheid zoeken, zowel binnen als buiten onze muren. ( blz. 21)
Als aanbidding los staat van een levensstijl die ongerechtigheid recht zet, dan is aanbidding alleen maar lawaai. (blz. 27)
Onze enige verplichting was dat we armen ondersteunden, en dat is precies waarvoor ik me heb ingezet. Gal. 2:10 (blz.32)
Gerechtigheid betekent: zaken recht zetten. Rechtvaardigheid betekent ons hart en onze manieren in overeenstemming brengen met Gods hart en zijn manieren.
Wortels van vooroordeel en veroordeling staan barmhartigheid in de weg. (blz. 63)
In het laatste en zevende hoofdstuk geeft David Ruis een aantal praktische en zeer bruikbare handvatten, waarmee we direct aan de slag kunnen.
Zeker na onze reis naar Roemenië komt dit boek met kracht binnen. Het is goed om onze verantwoordelijkheid te kennen en te nemen, als de liefde van Christus ons dringt...
Doe je mee?

zaterdag 20 oktober 2012

Herfst 2012

Vandaag hebben we een heerlijke herfstdag gehad met kinderen en kleinkinderen.


Dan kom je thuis, en dan besef je dat de herfst overal mooi is..



donderdag 18 oktober 2012

Reisverslag, dag 9. Slot

Zaterdag 6 oktoberHeerlijk, we hebben weer een echte douche! De geur van de dorpjes hangt nog in mijn haar, mijn kleding, mijn neusgaten… Ik heb niet veel schone bruikbare kleren meer over, want alle >25º kleding is niet gebruikt, en ook nu is het daar te fris voor.

Om half acht kunnen we ontbijten, maar Rika en ik gaan vóór het ontbijt al even naar de markt, die vlakbij ons pension is. Ze zijn nog druk aan het opbouwen als we aankomen. Het is leuk om te zien hoe dat in een ander land gaat. Er zijn niet veel kramen, maar we kopen even kruiden, o.a. om op de reünie echte goulash te kunnen maken. En van mijn laatste buitenlandse muntstukjes koop ik een stukje kaas. Geen idee hoe die dingen in Roemenië en in Hongarije en in Tsjechië heten. Ik had nog 135 ‘dingen’ en de marktkoopman sneed voor 137 ‘dingen’ kaas af, dus ik kreeg twee ‘dingen’ gratis. Simpel toch?
Het ontbijt was weer heerlijk, met die speciale harde broodjes in croissantvorm, waarbij je dan roerei of ham-en-eggs of ham-en-cheese kon kiezen. Cheese-en-cheese mocht gelukkig ook ;-)

We hebben een voorspoedige reis. Onderweg zien we wel vier aanrijdingen, één keer zelfs met traumahelicopter vlak langs de weg. Dat bepaalt ons er weer bij dat het niet maar vanzelfsprekend is om gezond terug te komen.
Gelukkig wordt ons gebed hierin wel verhoord.


We zingen nog wat onderweg, maar eigenlijk zitten we allemaal vol gedachten en nieuwe herinneringen.
We hebben een paar keer iets mogen geven, en gemerkt: Hoe meer je weggeeft, hoe rijker je wordt.
We hebben tegen elkaar gezegd: een stukje van ons hart is daar achter gelaten en we hebben de Roma’s in een stukje van ons hart mee terug genomen.
Een andere conclusie: Het is niet onze verantwoordelijkheid dat ze in deze omstandigheden terecht zijn gekomen. Maar het is wel onze verantwoordelijkheid, nu we het gezien hebben, dat ze er niet in blijven. Het mag ons niet koud laten en dat doet het ook niet!
Ach, en dan denk je soms dat het maar een druppel op een gloeiende plaat is wat je kunt doen, maar het kan voor een groep mensen wel degelijk verschil maken! Bovendien, als wij hen kleding geven, is het voor Jezus alsof wij het aan Hem gaven.. (Matth. 25)
En dan kom je thuis… Dan is het verschil wel héél groot.. Ik ben er echt een paar dagen stil van geweest. Niet dat ik me schuldig voel dat we een groot huis hebben. Schuldig is niet het goede woord. Maar we hebben wel de opdracht (en het verlangen) om dat wat we van God gekregen hebben op een verantwoordelijke manier te delen met anderen. Hij mag ons daarin leiden.
Nu, na een week, denk ik nog elke dag aan deze bijzondere ervaring. Klaas zei: “Ik denk niet dat het de laatste keer is geweest dat we daar waren.” We zullen kijken hoe de toekomst zich ontvouwt. Uw wil geschiede Heer!
Mocht je na het lezen van dit verslag het verlangen hebben om ook eens mee te gaan, schroom niet om contact op te nemen met stichting EU-Roma. Denk niet dat dit voor jou niet is weggelegd. De mensen daar zijn blij met de belangstelling vanuit het westen. Dat mensen de moeite doen om speciaal voor hen die lange reis te maken, dat ze kleding en eten, maar bovenal ook liefde brengen, dat is voor hen een kostbaar geschenk!
En voor jou misschien ook. Het kan werkelijk een life-changing-experience zijn!

woensdag 17 oktober 2012

Reisverslag, dag 8

Vrijdag 5 oktober
De laatste ochtend in Roemenië.. Een historisch moment, omdat we de laatste groep zijn die te gast zullen zijn in dit huis. Nog 1x ‘Attack!’, nog 1x wassen achter het gordijntje, de lekkere koffie, de buiten-wc.. en dan nemen we echt afscheid. Zucht.. kenden we deze mensen een week geleden echt nog niet? Onvoorstelbaar!


Mama Koszta met de bel om de vogels te verjagen uit de wijngaard
Het lijkt erop dat het afscheid ieder van ons niet in de kouwe kleren is gaan zitten. Het is verdacht stil in de bus, het eerste deel van de reis. Hier en daar komt er een zakdoek tevoorschijn..

Na een uur of drie hebben we onze eerste pauze. We lopen richting toiletten als we een Belg luidkeels horen mopperen: “Ja, die rotzakken, als ik ze te pakken heb.. Nee, er zit niks anders op, ik zal hier moeten blijven tot maandag..” Dat wekt onze nieuwsgierigheid. Iemand in nood, moeten we helpen? Heeft hij een lift nodig?
Nee, zijn portemonnee is gestolen uit de auto, met al zijn pasjes. En omdat het een nationale feestdag is in België is de ambassade gesloten, dus kunnen ze niks voor hem doen.
Wat heb je nodig? vragen we..
Nou, hij moet nog twee keer tanken, en een vignet kopen.. met €200,00 is hij al een heel eind geholpen. Hij maakt het dan gelijk maandag naar ons over. En eventueel wil hij wel naar Groningen komen om het te brengen...

Hm… dilemma. Klopt het wat deze vriendelijke Belg vertelt? Hoe meer vragen we stellen hoe verwarder het verhaal echter wordt. Zijn auto staat 35 km. terug bij een klein tankstation.. Zijn hoogzwangere vrouw is daar achter gebleven.. Wel toont hij zijn paspoort, waar we een foto van maken met een GSM. We overleggen en bidden schietgebedjes om wijsheid.
Gelukkig zijn we als groep hierin heel unaniem: Het klopt niet. We melden hem dat we het niet vertrouwen en dat we dus geen geld gaan geven.
hij draait zich rustig om en loopt weg.

Tjonge.. wat maken we nu weer mee? (Overigens hoeven we thuis maar heel even te Googlen op zijn naam om gelijk al een pagina vol waarschuwingen tegen te komen, het is een bekende oplichter. Onze intuïtie heeft dus goed gewerkt. Of: ons gebed om wijsheid en inzicht is verhoord)

Aan het eind van de middag, als we redelijk in de buurt zijn van onze laatste tussenstop, krijgen we bericht dat ons vijfde kleinkind is geboren! Dank aan God, alles is goed. Wow.. gelukkig dat we tenminste al op de terugweg zijn!


We logeren deze laatste nacht weer in Ricani, in het zelfde pension als op de heenweg. We gaan nog samen eten in het restaurant waar we een week geleden ook geweest zijn, maar ditmaal is er reden om een feestelijk toetje toe te voegen, we hebben een goede reden om te trakteren!


Deze avond evalueren we en we bidden samen. Het was een bijzondere week, het was een goede week! We hebben veel gezien en meegemaakt, maar iedereen is het erover eens: We hadden dit niet willen missen!

dinsdag 16 oktober 2012

Reisverslag, dag 7

Donderdag 4 oktoberDeze ochtend hoeven we geen inkopen te doen, want wat er vandaag nodig is hebben we gisteren al aangeschaft. Na het ontbijt rijden we eerst naar een plaats waar een tijd geleden een catastrofe plaatsvond. Het lemen huis van een gezin met elf kinderen stortte in. De overheid bemoeit zich amper met zigeuners, maar nu werden er negen kinderen van dit gezin in een kindertehuis geplaatst. Er werd provisorisch een nieuw lemen hutje gebouwd, waar man en vrouw en twee kleine kinderen intrek in namen. Bij een eerdere reis van Stichting EU-Roma is er een sponsor gevonden, waardoor er nu een nieuw huis gebouwd gaat worden (met stenen) voor dit gezin.









Vervolgens gaan we naar Adoni. We worden gesignaleerd, met onze witte bus, door een man en een stel kinderen die met paard en wagen juist het dorp uit willen rijden. Met een grote zwaai draaien ze om en juichend en joelend rijden ze met ons mee in de richting van hun huis.

Adoni is een klein dorpje, en er is al wat langere tijd hulp. De families hebben allemaal een soort opslagruimte waar ze zakken aardappelen bewaren en ook lege maiskolven, die gebruikt worden als brandstof. De kinderen in dit dorp zijn erg knuffelig, we worden echt met open armen ontvangen. Een oudere man blijkt prima Engels te spreken. We geven weer pakketten af, en bidden voor de mensen. Wat later staan we bij de auto en komen er wat mannen naar ons toe, het lijken de dorpsoudsten, en ze vragen gebed. Midden op de weg maken we een kring en bidden samen of God hen in de komende tijd, waarin de winter nadert, nabij wil zijn en of Hij hen wil zegenen en hun leefomstandigheden wil verbeteren. Wat is dit bijzonder!
De laatste plaats die we bezoeken  is er ook één van diepe ellende: Silindru. Alleen al om hier te komen moet je goed gemotiveerd zijn, want de weg ernaar toe is kilometers lang hobbelweg. Hier en daar rijden we zelfs beter door het pasgemaaide maisveld dan over de weg. De vrouw van het dorpshoofd / de voorganger is een forse vrouw met een groot oranje T-shirt, waarop staat: ‘Marco, laat ons niet Basten!’ We krijgen een rondleiding door het dorp. Een vrouw is aan het koken: een buitenvuurtje met daarop een pot. We mogen er een blik in werpen: wat witte bonen en wat gerookte botten – voor de smaak- , verder alleen water. Een andere vrouw heeft een grote pan op het vuur staan met aardappelschillen. Er zijn een paar huizen die goede bouw hebben, maar ook hier zijn krotjes en hutjes die de naam ‘huis’ niet waard zijn.

Het is ons laatste dorpje, maar we hebben voorlopig genoeg gezien, gehoord, geroken…
Die middag worden we ergens uitgezet waar we mogen winkelen, de ‘Kalverstraat’ van Oradea. Opnieuw ervaren we grote weerzin, we lopen een rondje, en gaan ergens wat drinken. Nee, dat zou ontzettend not-done zijn om nu ‘lekker te gaan shoppen’. We hebben met een aantal mensen van de groep één wens: als souvenir een koffiemakertje mee te nemen zoals Mama Koszta heeft, gewoon een simpele percolator, die je op het gas gebruiken kunt (Mocht de elektriciteit nog eens uitvallen…). Laten we die nu net de laatste vijf minuten tegen komen!
Vanaf Oradea rijden we de grens naar Hongarije weer over, want er staat nog een bezoekje op de planning aan Hessel en Prisca Keuter, die sinds begin dit jaar daar zijn gaan wonen. Het is fijn om ze weer te zien en te spreken.
Als we laat op de avond (10 uur) terug komen heeft Mama Koszta nog goulashsoep en pannenkoeken voor ons klaar staan. Ons laatste avondmaal!

maandag 15 oktober 2012

Reisverslag, dag 6

Woensdag 3 oktoberDeze dag begint weer met onze dagelijkse wasbeurt achter het gordijntje bij Mama Koszta. Voor iedereen haalt ze een schaal warm schoon water, wat dus uit de buitenkraan komt en speciaal voor ons verwarmd is. Onder het wachten op elkaar krijgen we een heerlijk mini-kopje koffie aangeboden. Er is geen Senseo, geen koffiezetapparaat, maar alle koffie wordt zorgvuldig voor ons gebrouwen in een percolator.

Als ontbijt krijgen we witbrood, salami, jam, nutella en wentelteefjes, heel veel wentelteefjes! Heerlijk!
We reizen weer naar Oradea om boodschappen in te slaan voor de voedselpakketten van vandaag en morgen. Daarna worden we in een groot winkelcentrum gedropt, maar we hebben geen van alles zin om veel te gaan kopen, sinds we de armoede gezien hebben. Ik koop wel een paar babyschoentjes, voor ons op komst zijnde kleinkind.



Thuisgekomen pakken we de pakketten weer in met het gekochte, aangevuld met de kleding en dekens die we vanuit Nederland hebben meegenomen. Geweldig, er zijn een aantal mensen heel hard aan het breien geweest! We reizen naar Ciacaia, een dorpje waar al iets langer contact mee is. Eerlijk gezegd zie ik er een beetje tegen op, na de ervaringen van dinsdag. Maar wat een verschil! De mensen staan blij en geduldig voor hun huisje te wachten tot we bij hen komen, ondanks de armoede die ook hier overduidelijk aanwezig is.  Ook hier mogen we mee naar binnen, we bidden voor hen en zegenen hen.



Aanvankelijk was er wat schroom om foto’s te maken, maar we worden aangemoedigd om dat te doen, want de mensen weten dat het goed is dat er meer bekendheid voor hun situatie komt. Er is merkbaar rust, liefde en vrede in dit dorp. Er is hier een kerkje in aanbouw en er worden bijeenkomsten gehouden. Imre vertelt dat alle dorpjes eerst waren zoals we gisteren gezien hebben, maar dat het duidelijk zichtbaar is, dat er positieve ontwikkelingen komen naarmate er meer contacten zijn en God meer ruimte krijgt.

We vertrekken vervolgens naar een thermaalbad, waar we heerlijk in het zonnetje genieten van een uitgebreide badbeurt en waar we weer eens onze haren kunnen wassen. Ik vraag me af of de kriebels die ik op mijn hoofd voel van dierlijke oorsprong zijn, maar dat blijkt later mee te vallen. Het zou me overigens niet weerhouden de mensen in de dorpjes een knuffel te geven, want het is belangrijk dat we liefde komen brengen.


Op de weg terug bezoeken we nog een Reformed Church, waar 700 leden zijn, maar waar de diensten op zondag hooguit door 40-70 man bezocht worden. Een schrijnende situatie.
Deze avond praten we veel en lang door als groep wat het hele proces met ons doet. We zijn hier nog maar een paar dagen, maar wat gebeurt er veel! Mooi om te zien hoe iedereen erin staat en hoe we meer en meer als groep contact met elkaar maken.

zondag 14 oktober 2012

Reisverslag dag 5

Dinsdag 2 oktober

De dag begint voor mij met een flinke migraine. Ik laat het ontbijt en het boodschappen doen bij de Metro aan me voorbijgaan. Als de groep terugkomt, met een bus vol meel, rijst, brood, olie, worst, etc. gaan we plastic tasjes vullen die ’s middags naar één van de armste dorpjes worden gebracht. Ik help mee tassen vullen, maar als daarna de geuren van het middageten op me af komen merk ik dat ik er nog niet klaar mee ben. Gelukkig hebben we een medicijnkit, en tegen de tijd dat we afreizen ben ik weer van de partij. 

Ik had dit ook niet willen missen. Niet omdat het zo mooi is, want Cubulcut is echt een plek van diepe ellende, maar wel omdat het helpt een totaalbeeld te krijgen. In deze nederzetting is EU-Roma nog niet zo lang aan het werk. De mensen dringen en schreeuwen, ze trekken de zakken haast uit je handen en zijn verschrikkelijk bang dat zij overgeslagen worden.
Een meisje kijkt naar mijn bril en vraagt zonder woorden of ze erdoor mag kijken. Ik realiseer me dat van deze 60 – 70 gezinnen er niet één persoon is die een bril draagt…



We krijgen uitleg over het landbouwproject dat de jeugd van onze gemeente vorig jaar opgezet en gefinancierd heeft. Er is een rijke oogst geweest. De gezaaide en geoogste zonnebloemen brachten viervoudig vrucht!

Aan het eind van de rit door Cubulcut wordt de angst van velen (en van mij) bewaarheid: er is te weinig! Doordat er ook mensen van de omliggende wijken waren gekomen en omdat het dorp gegroeid was, hadden we niet voldoende pakketten bij ons. Ik moet zeggen dat me dat tranen in de ogen bracht: en ze waren al zo angstig dat ze overgeslagen werden…
Gelukkig wordt daar iets op gevonden: er wordt een lijst gemaakt met daarop de namen van elk gezin wat niets gekregen heeft. Ze zullen alsnog hun pakket krijgen.

We rijden nog via Salacea, waar Iboyla, een vrouw van 65 jaar, een meisje geadopteerd heeft toen ze een baby van 3 dagen oud was en naar een kindertehuis gebracht zou worden. Het meisje, Rita, is inmiddels 8 jaar en je kunt zien dat er goed voor haar gezorgd wordt.
We vervolgden onze reis naar de kerk van Salacea, waar we tot mijn verrassing de mensen ontmoetten die ik enige tijd geleden al in Zuidlaren gezien had, samen met Imre.
Ervin Lakatos zong voor ons en Peter uit onze groep begeleidde samen met hem deze muziek.

Vandaar vertrokken we ‘naar huis’, eh.. om te gaan eten.
Onze Roemeense reisleider heeft 3 stelregels:
1- attack, never stop eating
2- don’t play with the food
3- eat till it’s finished

Reisverslag, dag 4

Maandag 1 oktober.
De nacht duurt lang en brengt weinig slaap. Er zijn zoveel indrukken, zoveel gedachten.. Kennelijk heb ik het nodig om zo mijn kersverse indrukken op een rijtje te krijgen. We slapen in één van de mooiste huizen van het dorp. De vader van het gezin heeft het huis zelf gebouwd. Naast hun huis wordt hard gewerkt aan een woning voor dochter en schoonzoon. De meeste huizen in het dorpje zijn aanzienlijk armoediger. Sommige mensen hebben geen dak, of alleen maar plastic dakbedekking. De kinderen zien er blij uit, maar armoedig en – vaak - onverzorgd. Jonge meisjes lopen met een baby op de arm of in een wandelwagen. Wat hebben ze een ander leven dan onze kinderen.. Wat hebben wij het goed..
Na het ontbijt nemen we afscheid van ons logeeradres. Omdat een paar mensen van de groep een bespreking hebben om 11 uur, is er nog wat tijd over die opgevuld wordt met een ritje naar de grens met Oekraïne. Daar aangekomen worden we net aan de andere kant van het grensmuurtje gefotografeerd. De wachtposten iets verderop houden ons ongetwijfeld goed in de gaten.

Tussen de middag worden we opnieuw verwacht bij de Tesco voor een Halve Gegrilde Kip, maar daar zijn we unaniem nog niet aan toe. In overleg worden er broodjes en fruit gehaald en iedereen is blij. Nou ja, bijna iedereen.
Na de middag bezoeken we een plaatsje (Nyirbertek) waar een gemeente is. We zien de schuur waar de diensten eerst gehouden werden. Aan de overkant van de weg is het gebouw waar nu de kerkdiensten zijn. De voorgangster is een Gipsy vrouw, die enorm veel visie (en hart) heeft voor haar dorp. Ze heeft het verlangen om een vrouwengroep te starten, waarin ze ook een voorlichtingsprogramma wil opnemen. Er moet iets komen om kinderen op te vangen, ze wil cursussen geven… Teveel ideeën om op te noemen.
Hierna reizen we naar Hajduhadhaz en Hajduboszormeny; twee plaatsen waar een gemeente is en een kerkgebouw; de ene bijna klaar, de andere net begonnen. Bouwmaterialen zijn niet duur voor onze begrippen en uurloon wordt niet gerekend, want de kerkleden doen zelf de werkzaamheden. Mooi om te kunnen zien, dat wanneer je een bedrag aan geld geeft, wat voor onze begrippen een druppel op de gloeiende plaat is, dat het voor hen echt een groot verschil kan maken.
We reizen door naar de plaats waar we overnachten, maar krijgen eerst nog een heerlijke maaltijd aangeboden door Mama Koszta: appelsoep, pasta met vlees en een soort ragout, vergezeld van zef ingemaakte augurken.
Het huis waar we verblijven doet me denken aan de woning van mijn opa en oma vroeger. Maar dan nog eenvoudiger. Elektriciteit is er wel, stromend water niet. De put voorziet in een behoefte, maar daarop is alleen een buitenkraan aangesloten. Onze gastvrouw moet elk emmertje water van buiten halen. Een douche is er dus niet; elke morgen verwarmt ze voor ieder van ons een teiltje schoon water. De wc vinden we ergens achter in de tuin. (Als de deur open staat is er niemand, anders is hij bezet). Er is een tuin waar kippen rondlopen, er staan wijnranken – waarbij de laatste druiven voor ons zijn bewaard -, er zijn aardappels verbouwd en in de kelder is de hele wintervoorraad verzameld. Zelfvoorziening zoveel als het kan. En soms een ruilbeurs: als ik eieren geef aan jou, geef jij dan melk aan mij?
Het is niet moeilijk om je hier thuis te voelen..

vrijdag 12 oktober 2012

Reisverslag dag 3

Zondag 30 september.Een vaste regel; het ontbijt is om 8.30 uur. We krijgen heerlijk vers witbrood met worst, tomaat en paprika. Daarna rijden we met onze bus naar Laskod, waar een voorgangersechtpaar een deel van hun woning heeft opgeofferd zodat er plek kwam voor een ‘kerkzaal’. We arriveren wat later dan gepland, maar dat is niet zo belangrijk in deze landen. De aanwezigen zijn al Hongaars uitbundig aan het aanbidden als we aankomen, en de ruimte is zó vol, dat het erop lijkt dat er binnenkort weer een verbouwing nodig is. Zo gaat dat met de kerken daar, is er te weinig ruimte, dan halen ze gewoon een muur weg en plakken er een stukje ruimte aan.
We worden uitgenodigd om een getuigenis te geven, en verschillende voorgangers brengen een boodschap. Na de dienst staat er een tafel gedekt voor ons en wordt er een overvloedige maaltijd geserveerd. De gastvrijheid wordt hier niet alleen, maar vooral, zichtbaar – ondanks de armoede – door goedverzorgde maaltijden.

Na de maaltijd vertrekken we voor de tweede bijeenkomst, nu in Mateszalka. Er is een heus kerkgebouw, en we horen dat dit gebouw binnenkort helemaal uitgebreid wordt, zodat het een multifunctioneel gemeenschapshuis wordt ten dienste van het hele dorp(je). Ook hier zijn ze vast met de bijeenkomst begonnen als wij aankomen. Er zijn genabuurde voorgangers uitgenodigd en het is mooi om te merken dat de woorden die gesproken worden naadloos bij elkaar aansluiten. De Geest is merkbaar krachtig aan het werk!


We krijgen een pauze van anderhalf uur, waarin ons opnieuw een maaltijd wordt voorgeschoteld. Vervolgens rijden we weer een stukje om tenslotte midden in een Gipsy woonwijkje een huisje binnen te gaan dat alleen maar 1 kamer heeft. Maar die kamer zit wel helemaal vol met gasten. Onze derde kerkdienst deze dag. We moeten perse voorin komen zitten. Andere mensen maken plaats, en ook al zitten we met onze tenen op het podium, we zijn welkom. Opnieuw uitbundige muziek; daar kunnen we nog wat van leren.
Na de dienst krijgen we gelegenheid om mensen naar voren te laten komen voor gebed, wanneer ze het verlangen hebben om dichterbij God als Vader te kunnen komen. Ook hier doorbreekt de Geest de grenzen, want al verstaan de mensen onze woorden niet, ze worden zichtbaar geraakt.
Wat heerlijk, om zo ingezet te mogen worden, de mensen te laten merken dat ze geliefd zijn en hen zo te dienen en te bemoedigen. Er worden boterhammen uitgedeeld na de dienst en als we naar onze gastvrije Gipsyfamilie rijden staat ook daar weer eten voor ons klaar.
We danken en bidden voor en met onze nieuwe vrienden en ze pakken de Bijbel en spreken een zegenbede over ons uit.
Alweer een dag..

donderdag 11 oktober 2012

reisverslag dag 2

Zaterdag 29 september.We krijgen in het pension een heerlijk ontbijt en vertrekken voor de tweede etappe. Ik ben me bewust dat we over een week alweer op de terugweg gaan. Na het filmpje van gisteravond komt het wel heel dichtbij. Het zal een week zijn als nooit tevoren en we weten waarschijnlijk nog niet half wat we tegen gaan komen..

Aangekomen in Debrecen ontmoeten we Imre, de Hongaars/Roemeense voorganger die ons zal vergezellen. Als eerste reizen we naar de Tesco, een groot warenhuis waar op de vleesafdeling een aantal gegrilde kippen op ons liggen te wachten. Ieder krijgt een papieren bordje met daarop een halve kip, een broodje en wat drinken en bij de statafels mogen we dat verorberen. Grappig..

Vervolgens worden we in Mateszalka ondergebracht bij onze Roma-gastgezinnen.
Klaas en ik komen bij een gezin met drie volwassen kinderen en een kleinzoon van 6. Zij spreken geen Engels, wij geen Hongaars, dus dat is even zoeken om woorden. We pakken er maar pen en papier bij en met vierkantjes en rondjes worden de gezinssamenstellingen duidelijk gemaakt. Leve het genogram!
Na een tijdje komen ook onze reisgenoten naar ‘ons huis’, en opnieuw is het even zoeken: Hoe kunnen we contact maken? We besluiten een lied voor hen te zingen: Samen in de naam van Jezus.
Ze herkennen de melodie, blijde blikken van herkenning.. Dan komen de cassettebandjes tevoorschijn met hun versie van Opwekking. Zij zingen voor ons, we zingen samen.. En we ervaren eenheid in geloof. Opnieuw is het de muziek die (taal)grenzen verbreekt.

Die nacht slapen we in een Gipsywoning. We voelen ons erg welkom!

woensdag 10 oktober 2012

Verslag zendingsreis EU-Roma

Voor het eerst op zendingsreis..
Dit is iets wat diep in mij al lang een verlangen was, maar ik had geen idée dat ik dat ooit echt zou gaan doen. Tot we begin 2012 hier in huis een voorlichtingsavond hadden van Stichting EU-Roma. Daar kwam bij ons beiden de gedachte: We gaan een keer mee!
En nu was het zover. We hadden al een kennismakingsmiddag gehad, maar nadien waren er nog wat wijzigingen in de groepssamenstelling gekomen. Het was dus ook wel een beetje spannend: Je zit met 8 mensen twee dagen in een busje om erheen te rijden, je trekt daar een aantal dagen met elkaar op en dan weer dezelfde reis terug. Hoe zou het gaan in de groep?
Maar vooral: Wat tref je daar aan en wat doet dat met je?

Vrijdag 28 september vertrekken we al vroeg, om een uur of zeven. We ontmoeten elkaar  in Oostwold, en na gezamenlijk gebed gaan we op weg. Eén van de reizigers is een Roemeense voorganger, die tijdelijk in Nederland heeft gewerkt vanwege de slechte financiële omstandigheden in zijn land. Ik was bang dat het wat problemen op het gebied van communicatie zou geven, maar dankzij zijn altfluit komt dat helemaal goed. Heel bijzonder, hoe je contact kunt hebben door liederen en muziek heen. Hij speelt vrijwel elke melodie van Opwekking, en aangezien we liedboekjes mee hebben, zingen we heel wat af onderweg.
We stoppen regelmatig voor een broodje, koffie en een sanitaire stop. Om 17.15 uur arriveren we in het pension waar we gaan overnachten, 20 km. vanaf Praag. We bekijken een filmpje van de vorige reis, eten samen en houden een dagsluiting. Daarna is het niet te laat bedtijd.


maandag 8 oktober 2012

update

We zijn terug van weggeweest..
Vakantie was het niet, maar we zijn wel op reis geweest naar het buitenland. Al bijna een jaar geleden ontstond het plan om samen eens mee te gaan met een zendingsreis van EU-Roma, nadat we een voorlichtingsavond meemaakten.
Vrijdag 28 september vertrokken we, zaterdag 6 oktober kwamen we terug.
Wat bijzonder, hoeveel indrukken je dan in een week kunt opdoen….
Ik ben van plan een reisverslag te schrijven voor wie geïnteresseerd is, en dat komt tzt op de website.
Op de terugweg kregen we bericht dat ons vijfde kleinkind is geboren: Aron Joël, broertje van Nathan en Rhodé. Zaterdagavond na thuiskomst was het dus even opfrissen, omkleden en weer in de auto om hem te bewonderen. Nou, dat was niet moeilijk, het is een prachtig kind!

En vervolgens is er werk aan de winkel.. Inmiddels heb ik van een USB-stick met 8 GB aan foto’s een selectie gemaakt van 750 plaatjes waar ik een digitaal fotoalbum van wil maken.
Maar ook de tuin vraagt om aandacht. De laatste bramen zijn geplukt en tot sap verwerkt, de walnoten zijn rijp en moeten geraapt worden (maar het zijn er wel heel weinig dit jaar..), de vleestomaten  moeten geplukt en verwerkt, de appeltjes eveneens, en niet te vergeten, een heleboel druiven zijn er hard aan toe om tot sap gemaakt te worden.




Zaterdagavond hebben we twee kleinkinderen mee naar huis gekregen voor een logeerpartijtje en vandaag zijn er twee dochters op bezoek.. Erg gezellig!
Intussen heb ik een colsjaal gehaakt en is mijn werk weer begonnen..


Het leven is niet saai…

donderdag 27 september 2012

55+

Inmiddels zijn we beiden 55+
Er gaat een wereld voor ons open...


Een andere woonvorm..
55+ geheel verzorgde reizen..
politiek voor ouderen..

Huh???
Zijn wij dat?
Wij zijn nog ontzettend JONG!!

maandag 17 september 2012

Laat de kinderen tot Mij komen..

Dat onderwerp komt steeds terug, de laatste weken. Eerst al in de conferentie waarover ik schreef. Vervolgens kregen we pas 2x een preek over dit onderwerp. En verder komt het in boeken die ik lees en in gesprekken voortdurend terug. Dat betekent voor mij meestal dat er iets te leren valt.
Nu werd ik afgelopen zondag door de preek bepaald bij de verschillende posities van de betrokkenen. Jezus, de ouders, de discipelen en het kind. De vraag werd gesteld: Waar herken jij jezelf het meeste in?
Bij mij gaf dat een terugblik op een sessie Gebedscoaching die ik ooit gehad heb, waarin bleek dat het kind in mij bang was voor God, met name voor Jezus, vanwege dit zinnetje: Laat de kinderen tot Mij komen. Dat staat namelijk op het graf van mijn zusje die op 3.5 jarige leeftijd overleden is. Kennelijk was daar een overtuiging ontstaan: Je kunt God maar beter niet vertrouwen, want voordat je het weet pakt Hij iets van je af wat je dierbaar is.
De gedachte die daardoor bij me op kwam, was:  Misschien is het voor veel meer mensen moeilijk om dichtbij God als Pappa te komen, vanwege een overtuiging die ze als kind hebben opgelopen.
Als jouw innerlijke kind denkt dat God onbetrouwbaar is, onveilig, nemend ipv gevend, of veroordelend of afwijzend, boos en straffend, dan hou je jezelf maar liever op een (veilige) afstand.
Terwijl ik tegelijk geloof: Als God jouw Maker isw, dan kun je pas optimaal tot je doel komen wanneer je in optimale verbinding staat met Hem.
Heb jij het idee dat God ver weg is? Dat Hij jou misschien wel graag dichterbij zou willen hebben, maar dat je ergens tegen gehouden wordt om die stap te zetten?
Je zou Hem kunnen vragen: Is er ergens in mijn kindertijd iets fout gegaan waardoor ik een vertekend beeld van U heb opgeslagen? Wilt U me de overtuigingen die niet kloppen met uw waarheid openbaren? Mag ik u meer en meer naar Geest & Waarheid kennen?
Ik geloof:
Als jouw innerlijke kind zich veilig genoeg voelt om dichtbij Pappa God te komen,
dan pas kun je echt optimaal tot rust en vrede komen.
U heeft mij voor Uzelf gemaakt,
en mijn hart is onrustig,
tot het rust vindt bij U!
Een goede reis gewenst, dichter naar het Vaderhart van God!

Vaderhartkaartjes verkrijgbaar via www.epafras.net