maandag 30 april 2012

Belangrijke boodschap



Beetje lange boodschap, maar de moeite waard om te luisteren!

Doen!

Heb je ooit de gedachte gehad dat God iets aan jou vroeg om voor Hem te doen?

Heb je wel eens niet gedaan wat er van je gevraagd werd op zo'n moment?

Heb je er wel eens over nagedacht wat we allemaal gemist hebben doordat mensen niet luisteren naar wat God hen ingeeft?

....

Soms vraagt God dingen van je die je niet kent.

Soms kan het vreemd lijken of raar..

Maar mijn ervaring was afgelopen weekend nog weer:

Je kunt maar beter luisteren, als God iets op je hart legt,

want juist dan kunnen er bijzondere dingen gebeuren!

Ik lees opnieuw God wil ons overvloedig zegenen van Bruce Wilkinson,
waar deze dingen ook beschreven staan.

Zullen we er voor gaan?

Gewoon DOEN wanneer je denkt dat God iets van je vraagt?

Het is mijn gebed, dat de oren en ogen van ons hart geopend mogen zijn om te verstaan wat Hij van ons vraagt. En als wij dan gehorozaam zijn, wie weet wat er allemaal gebeuren kan! Ik ben vol verwachting!

woensdag 25 april 2012

vandaag

Vandaag schijnt de zon heerlijk naar binnen en ik heb even een vrij momentje. Tijd om een stukje te schrijven over wat er zoal gebeurt.

Qua werk:
Het landelijke vergoedingensysteem voor gesprekken in de zorg lijkt nogal onstabiel te zijn. Reden om voorzichtig te zijn met nieuwe aanmeldingen. Natuurlijk is het geen wonder dat er zoiets gebeurt.. Ik heb vorig jaar al meerdere keren gevraagd: Hoe kan het bestaan, dat ik maar elke cliënt die zich aanmeldt kan invoeren en dat alles onbeperkt wordt vergoed?

Dat kan ik zelf bedenken: dat kan niet goed gaan. Gelukkig ben ik niet afhankelijk van dat inkomen, maar wanneer je na een jaar zult worden uitbetaald en dan blijkt dat alle uitbetalingen stopgezet worden en dat het eigenlijk nog maar afwachten is of het geld er komt, dan is dat niet heel fijn.
Nu had ik besloten om alles wat ik in mijn praktijk verdien te gaan investeren in Gods Koninkrijk. Mijn boeken, studies en alle werkgerelateerde kosten betaal ik daarvan en de rest mag God gebruiken. Mooi om te zien hoe Hij dat leidt, en dat zal Hij ook verder gaan doen.

Qua tuin:
We hebben hulp gehad van een tuincentrum om even het grote snoeiwerk te doen en dat heeft aardig geholpen om het weer overzichtelijk te krijgen. We hebben nog een paar keer per week hulp en hopen zo het seizoen weer door te komen. Er zitten een paar kippen te broeden, wat erg leuk is. Het terrein hier vlak bij waar destijds een vos nestelde, is geruimd, dus we hopen dat de vossen nu verdreven zijn en niet meer terug komen. Toch waren we een paar weken geleden plots een kip kwijt, en we hebben geen idee waar die terecht is gekomen..

Gisteren ben ik weer op cursus geweest voor EMDR, het tweede blok is klaar, nu nog drie lesdagen over de meer gecompliceerde hulpverleningssituaties. We zijn maar met een klein groepje, dus iedereen krijgt aandacht, en we leren veel van de cursusleider en van elkaar. Ik vind het jammer dat er zo negatief geschreven wordt over EMDR, want ik vind het een ontzettend waardevol hulpmiddel. En naar mijn mening kun je dit ook als christen prima gebruiken. Binnenkort plaats ik hierover een stukje op mijn website.

Morgen en vrijdag ben ik alweer weg, dan is het derde blok van Insight Focused Therapy aan de beurt, onmiddelijk gevolgd door de toerustingsdagen van Stichting Epafras.

In de auto luister ik tegenwoordig naar de cd's van Lin Button van TPZ, over Genezend Gebed.

En qua boeken lees ik Hunkeren naar Gods volheid van Jack Hayford en God wil ons overvloedig zegenen van Bruce Wilkinson. geweldig, bemoedigend en hoopgevend!

En dan heb ik nog niet eens verteld van afgelopen weekend toen we met zo'n 120 mensen van onze gemeente in een klooster in duitsland waren (Hof Beel in Oberlangen), waar we twee geweldige dagen hebben gehad! wie daar foto's van wil zien mag me een mailtje sturen.

zondag 15 april 2012

Identiteit

Voor het komende weekend staat er een gemeenteweekend op de planning. We gaan DV met 110 gemeenteleden naar een klooster in Duitsland. Klaas en ik hebben de camper van stal gehaald en gaan daarin bivakkeren. Deze week nog even schoonmaken en bevoorraden en dan hopen we dat het de start is van een mooi seizoen!

We mogen beiden een workshop verzorgen en de mijne gaat over Identiteit in Christus. Terwijl ik zo in de Bijbel lees ben ik onder de indruk van wat God daar allemaal over zegt. daar mogen we ons best wat meer bewust van zijn. Het maakt mij in elk geval blij!

donderdag 12 april 2012

Bereid je voor..

Vorige week werd ik bepaald bij een gedachte die steeds terugkomt en bevestigd wordt, dus ik deel het maar.

Ik werd herinnerd aan een gesprek met een man, waarmee ik samen een pastoraal bezoek aan iemand zou brengen. We spraken de situatie door en we gingen in gebed. Hij beleed alle dingen die er nog in de weg zaten tussen God en hem, om zo – goed voorbereid – het pastorale gesprek in te gaan.
Ik ging snel bedenken of er ook iets was wat ik nog moest belijden. Ik geloof dat ik nog in een hoekje van mijn hart tegenkwam dat ik iemand niet goed / liefdevol benaderd had. Dus ik volgde zijn voorbeeld en beleed dit in gebed aan God.

Ik moet zeggen dat het het heel bijzonder was, om zó dat bezoek in te gaan.
Waar ik deze week over nadacht, was: Elke keer dat we gebedsgroep hebben, komen we ook bij elkaar en bij God, en wat zou het goed zijn om dan ook gewoon eerst even de tijd te nemen om te kijken of er nog iets is wat in de weg staat tussen God en ons of onderling. Om dan eerst schoon schip te maken voordat je God nadert…

Vanmorgen las ik in de Bijbel over het volk Israël, dat in de woestijn rondtrok, en Mozes vertelt hoe ze zich moeten voorbereiden op de ontmoeting met God. Ze moeten zich lichamelijk en geestelijk voorbereiden, twee dagen lang. En dan komt die indrukwekkende gebeurtenis: en donkere wolk boven de berg, het geluid van die ramshoorns, de bazuinen, de donderslagen en de bliksem… Heel bijzonder moet dat geweest zijn.. En dan spreekt God.

Vervolgens las ik in het boek De Navolging van Christus: Waarom bereid je je niet voor op het moment dat je voor God komt te staan? (Hfd.24)

Ik besefte: dat gaat natuurlijk over meer dan onze dagelijkse contacten met God. Ook daar mogen we echt heel bewust bij stil staan, ons erop voorbereiden. Ik heb wel eens een tijd gehad dat mijn gebedsleven voornamelijk bestond uit schietgebedjes. Dat bouwt niet echt aan een diepere relatie met Hem en het leren luisteren naar zijn stem.

Als we het Avondmaal vieren, bereiden we ons ook voor.

Als ons levenseinde nadert, gaan we ook nadenken over hoe het zal zijn om voor onze Maker te staan. Kunnen we dan ‘zonder verschrikken verschijnen’?
Ik hoor soms verhalen van mensen die merken dat ouders / grootouders worstelen als de dood nadert, vooral wanneer er dingen nog niet recht gezet zijn met God. Wanneer er onbeleden zonden zijn of geheimen en taboes, die angstvallig altijd verzwegen zijn, die onder het bewuste 'kleed der ongerechtigheid' geveegd zijn..

Soms hoor ik van de ontgoocheling van mensen die, als hun ouders gestorven zijn, er achter komen dat pa en moe het altijd wel mooi konden vertellen hoe het moest, maar er zelf niet naar geleefd hebben.

Het kan een grote weerstand geven, maar het levert uiteindelijk niets dan goeds op wanneer je alle draadjes afhecht tussen God en jou en naar anderen toe. Dat werkt bevrijdend! Dan kun je iedereen recht in de ogen kijken en dichter bij God leven!

Ik wil er bewuster mee omgaan, dagelijks, maar ook gericht op de Grote Toekomst. Doe je mee?

maandag 9 april 2012

Paasdagen en update

We hebben heerlijke dagen gehad met kinderen en kleinkinderen samen. Vol verwachting klopt ons hart, want in Augustus én in Oktober verwachten we een kleinkind erbij. Ze waren - veilig opgeborgen - bij ons, samen met hun ouders, met Nathan, Rhodé en Rutger.
We hebben dit jaar eens eieren verstopt, en het bleek nog een hele toer om ze - alle 35 - weer terug te vinden.




Het schoolbord is elke keer weer favoriet. Rhodé en Rutger waren heel eensgezind aan het tekenen toen ik een foto maakte.

Maar, heel grappig, op het moment dat ik er gelijk nog eentje achteraan wilde maken had ik ze half in beeld, want alsof het afgesproken was kwamen ze tegelijk naar me toerennen. Natuurlijk... Om de foto op het beeldschermpje te bekijken..

En intussen vermaakte Nathan zich ook prima..

Tot slot.. Deze wil ik jullie niet onthouden:

Gisteren hadden we weer een mooie welkomdienst, een gezellige bijeenkomst in het Inloophuis, een spetterende Paaspraise.. Het is elk jaar weer een bewust zijn en bedenken hoe groot het offer is wat Jezus bracht. En elk jaar weer maakt het me blij dat Hij daarmee de dood heeft overwonnen!

Vandaag is het weer rustig in Huize Buitenwoel. De logees zijn weer vertrokken. En we zijn moe, maar hebben wel mooie herinneringen.

Het zal wel wat rustiger worden ook, de komende tijd hier in huis, want vorige week heb ik de knoop doorgehakt: Ik stop met de Bed & Breakfast. De eerste jaren waren leuk. Ik bouwde het een beetje op, had niet zoveel gasten, maar investeerde in het gezellig maken van de kamers. De opbrengst dekte net zo'n beetje de kosten, maar het was gezellig. Daarna begon ik mijn opleiding en Hulpverleningspraktijk, maar omdat ik toen officieel bij de KvK aangesloten was kwamen er plotseling allemaal brieven. Ván de Horecabond én van de Hygiëne controle... Ik moest de kranen elke dag laten doorlopen, ik moest examens gaan doen.. Omdat ik vrijwel nooit alle kamers tegelijk gebruikte - als er een echtpaar kwam om even een weekendje lekker er tussen uit te zijn, dan boekte ik meestal niet ook nog andere gasten - bestemde ik alleen maar 2 kamers voor de B&B.
Maar..
Het schijnt niet meer haalbaar te zijn.. Gewoon gezellig af en toe gasten verwennen met een paar overnachtingen met heerlijke ontbijtjes. Juist dat laatste was wel wat ik echt belangrijk vond: zoveel mogelijk vers en zelfgemaakt. Dát was wat ik voor ogen had, niet om gauw en gemakkelijk veel geld te verdienen.

Dan moet je echt veel beschikbaar zijn en veel adverteren. Dat was niet wat ik wilde. Maar daarin maken ze natuurlijk geen onderscheid. Nu werd ik weer geconfronteerd met een brief dat ik meer dan 200 euro moest betalen omdat er een tv in de gastenkamer staat... Zucht.. Ik heb er geen zin meer in! Niet om de gasten (hoewel we daar ook een paar keer vies mee op de koffie zijn gekomen), maar vanwege alle regelgeving en voorschriften. De deur gaat dicht, de-finito!

We hebben ons huis aan God gegeven.. Hij mag weten wat Hij er verder mee wil gaan doen!

vrijdag 6 april 2012

zondag 1 april 2012

aanvulling bij weerstand tegen de hulpverlening

Vandaag kreeg ik deze filmpjes toegestuurd, ze sluiten mooi aan bij de blog die ik schreef..



weerstand tegen (christelijke) hulpverlening

Jaren geleden was het een bekend verschijnsel, dat hulpverleners werden beschouwd als zielenknijpers en ‘verledenwroeters’. Je kon je daar maar beter niet mee inlaten. Bovendien werd je niet geacht de vuile was buiten te hangen. Als de buitenkant maar goed leek… Mensen mochten eens wat van je denken als je hulp vroeg. Je loste het zelf wel op of je deed gewoon alsof er niks aan de hand was. Zo waren er heel wat familiegeheimen en taboes.

Gelukkig wordt er tegenwoordig al in veel gevallen anders gedacht. Huwelijkscursussen hebben daar onder andere aan bijgedragen. Mensen gaan ontdekken dat het zinvol is om te werken aan jezelf en je relatie, aan de verbindingen met anderen en je relatie met God. Het is geen schande meer om naar de hulpverlening te gaan. Het is eerder een bewonderenswaardige stap die je zet, waarmee je laat zien dat je wilt investeren in je relaties, je geestelijke gezondheid of je leven.

Maar toch… de weerstand is wel begrijpelijk. Zeker als je die beschouwt tegen de cultuur waarin deze met name speelde (en speelt).

Het is niet fijn om geconfronteerd te worden met oude pijn. Als je door een diep dal bent gegaan en je hebt besloten dat dit hoofdstuk van jouw leven is afgesloten, dan kan het bedreigend voelen wanneer iemand in de buurt komt van de put waarin je de pijn hebt weggestopt. Laat staan, wanneer er een kans bestaat dat iemand naar het deksel van de put kijkt of zelfs onder dat deksel wil gaan kijken. Hierbij maakt het een groot verschil of het ‘schone pijn’ is of dat er (nog) onzuiverheid is weggestopt.
Zeker in dat laatste geval hebben mensen er belang bij om de (beer)put gesloten te houden.

Er worden vaak argumenten gebruikt als: ‘Over de doden niets dan goeds’, ‘vergeven en vergeten’, of ‘We hoeven niet te wroeten naar wat onze ouders fout hebben gedaan, want ze deden (biddend) hun best’ of zelfs: “Ik heb alles al met God in orde gemaakt”.

Ik denk dat het de goede tijd is om – biddend – eens naar deze argumenten te kijken, ze serieus te nemen en ze te onderzoeken. Soms kun je namelijk overtuigd zijn van je eigen gelijk en denken dat al jouw waarheden De Waarheid zijn. Niet altijd blijken deze ‘waarheden’ overeen te komen met de woorden van Hem die zegt: “Ik ben de waarheid en als je in Mij bent zal de waarheid je vrij maken”.
Soms denk je ergens een goede reden voor te hebben, maar is er ook een ‘echte’ reden. En bovendien: ieder mens heeft blinde vlekken. Ik ook.

Daarom lijkt het me verstandig om een ijkpunt te hebben.
Laten we beginnen bij God. Mijn uitgangspunt is: ‘Doorgrond mijn hart en ken mij, God, zie of bij mij een heilloze weg is en leid mij op de eeuwige weg.’

God kent jouw hart en het mijne. Hij kent onze gedachten, onze overleggingen, onze redeneringen, de overlevingsstrategieën of afweermechanismes die we zijn gaan gebruiken, Hij kent onze aannames, overtuigingen, onze valkuilen, innerlijke geloftes, en ook de zonden en de wonden waar we mee worstelen.

Mag Hij de Heer van jouw leven zijn?
Mag Hij met zijn schijnwerper komen om alle hoeken van je hart te onderzoeken? Mag Hij alles aan en in het licht brengen wat Hij wil?
Ben je bereid te zeggen: ‘Uw wil geschiede en niet mijn wil’?
Mag jouw waarheid getoetst worden aan zijn waarheid?
Ben je bereid van Hem te leren, sta je open voor nieuwe inzichten?
Als Hij van je vraagt om te veranderen, is dat oké voor jou?
Ben je bereid nederig van hart te zijn, klein te worden en je ‘ik’ af te leggen zodat Hij groter kan worden in jou?

Dan is er een goed fundament om samen verder te leren en te groeien in geloof. Zijn woord is soms – zo is mijn ervaring – een scherp tweesnijdend zwaard, ‘dat van één scheidt ziel en lichaam, merg en been, waarheid en leugen…’



Ja, Gods waarheid maakt vrij, maar soms eerst misselijk.
In een cultuur waarin het heel belangrijk is dat de ‘schone schijn’ wordt opgehouden, worden veel dingen onvermijdelijk onder het vloerkleed geveegd. Niet zelden zijn we bang voor oordeel en kritiek.

Zo’n houding is vergif voor kerken, families en andere relaties.
Immers, waar wij bang zijn voor het oordelen van anderen, zegt dat ook iets over onze manier van denken. Niet zelden zitten we dan zelf ook vol kritiek en oordeel. Bovendien zal het onvermijdelijk invloed hebben op de manier waarop wij tegen God aan kijken. En hoe we onszelf oordelen.
We staan daarmee per definitie de liefde in de weg. Waar oordeel is kan geen liefde zijn. Als ik een oordelende manier van kijken heb naar anderen, zal ik niet vanuit de liefde en bewogenheid van Jezus naar die mensen kunnen kijken.

Bovendien, als we allemaal doen alsof de lucht altijd blauw is, zal niemand bij ons durven komen met zijn of haar problemen. Bij ons is immers alles perfect? Hoe zouden we dan hen begrijpen die ellende op ellende meemaken?

Als je bang bent voor kritiek en oordeel, zul je alles op alles zetten om:
a. perfect te zijn of in elk geval te lijken
b. de lat bij jezelf (en dus ook bij anderen) heel hoog te leggen
c. als er dingen toch fout gaan in je leven, deze dingen te bagatelliseren, wegredeneren, ontkennen of negeren, en/of
d. met je vinger naar anderen te wijzen om de aandacht van jezelf af te leiden.

Neem eens de tijd om hierover na te denken, hiervoor te bidden.

Misschien ken je God niet als een God die spreekt.
Misschien heb je geen levende relatie met Jezus, maar ken je wel de Bijbeltekst: ‘De Heilige Geest overtuigt van zonde en schuld.’ Dat is wat Hij doet. Mag Hij in jouw leven aanwijzen wat er onder het vloerkleed is geveegd? Waar stukjes duisternis zitten die nog niet in het licht zijn gebracht?

Het punt is dat wij wel kunnen denken: ‘opgeruimd staat netjes’, maar het gaat erom wat God ervan vindt. Mijn waarheid kan verschillen met Gods waarheid.
Misschien heb ik onbeleden zonden. Ik kan ze wel bedekken en doen of ze er niet zijn, maar ze zullen aan me blijven knagen. Bovendien weet satan daar heel goed op in te haken. Hij is niet voor niets de grote aanklager! Daarbij, het kan zijn dat anderen onrecht lijden doordat ik me schoon wil wassen. Wanneer mensen rechtstreeks of indirect te lijden hebben onder mijn zonden, fouten tekortkomingen of gebreken, doe ik hen onrecht. God haat onrecht. Als ik hierin niet mijn verantwoordelijkheid neem doe ik nogmaals onrecht. Wat we dan zo mooi ‘de mantel der liefde’ noemen blijkt een kleed van ongerechtigheid te zijn. Als mensen daardoor God kwijtraken ben ik daarvoor verantwoordelijk!

Als er nog onzuiverheid, onrecht of duisternis is in mijn leven, geef ik op die terreinen ruimte aan de vorst van de duisternis, de heer van de leugen.
Als ik dan tegelijk zegt: “God mag de Heer van mijn leven zijn’, dan is er dus sprake van een innerlijke burgeroorlog. Ik zal dan geen vrede vinden in mijn hart; er is onrust en onvrede.

Dan hebben we nog niet eens gefocust op de afweermechanismes, overlevingsstrategieën of verdedigingsmiddelen die we (allemaal!) zijn gaan gebruiken. Ik kan mezelf voorhouden dat mijn pijn niet zo erg is. Ik kan bedenken dat er altijd anderen zijn die het moeilijker hebben. Daarmee wordt de pijn in mij niet serieus genomen, niet gehoord en niet gezien. Als ik mezelf dit heb aangeleerd lijkt het me te helpen. Het enige wat ik doe is mezelf voor de gek houden. Diep in mijn ervaar ik onrecht. Dat komt aan het licht wanneer ik een nieuwe ervaring van onrecht onderga, die me herinnert aan de oude echo. Ik zal dan buiten proporties fel of heftig reageren.

Maar ook: als ik mijn eigen pijn niet ernstig neem, hoe zou ik dan de pijn van een ander serieus kunnen nemen? Ik zal de ander overtuigen: ‘Weet je, denk er maar gewoon niet aan.. dat heeft mij ook altijd geholpen, echt dat is het beste!’ Daarmee wordt er opnieuw iemand niet echt gehoord en gezien.

Wanneer mensen – vaak onbewust – een dergelijke onrechtervaring hebben, zal het gevolg zijn dat er ergens compensatie wordt gezocht.
Ik teken vaak een lijn, die ik ‘de lijn van recht’ noem. Als je op die lijn kunt leven, heb je alles ontvangen wat je eigenlijk nodig had: liefde, aandacht, tedere zorg, voeding, erkenning, tijd, bevestiging, etc.
Voor alle duidelijkheid: dat is bij niemand het geval. Iedereen krijgt te maken met bepaalde vormen van ‘onrecht’ in het leven.
Wanneer je ONDER de lijn van recht zit, zul je ergens de gedachte of het gevoel hebben van: ‘ik heb nog iets tegoed, er is een onbetaalde rekening in mijn leven!’ (In de contextuele hulpverlening noemen we dat ‘destructief recht’.)
Zolang je onder die lijn zit, heb je gemiddeld genomen meer moeite met ‘geven’, want dan kom je nog verder in de min te staan. Je hebt de neiging compensatie te zoeken, je bent geneigd te ‘nemen’ van een ander, op te eisen waar jij denkt nog recht op te hebben. Of je reageert je frustraties af op onschuldige derden, waardoor er opnieuw onrecht wordt gedaan.
Gedachten hierbij kunnen zijn: ‘Ik mag nu een sigaretje, want ik heb het al zo zwaar’, of: ‘ik hoef niks te geven aan een ander want ze hebben al teveel van mij genomen’..

Ons ‘ik’ is beschadigd, en dat maakt dat het groter wordt. Juist dán is het moeilijk om onszelf over te geven aan God. Juist dan hebben we de neiging om alles zelf wel te willen fixen. We zijn teleurgesteld in mensen? We houden ze op afstand. We willen gehoord en gezien worden, we willen erkenning, we willen serieus genomen worden, we willen dat ons recht gedaan wordt…

Heel begrijpelijk dat we dan gaan zoeken naar overlevingsstrategieën, afweermechanismes en ‘controle’.
Maar juist deze afweermechanismes leiden tot ruzies, conflicten, wraakacties, verslavingen, woede-uitbarstingen etc.

Dat is wat mensen vaak in mijn praktijk brengt. Ze lopen aan tegen innerlijke of externe conflicten, ze merken dat ze geen vrede ervaren en / of niet kunnen groeien in geloof. Vaak twijfelen ze aan hun identiteit en / of weten ze niet of ze echt gered zullen worden.
Dan zoeken we samen met God de weg om daar op een goede manier weer uit te komen.

Dus: hoezo zijn hulpverleners zielenknijpers?
De insteek is nooit om te wroeten of te zoeken naar iemand wie we de zwarte Piet kunnen toespelen. Maar wanneer er zonden of wonden (of meer) in je verleden liggen besloten die nog (belemmerende) invloed op je leven uitoefenen, dan is het goed om met een hulpverlener én met hulp van God, in afhankelijkheid van Hem en onder zijn leiding, te zoeken naar een weg tot vrijheid en herstel. Zodat God optimaal tot zijn doel kan komen in iemands leven. Ik ben blij dat ik dit werk mag doen en ik ben blij dat er steeds meer hulpverleners zijn die ook in afhankelijkheid van God dit werk verrichten!

We beginnen dus niet bij de mens. De mens komt met een hulpvraag en we beginnen met alles bij God neer te leggen. Hij mag per sessie bepalen waar het over gaat, hij weet wat iemand nodig heeft en wat men aan kan. We forceren niet en we respecteren ieders grenzen.
Ik werk samen met God, Hij is de Therapeut. Iemand hoeft geen christen te zijn om hier voor gesprekken te komen. Maar als je je niet kunt vinden in mijn werkwijze is het niet zo handig om je hier voor hulp aan te melden.

Terugkijken naar de pijn is zeker niet fijn. Als ik word herinnerd aan de diepe dips in mijn leven word ik ook niet blij. Maar ik weet dat het schone pijn is. God is erbij geweest, de angel is eruit. Ik heb alle draadjes afgehecht en kan iedereen recht in de ogen kijken. Wat verwerkt is, is verwerkt en daarmee klaar.

Als je diep van binnen nog wel oude, onverwerkte pijn hebt of onzuiverheid, en je laat dat zitten, dan zul je dit onrecht ook invloed laten houden in de volgende generaties. Deze dingen worden onbewust doorgegeven van generatie op generatie.

Onvergevingsgezindheid naar je gezin van herkomst toe, leidt tot isolement en eenzaamheid. Bovendien is de kans bijzonder groot dat je ook niet in optimale verbinding kunt leven met de generatie die na jou komt.
Gods plan was dat we in veilige gehechtheid zouden opgroeien, in optimale verbinding met Hem en met elkaar. Helaas is daar veel fout gegaan. Mensen raken elkaar en God hierdoor kwijt.

Teruggaan naar het verleden onder de leiding van God is heilzaam, genezend en bevrijdend. Hij kent alle dagen van je leven, Hij weet van je diepe pijn en de tranen, al dan niet gehuild. Hij weet ten diepste wat je nodig hebt om innerlijke genezing te ontvangen.
Op dit gebied kan ik getuigen van grote daden Gods! Ik maak elke week in mijn praktijk bijzondere dingen mee. Ik merk op dat God gebeden verhoort, boven verwachting, boven denken of hopen… Ik ben regelmatig diep onder de indruk van wat Hij doet. Het laat me keer op keer beseffen hoe groot Hij is en hoe klein ik ben. Hij is de hemelse chirurg, Hij heeft de scalpelhouder in handen, ik mag het operatiemesje zijn.

Wat kan er op tegen zijn de regie in jouw leven uit handen te geven aan je Maker?

Zou het angst kunnen zijn die je tegen wil houden? Trots? Hoogmoed?? Schaamte en schuldgevoel? Mag Hij ook daarin je overleggingen bloot leggen? Mijn gebed en vurige wens is dat iedereen op Gods tijd en op Gods manier mag komen tot Zijn doel.

Ja, doorgrond ons Heer en ken ons.. Zie of bij ons een heilloze weg is en leidt ons op de eeuwige weg!