Herfst 2012

Vandaag hebben we een heerlijke herfstdag gehad met kinderen en kleinkinderen.

Dan kom je thuis, en dan besef je dat de herfst overal mooi is..

Reisverslag, dag 9. Slot

Zaterdag 6 oktoberHeerlijk, we hebben weer een echte douche! De geur van de dorpjes hangt nog in mijn haar, mijn kleding, mijn neusgaten… Ik heb niet veel schone bruikbare kleren meer over, want alle >25º kleding is niet gebruikt, en ook nu is het daar te fris voor.

Om half acht kunnen we ontbijten, maar Rika en ik gaan vóór het ontbijt al even naar de markt, die vlakbij ons pension is. Ze zijn nog druk aan het opbouwen als we aankomen. Het is leuk om te zien hoe dat in een ander land gaat. Er zijn niet veel kramen, maar we kopen even kruiden, o.a. om op de reünie echte goulash te kunnen maken. En van mijn laatste buitenlandse muntstukjes koop ik een stukje kaas. Geen idee hoe die dingen in Roemenië en in Hongarije en in Tsjechië heten. Ik had nog 135 ‘dingen’ en de marktkoopman sneed voor 137 ‘dingen’ kaas af, dus ik kreeg twee ‘dingen’ gratis. Simpel toch?

Het ontbijt was weer heerlijk, met die speciale harde broodjes in croissantvorm, waarbij je dan roerei of ham-en-eggs of ham-en-cheese kon kiezen. Cheese-en-cheese mocht gelukkig ook ;-)

We hebben een voorspoedige reis. Onderweg zien we wel vier aanrijdingen, één keer zelfs met traumahelicopter vlak langs de weg. Dat bepaalt ons er weer bij dat het niet maar vanzelfsprekend is om gezond terug te komen.
Gelukkig wordt ons gebed hierin wel verhoord.

We zingen nog wat onderweg, maar eigenlijk zitten we allemaal vol gedachten en nieuwe herinneringen.

We hebben een paar keer iets mogen geven, en gemerkt: Hoe meer je weggeeft, hoe rijker je wordt.

We hebben tegen elkaar gezegd: een stukje van ons hart is daar achter gelaten en we hebben de Roma’s in een stukje van ons hart mee terug genomen.

Een andere conclusie: Het is niet onze verantwoordelijkheid dat ze in deze omstandigheden terecht zijn gekomen. Maar het is wel onze verantwoordelijkheid, nu we het gezien hebben, dat ze er niet in blijven. Het mag ons niet koud laten en dat doet het ook niet!

Ach, en dan denk je soms dat het maar een druppel op een gloeiende plaat is wat je kunt doen, maar het kan voor een groep mensen wel degelijk verschil maken! Bovendien, als wij hen kleding geven, is het voor Jezus alsof wij het aan Hem gaven.. (Matth. 25)

En dan kom je thuis… Dan is het verschil wel héél groot.. Ik ben er echt een paar dagen stil van geweest. Niet dat ik me schuldig voel dat we een groot huis hebben. Schuldig is niet het goede woord. Maar we hebben wel de opdracht (en het verlangen) om dat wat we van God gekregen hebben op een verantwoordelijke manier te delen met anderen. Hij mag ons daarin leiden.

Nu, na een week, denk ik nog elke dag aan deze bijzondere ervaring. Klaas zei: “Ik denk niet dat het de laatste keer is geweest dat we daar waren.” We zullen kijken hoe de toekomst zich ontvouwt. Uw wil geschiede Heer!

Mocht je na het lezen van dit verslag het verlangen hebben om ook eens mee te gaan, schroom niet om contact op te nemen met stichting EU-Roma. Denk niet dat dit voor jou niet is weggelegd. De mensen daar zijn blij met de belangstelling vanuit het westen. Dat mensen de moeite doen om speciaal voor hen die lange reis te maken, dat ze kleding en eten, maar bovenal ook liefde brengen, dat is voor hen een kostbaar geschenk!

En voor jou misschien ook. Het kan werkelijk een life-changing-experience zijn!

Reisverslag, dag 8

Vrijdag 5 oktober
De laatste ochtend in Roemenië.. Een historisch moment, omdat we de laatste groep zijn die te gast zullen zijn in dit huis. Nog 1x ‘Attack!’, nog 1x wassen achter het gordijntje, de lekkere koffie, de buiten-wc.. en dan nemen we echt afscheid. Zucht.. kenden we deze mensen een week geleden echt nog niet? Onvoorstelbaar!

Mama Koszta met de bel om de vogels te verjagen uit de wijngaard

Het lijkt erop dat het afscheid ieder van ons niet in de kouwe kleren is gaan zitten. Het is verdacht stil in de bus, het eerste deel van de reis. Hier en daar komt er een zakdoek tevoorschijn..

Na een uur of drie hebben we onze eerste pauze. We lopen richting toiletten als we een Belg luidkeels horen mopperen: “Ja, die rotzakken, als ik ze te pakken heb.. Nee, er zit niks anders op, ik zal hier moeten blijven tot maandag..” Dat wekt onze nieuwsgierigheid. Iemand in nood, moeten we helpen? Heeft hij een lift nodig?
Nee, zijn portemonnee is gestolen uit de auto, met al zijn pasjes. En omdat het een nationale feestdag is in België is de ambassade gesloten, dus kunnen ze niks voor hem doen.
Wat heb je nodig? vragen we..
Nou, hij moet nog twee keer tanken, en een vignet kopen.. met €200,00 is hij al een heel eind geholpen. Hij maakt het dan gelijk maandag naar ons over. En eventueel wil hij wel naar Groningen komen om het te brengen...

Hm… dilemma. Klopt het wat deze vriendelijke Belg vertelt? Hoe meer vragen we stellen hoe verwarder het verhaal echter wordt. Zijn auto staat 35 km. terug bij een klein tankstation.. Zijn hoogzwangere vrouw is daar achter gebleven.. Wel toont hij zijn paspoort, waar we een foto van maken met een GSM. We overleggen en bidden schietgebedjes om wijsheid.
Gelukkig zijn we als groep hierin heel unaniem: Het klopt niet. We melden hem dat we het niet vertrouwen en dat we dus geen geld gaan geven.
hij draait zich rustig om en loopt weg.

Tjonge.. wat maken we nu weer mee? (Overigens hoeven we thuis maar heel even te Googlen op zijn naam om gelijk al een pagina vol waarschuwingen tegen te komen, het is een bekende oplichter. Onze intuïtie heeft dus goed gewerkt. Of: ons gebed om wijsheid en inzicht is verhoord)

Aan het eind van de middag, als we redelijk in de buurt zijn van onze laatste tussenstop, krijgen we bericht dat ons vijfde kleinkind is geboren! Dank aan God, alles is goed. Wow.. gelukkig dat we tenminste al op de terugweg zijn!

We logeren deze laatste nacht weer in Ricani, in het zelfde pension als op de heenweg. We gaan nog samen eten in het restaurant waar we een week geleden ook geweest zijn, maar ditmaal is er reden om een feestelijk toetje toe te voegen, we hebben een goede reden om te trakteren!

Deze avond evalueren we en we bidden samen. Het was een bijzondere week, het was een goede week! We hebben veel gezien en meegemaakt, maar iedereen is het erover eens: We hadden dit niet willen missen!

Reisverslag, dag 7

Donderdag 4 oktoberDeze ochtend hoeven we geen inkopen te doen, want wat er vandaag nodig is hebben we gisteren al aangeschaft. Na het ontbijt rijden we eerst naar een plaats waar een tijd geleden een catastrofe plaatsvond. Het lemen huis van een gezin met elf kinderen stortte in. De overheid bemoeit zich amper met zigeuners, maar nu werden er negen kinderen van dit gezin in een kindertehuis geplaatst. Er werd provisorisch een nieuw lemen hutje gebouwd, waar man en vrouw en twee kleine kinderen intrek in namen. Bij een eerdere reis van Stichting EU-Roma is er een sponsor gevonden, waardoor er nu een nieuw huis gebouwd gaat worden (met stenen) voor dit gezin.

Vervolgens gaan we naar Adoni. We worden gesignaleerd, met onze witte bus, door een man en een stel kinderen die met paard en wagen juist het dorp uit willen rijden. Met een grote zwaai draaien ze om en juichend en joelend rijden ze met ons mee in de richting van hun huis.

Adoni is een klein dorpje, en er is al wat langere tijd hulp. De families hebben allemaal een soort opslagruimte waar ze zakken aardappelen bewaren en ook lege maiskolven, die gebruikt worden als brandstof. De kinderen in dit dorp zijn erg knuffelig, we worden echt met open armen ontvangen. Een oudere man blijkt prima Engels te spreken. We geven weer pakketten af, en bidden voor de mensen. Wat later staan we bij de auto en komen er wat mannen naar ons toe, het lijken de dorpsoudsten, en ze vragen gebed. Midden op de weg maken we een kring en bidden samen of God hen in de komende tijd, waarin de winter nadert, nabij wil zijn en of Hij hen wil zegenen en hun leefomstandigheden wil verbeteren. Wat is dit bijzonder!

De laatste plaats die we bezoeken  is er ook één van diepe ellende: Silindru. Alleen al om hier te komen moet je goed gemotiveerd zijn, want de weg ernaar toe is kilometers lang hobbelweg. Hier en daar rijden we zelfs beter door het pasgemaaide maisveld dan over de weg. De vrouw van het dorpshoofd / de voorganger is een forse vrouw met een groot oranje T-shirt, waarop staat: ‘Marco, laat ons niet Basten!’ We krijgen een rondleiding door het dorp. Een vrouw is aan het koken: een buitenvuurtje met daarop een pot. We mogen er een blik in werpen: wat witte bonen en wat gerookte botten – voor de smaak- , verder alleen water. Een andere vrouw heeft een grote pan op het vuur staan met aardappelschillen. Er zijn een paar huizen die goede bouw hebben, maar ook hier zijn krotjes en hutjes die de naam ‘huis’ niet waard zijn.

Het is ons laatste dorpje, maar we hebben voorlopig genoeg gezien, gehoord, geroken…

Die middag worden we ergens uitgezet waar we mogen winkelen, de ‘Kalverstraat’ van Oradea. Opnieuw ervaren we grote weerzin, we lopen een rondje, en gaan ergens wat drinken. Nee, dat zou ontzettend not-done zijn om nu ‘lekker te gaan shoppen’. We hebben met een aantal mensen van de groep één wens: als souvenir een koffiemakertje mee te nemen zoals Mama Koszta heeft, gewoon een simpele percolator, die je op het gas gebruiken kunt (Mocht de elektriciteit nog eens uitvallen…). Laten we die nu net de laatste vijf minuten tegen komen!

Vanaf Oradea rijden we de grens naar Hongarije weer over, want er staat nog een bezoekje op de planning aan Hessel en Prisca Keuter, die sinds begin dit jaar daar zijn gaan wonen. Het is fijn om ze weer te zien en te spreken.

Als we laat op de avond (10 uur) terug komen heeft Mama Koszta nog goulashsoep en pannenkoeken voor ons klaar staan. Ons laatste avondmaal!

Reisverslag, dag 6

Woensdag 3 oktoberDeze dag begint weer met onze dagelijkse wasbeurt achter het gordijntje bij Mama Koszta. Voor iedereen haalt ze een schaal warm schoon water, wat dus uit de buitenkraan komt en speciaal voor ons verwarmd is. Onder het wachten op elkaar krijgen we een heerlijk mini-kopje koffie aangeboden. Er is geen Senseo, geen koffiezetapparaat, maar alle koffie wordt zorgvuldig voor ons gebrouwen in een percolator.

Als ontbijt krijgen we witbrood, salami, jam, nutella en wentelteefjes, heel veel wentelteefjes! Heerlijk!
We reizen weer naar Oradea om boodschappen in te slaan voor de voedselpakketten van vandaag en morgen. Daarna worden we in een groot winkelcentrum gedropt, maar we hebben geen van alles zin om veel te gaan kopen, sinds we de armoede gezien hebben. Ik koop wel een paar babyschoentjes, voor ons op komst zijnde kleinkind.

Thuisgekomen pakken we de pakketten weer in met het gekochte, aangevuld met de kleding en dekens die we vanuit Nederland hebben meegenomen. Geweldig, er zijn een aantal mensen heel hard aan het breien geweest! We reizen naar Ciacaia, een dorpje waar al iets langer contact mee is. Eerlijk gezegd zie ik er een beetje tegen op, na de ervaringen van dinsdag. Maar wat een verschil! De mensen staan blij en geduldig voor hun huisje te wachten tot we bij hen komen, ondanks de armoede die ook hier overduidelijk aanwezig is.  Ook hier mogen we mee naar binnen, we bidden voor hen en zegenen hen.

Aanvankelijk was er wat schroom om foto’s te maken, maar we worden aangemoedigd om dat te doen, want de mensen weten dat het goed is dat er meer bekendheid voor hun situatie komt. Er is merkbaar rust, liefde en vrede in dit dorp. Er is hier een kerkje in aanbouw en er worden bijeenkomsten gehouden. Imre vertelt dat alle dorpjes eerst waren zoals we gisteren gezien hebben, maar dat het duidelijk zichtbaar is, dat er positieve ontwikkelingen komen naarmate er meer contacten zijn en God meer ruimte krijgt.

We vertrekken vervolgens naar een thermaalbad, waar we heerlijk in het zonnetje genieten van een uitgebreide badbeurt en waar we weer eens onze haren kunnen wassen. Ik vraag me af of de kriebels die ik op mijn hoofd voel van dierlijke oorsprong zijn, maar dat blijkt later mee te vallen. Het zou me overigens niet weerhouden de mensen in de dorpjes een knuffel te geven, want het is belangrijk dat we liefde komen brengen.

Op de weg terug bezoeken we nog een Reformed Church, waar 700 leden zijn, maar waar de diensten op zondag hooguit door 40-70 man bezocht worden. Een schrijnende situatie.
Deze avond praten we veel en lang door als groep wat het hele proces met ons doet. We zijn hier nog maar een paar dagen, maar wat gebeurt er veel! Mooi om te zien hoe iedereen erin staat en hoe we meer en meer als groep contact met elkaar maken.

Reisverslag dag 5

Dinsdag 2 oktober

De dag begint voor mij met een flinke migraine. Ik laat het ontbijt en het boodschappen doen bij de Metro aan me voorbijgaan. Als de groep terugkomt, met een bus vol meel, rijst, brood, olie, worst, etc. gaan we plastic tasjes vullen die ’s middags naar één van de armste dorpjes worden gebracht. Ik help mee tassen vullen, maar als daarna de geuren van het middageten op me af komen merk ik dat ik er nog niet klaar mee ben. Gelukkig hebben we een medicijnkit, en tegen de tijd dat we afreizen ben ik weer van de partij. 

Ik had dit ook niet willen missen. Niet omdat het zo mooi is, want Cubulcut is echt een plek van diepe ellende, maar wel omdat het helpt een totaalbeeld te krijgen. In deze nederzetting is EU-Roma nog niet zo lang aan het werk. De mensen dringen en schreeuwen, ze trekken de zakken haast uit je handen en zijn verschrikkelijk bang dat zij overgeslagen worden.
Een meisje kijkt naar mijn bril en vraagt zonder woorden of ze erdoor mag kijken. Ik realiseer me dat van deze 60 – 70 gezinnen er niet één persoon is die een bril draagt…

We krijgen uitleg over het landbouwproject dat de jeugd van onze gemeente vorig jaar opgezet en gefinancierd heeft. Er is een rijke oogst geweest. De gezaaide en geoogste zonnebloemen brachten viervoudig vrucht!

Aan het eind van de rit door Cubulcut wordt de angst van velen (en van mij) bewaarheid: er is te weinig! Doordat er ook mensen van de omliggende wijken waren gekomen en omdat het dorp gegroeid was, hadden we niet voldoende pakketten bij ons. Ik moet zeggen dat me dat tranen in de ogen bracht: en ze waren al zo angstig dat ze overgeslagen werden…
Gelukkig wordt daar iets op gevonden: er wordt een lijst gemaakt met daarop de namen van elk gezin wat niets gekregen heeft. Ze zullen alsnog hun pakket krijgen.

We rijden nog via Salacea, waar Iboyla, een vrouw van 65 jaar, een meisje geadopteerd heeft toen ze een baby van 3 dagen oud was en naar een kindertehuis gebracht zou worden. Het meisje, Rita, is inmiddels 8 jaar en je kunt zien dat er goed voor haar gezorgd wordt.

We vervolgden onze reis naar de kerk van Salacea, waar we tot mijn verrassing de mensen ontmoetten die ik enige tijd geleden al in Zuidlaren gezien had, samen met Imre.
Ervin Lakatos zong voor ons en Peter uit onze groep begeleidde samen met hem deze muziek.

Vandaar vertrokken we ‘naar huis’, eh.. om te gaan eten.
Onze Roemeense reisleider heeft 3 stelregels:
1- attack, never stop eating
2- don’t play with the food
3- eat till it’s finished

Reisverslag, dag 4

Maandag 1 oktober.
De nacht duurt lang en brengt weinig slaap. Er zijn zoveel indrukken, zoveel gedachten.. Kennelijk heb ik het nodig om zo mijn kersverse indrukken op een rijtje te krijgen. We slapen in één van de mooiste huizen van het dorp. De vader van het gezin heeft het huis zelf gebouwd. Naast hun huis wordt hard gewerkt aan een woning voor dochter en schoonzoon. De meeste huizen in het dorpje zijn aanzienlijk armoediger. Sommige mensen hebben geen dak, of alleen maar plastic dakbedekking. De kinderen zien er blij uit, maar armoedig en – vaak - onverzorgd. Jonge meisjes lopen met een baby op de arm of in een wandelwagen. Wat hebben ze een ander leven dan onze kinderen.. Wat hebben wij het goed..

Na het ontbijt nemen we afscheid van ons logeeradres. Omdat een paar mensen van de groep een bespreking hebben om 11 uur, is er nog wat tijd over die opgevuld wordt met een ritje naar de grens met Oekraïne. Daar aangekomen worden we net aan de andere kant van het grensmuurtje gefotografeerd. De wachtposten iets verderop houden ons ongetwijfeld goed in de gaten.

Tussen de middag worden we opnieuw verwacht bij de Tesco voor een Halve Gegrilde Kip, maar daar zijn we unaniem nog niet aan toe. In overleg worden er broodjes en fruit gehaald en iedereen is blij. Nou ja, bijna iedereen.

Na de middag bezoeken we een plaatsje (Nyirbertek) waar een gemeente is. We zien de schuur waar de diensten eerst gehouden werden. Aan de overkant van de weg is het gebouw waar nu de kerkdiensten zijn. De voorgangster is een Gipsy vrouw, die enorm veel visie (en hart) heeft voor haar dorp. Ze heeft het verlangen om een vrouwengroep te starten, waarin ze ook een voorlichtingsprogramma wil opnemen. Er moet iets komen om kinderen op te vangen, ze wil cursussen geven… Teveel ideeën om op te noemen.

Hierna reizen we naar Hajduhadhaz en Hajduboszormeny; twee plaatsen waar een gemeente is en een kerkgebouw; de ene bijna klaar, de andere net begonnen. Bouwmaterialen zijn niet duur voor onze begrippen en uurloon wordt niet gerekend, want de kerkleden doen zelf de werkzaamheden. Mooi om te kunnen zien, dat wanneer je een bedrag aan geld geeft, wat voor onze begrippen een druppel op de gloeiende plaat is, dat het voor hen echt een groot verschil kan maken.

We reizen door naar de plaats waar we overnachten, maar krijgen eerst nog een heerlijke maaltijd aangeboden door Mama Koszta: appelsoep, pasta met vlees en een soort ragout, vergezeld van zef ingemaakte augurken.
Het huis waar we verblijven doet me denken aan de woning van mijn opa en oma vroeger. Maar dan nog eenvoudiger. Elektriciteit is er wel, stromend water niet. De put voorziet in een behoefte, maar daarop is alleen een buitenkraan aangesloten. Onze gastvrouw moet elk emmertje water van buiten halen. Een douche is er dus niet; elke morgen verwarmt ze voor ieder van ons een teiltje schoon water. De wc vinden we ergens achter in de tuin. (Als de deur open staat is er niemand, anders is hij bezet). Er is een tuin waar kippen rondlopen, er staan wijnranken – waarbij de laatste druiven voor ons zijn bewaard -, er zijn aardappels verbouwd en in de kelder is de hele wintervoorraad verzameld. Zelfvoorziening zoveel als het kan. En soms een ruilbeurs: als ik eieren geef aan jou, geef jij dan melk aan mij?
Het is niet moeilijk om je hier thuis te voelen..

Reisverslag dag 3

Zondag 30 september.Een vaste regel; het ontbijt is om 8.30 uur. We krijgen heerlijk vers witbrood met worst, tomaat en paprika. Daarna rijden we met onze bus naar Laskod, waar een voorgangersechtpaar een deel van hun woning heeft opgeofferd zodat er plek kwam voor een ‘kerkzaal’. We arriveren wat later dan gepland, maar dat is niet zo belangrijk in deze landen. De aanwezigen zijn al Hongaars uitbundig aan het aanbidden als we aankomen, en de ruimte is zó vol, dat het erop lijkt dat er binnenkort weer een verbouwing nodig is. Zo gaat dat met de kerken daar, is er te weinig ruimte, dan halen ze gewoon een muur weg en plakken er een stukje ruimte aan.

We worden uitgenodigd om een getuigenis te geven, en verschillende voorgangers brengen een boodschap. Na de dienst staat er een tafel gedekt voor ons en wordt er een overvloedige maaltijd geserveerd. De gastvrijheid wordt hier niet alleen, maar vooral, zichtbaar – ondanks de armoede – door goedverzorgde maaltijden.

Na de maaltijd vertrekken we voor de tweede bijeenkomst, nu in Mateszalka. Er is een heus kerkgebouw, en we horen dat dit gebouw binnenkort helemaal uitgebreid wordt, zodat het een multifunctioneel gemeenschapshuis wordt ten dienste van het hele dorp(je). Ook hier zijn ze vast met de bijeenkomst begonnen als wij aankomen. Er zijn genabuurde voorgangers uitgenodigd en het is mooi om te merken dat de woorden die gesproken worden naadloos bij elkaar aansluiten. De Geest is merkbaar krachtig aan het werk!

We krijgen een pauze van anderhalf uur, waarin ons opnieuw een maaltijd wordt voorgeschoteld. Vervolgens rijden we weer een stukje om tenslotte midden in een Gipsy woonwijkje een huisje binnen te gaan dat alleen maar 1 kamer heeft. Maar die kamer zit wel helemaal vol met gasten. Onze derde kerkdienst deze dag. We moeten perse voorin komen zitten. Andere mensen maken plaats, en ook al zitten we met onze tenen op het podium, we zijn welkom. Opnieuw uitbundige muziek; daar kunnen we nog wat van leren.
Na de dienst krijgen we gelegenheid om mensen naar voren te laten komen voor gebed, wanneer ze het verlangen hebben om dichterbij God als Vader te kunnen komen. Ook hier doorbreekt de Geest de grenzen, want al verstaan de mensen onze woorden niet, ze worden zichtbaar geraakt.
Wat heerlijk, om zo ingezet te mogen worden, de mensen te laten merken dat ze geliefd zijn en hen zo te dienen en te bemoedigen. Er worden boterhammen uitgedeeld na de dienst en als we naar onze gastvrije Gipsyfamilie rijden staat ook daar weer eten voor ons klaar.

We danken en bidden voor en met onze nieuwe vrienden en ze pakken de Bijbel en spreken een zegenbede over ons uit.

Alweer een dag..

reisverslag dag 2

Zaterdag 29 september.We krijgen in het pension een heerlijk ontbijt en vertrekken voor de tweede etappe. Ik ben me bewust dat we over een week alweer op de terugweg gaan. Na het filmpje van gisteravond komt het wel heel dichtbij. Het zal een week zijn als nooit tevoren en we weten waarschijnlijk nog niet half wat we tegen gaan komen..

Aangekomen in Debrecen ontmoeten we Imre, de Hongaars/Roemeense voorganger die ons zal vergezellen. Als eerste reizen we naar de Tesco, een groot warenhuis waar op de vleesafdeling een aantal gegrilde kippen op ons liggen te wachten. Ieder krijgt een papieren bordje met daarop een halve kip, een broodje en wat drinken en bij de statafels mogen we dat verorberen. Grappig..

Vervolgens worden we in Mateszalka ondergebracht bij onze Roma-gastgezinnen.
Klaas en ik komen bij een gezin met drie volwassen kinderen en een kleinzoon van 6. Zij spreken geen Engels, wij geen Hongaars, dus dat is even zoeken om woorden. We pakken er maar pen en papier bij en met vierkantjes en rondjes worden de gezinssamenstellingen duidelijk gemaakt. Leve het genogram!

Na een tijdje komen ook onze reisgenoten naar ‘ons huis’, en opnieuw is het even zoeken: Hoe kunnen we contact maken? We besluiten een lied voor hen te zingen: Samen in de naam van Jezus.
Ze herkennen de melodie, blijde blikken van herkenning.. Dan komen de cassettebandjes tevoorschijn met hun versie van Opwekking. Zij zingen voor ons, we zingen samen.. En we ervaren eenheid in geloof. Opnieuw is het de muziek die (taal)grenzen verbreekt.

Die nacht slapen we in een Gipsywoning. We voelen ons erg welkom!

Verslag zendingsreis EU-Roma

Voor het eerst op zendingsreis..
Dit is iets wat diep in mij al lang een verlangen was, maar ik had geen idée dat ik dat ooit echt zou gaan doen. Tot we begin 2012 hier in huis een voorlichtingsavond hadden van Stichting EU-Roma. Daar kwam bij ons beiden de gedachte: We gaan een keer mee!

En nu was het zover. We hadden al een kennismakingsmiddag gehad, maar nadien waren er nog wat wijzigingen in de groepssamenstelling gekomen. Het was dus ook wel een beetje spannend: Je zit met 8 mensen twee dagen in een busje om erheen te rijden, je trekt daar een aantal dagen met elkaar op en dan weer dezelfde reis terug. Hoe zou het gaan in de groep?

Maar vooral: Wat tref je daar aan en wat doet dat met je?

Vrijdag 28 september vertrekken we al vroeg, om een uur of zeven. We ontmoeten elkaar  in Oostwold, en na gezamenlijk gebed gaan we op weg. Eén van de reizigers is een Roemeense voorganger, die tijdelijk in Nederland heeft gewerkt vanwege de slechte financiële omstandigheden in zijn land. Ik was bang dat het wat problemen op het gebied van communicatie zou geven, maar dankzij zijn altfluit komt dat helemaal goed. Heel bijzonder, hoe je contact kunt hebben door liederen en muziek heen. Hij speelt vrijwel elke melodie van Opwekking, en aangezien we liedboekjes mee hebben, zingen we heel wat af onderweg.
We stoppen regelmatig voor een broodje, koffie en een sanitaire stop. Om 17.15 uur arriveren we in het pension waar we gaan overnachten, 20 km. vanaf Praag. We bekijken een filmpje van de vorige reis, eten samen en houden een dagsluiting. Daarna is het niet te laat bedtijd.

update

We zijn terug van weggeweest..
Vakantie was het niet, maar we zijn wel op reis geweest naar het buitenland. Al bijna een jaar geleden ontstond het plan om samen eens mee te gaan met een zendingsreis van EU-Roma, nadat we een voorlichtingsavond meemaakten.

Vrijdag 28 september vertrokken we, zaterdag 6 oktober kwamen we terug.
Wat bijzonder, hoeveel indrukken je dan in een week kunt opdoen….

Ik ben van plan een reisverslag te schrijven voor wie geïnteresseerd is, en dat komt tzt op de website.

Op de terugweg kregen we bericht dat ons vijfde kleinkind is geboren: Aron Joël, broertje van Nathan en Rhodé. Zaterdagavond na thuiskomst was het dus even opfrissen, omkleden en weer in de auto om hem te bewonderen. Nou, dat was niet moeilijk, het is een prachtig kind!

En vervolgens is er werk aan de winkel.. Inmiddels heb ik van een USB-stick met 8 GB aan foto’s een selectie gemaakt van 750 plaatjes waar ik een digitaal fotoalbum van wil maken.

Maar ook de tuin vraagt om aandacht. De laatste bramen zijn geplukt en tot sap verwerkt, de walnoten zijn rijp en moeten geraapt worden (maar het zijn er wel heel weinig dit jaar..), de vleestomaten  moeten geplukt en verwerkt, de appeltjes eveneens, en niet te vergeten, een heleboel druiven zijn er hard aan toe om tot sap gemaakt te worden.

Zaterdagavond hebben we twee kleinkinderen mee naar huis gekregen voor een logeerpartijtje en vandaag zijn er twee dochters op bezoek.. Erg gezellig!

Intussen heb ik een colsjaal gehaakt en is mijn werk weer begonnen..

Het leven is niet saai…