God vraagt geen religiositeit

Vanmorgen las ik twee stukken in het ND waar ik erg blij van werd.
Eerst iets over Hoop voor Noord, een initiatief van een stervende kerk die het roer drastisch omgooide. Geen religiositeit meer, maar relaties opbouwen en van daaruit Gods grootste wens vervullen: Hem liefhebben boven alles en de naaste als zichzelf.
En ook het artikel over Arie de Rover, waarin hij ook benadrukt dat we het niet moeten hebben van religiositeit.
Het is de moeite waard om het hele artikel te lezen!



Vervolgens las ik vanmorgen in de Bijbel het hoofdstuk wat open lag. Jesaja 58

Roep met alle kracht
laat uw stem klinken als een bazuin
wijs mijn volk op zijn overtredingen
vertel de nakomelingen van Jacob hun zonden
Wat zijn ze toch vroom!
Ze komen elke dag naar de tempel
en luisteren graag naar het voorlezen van mijn wetten
- net alsof zij eraan gehoorzamen -
net alsof zij de geboden van hun God niet verachten!
Wat doen ze hun best hun godsdienst correct te bedrijven:
o wat houden zij van die tempeldiensten!

..er is geen nieuws onder de zon..
Maar inderdaad, religiositeit staat Gods werk in de weg.
Laten we bidden waar religie een blokkade is om God werkelijk te kennen naar Geest en Waarheid, of God dit wil ontmaskeren en ermee wil afrekenen. Zodat de macht van satan verder afbrokkelt en Gods heerlijkheid verder geopenbaard mag worden.

Om met Paulus te spreken: Alles is vuilnis / schade / verlies (maar eigenlijk staat er een woord met de kracht van 'drek' in de grondtekst) wat mij in de weg staat om Christus te kennen. (En dan betekent 'kennen' heel wat meer dan 'kennis hebben van'...
Zie de link

Zeilweek en doop

Vorige week was Fatherheart Sailholiday. Een midweek varen op de klipper Noorderlicht, en naast het mooie van weer nieuwe waardevolle mensen leren kennen, hadden we onderwijs over het Vaderhart van God, we hadden John Nuttall mee, dus heerlijke aanbiddingsmuziek aan boord en bovendien werd er uitstekend voor de inwendige mens gezorgd. Dat is Koos en Georgine wel toevertrouwd, de organisatoren van deze reis. We voeren van Harlingen naar Vlieland, naar Terschelling en Texel en daarna nog door de sluizen het IJsselmeer op, naar Stavoren.



Voor mij was er nog een extra verrassing, want op de laatste dag heb ik me laten dopen.
Mensen die mij een beetje kennen of die mijn blog al langer volgen weten dat de vraag 'wel of niet me laten dopen'me aardig heeft bezig gehouden. Ik heb er veel over gelezen, gebeden, nagedacht en ten slotte kwam ik tot de conclusie: volgens mij is het allebei oké en ik zou het liefst willen horen bij een gemeente waar het gewoon beiden wordt gerespecteerd en toegestaan.
Wel zei ik: "Maar God, als U het van me vraagt om me te laten dopen, dan zal ik het doen."

Een tijd daarna was ik op een conferentie waar ik veel van God heb ervaren. Eén van de dingen daarvan was dat ik heel sterk de gedachte kreeg: "Kom, laat je dopen!" Eigenlijk bracht dat op dat moment veel verwarring bij me naar boven, en ik zei: "Here God, als U dat van me vraagt, dan wil ik gehoorzamen, maar U weet net zo goed als ik dat ik grote problemen krijg als ik dat nu doe. Dus, alstublieft, bereid de weg maar voor en wijs me hierin de weg. open de deur op het moment dat het mag."

Jaren stond dit verlangen op de Parkeerplaats, maar het liet me niet los. Vaak vroeg ik toch nog even om een bevestiging, en die kwam elke keer. Steeds als het lied voorbij kwam 'al mijn zonden, al mijn zorgen', voelde ik zo'n soort heimwee van binnen.

Vorig jaar was ik ook mee op deze Fatherheart Sailholiday, en toen had ik expres al witte kleren meegenomen, met de gedachte: Stel je voor dat dit de tijd is. Ik hoopte zo dat het toen op Vlieland mocht, maar het was te vroeg.

Dit jaar was dat anders. Van Gods kant stond het licht op groen. Wel wist ik dat ik met mijn echtgenoot wilde en moest overleggen. Hij staat er anders in dan ik en ik wilde hem de ruimte geven voor overleg en het samen bespreken. Het was inderdaad schrikken voor hem, maar tegelijk kon hij aangeven niet tussen God en mij in te willen staan. Hij vroeg of ik zijn moeite wilde respecteren en hij gaf me de vrijheid om mijn keus te maken, en die zou hij respecteren.

... en zo gebeurde het. Vrijdagmorgen bij Stavoren in het IJsselmeer. Niet met mijn witte kleren, die had ik nu niet meegenomen, maar met een echt doopkleed. God had erin voorzien, want hoewel de plannen anders waren, kwamen we vlak bij de Siloam terecht waar Henk Bruggeman ook een Vaderhartconferentie hield, en die had de kleren bij zich.

Voor mij een bijzonder verrassend en verrijkend slot van een sowieso geweldige en indrukwekkende week!



Volgend jaar is de zeilweek gepland van 7 - 11 juli!

PS Mocht je willen reageren, dan graag per mail.

Gods stem verstaan

De nieuwe EVA kwam deze week met de post met het thema: LUISTEREN. Tot mijn verrassing zat er een mooi klein boekje bij: Luisteren naar Gods stem.
Je kunt jezelf of iemand anders blij maken met de Eva én het boekje als je naar de site gaat en €2,95 overmaakt.

Het is een mooi compact en compleet gidsje, dat prima geschikt is om in de vakantie te gebruiken om er tijd voor te nemen dicht bij God te zijn, tot rust te komen en te oefenen in het luisteren naar Gods stem.



Bijzonder, dat in veel kerken daar weinig over gesproken wordt, dat God die zegt: Ik ben dezelfde, gisteren, vandaag en morgen, nog steeds een God is die spreekt. Hij zegt dat op meerdere plaatsen in de Bijbel: Wie oren heeft, die hore. Bovendien is Hij degene die in Jesaja 43:9-13 duidelijk maakt dat dát nu net het verschil is tussen Hem en zogenaamde goden: hij spreekt en maakt de toekomst bekend. en ook daar is (zeker in mijn kerkelijke achtergrond) weinig aandacht voor: profetie. Terwijl dat de belangrijkste van de gaven genoemd wordt en we opgeroepen worden ons daarnaar uit te strekken.. 1 Cor. 14: 1 1 Jaag de liefde na en streef naar de gaven van de Geest, vooral naar die van de profetie.

Toen ik me bewust werd dat God heel persoonlijk naar mij kijkt en ook met mij wil communiceren, ontdekte ik pas wat het is om een relatie met God te hebben. En pas veel later leerde ik om echt als een kind bij God als Vader aan zijn hart te zijn.

Dat heeft al veel mooie inzichten en bemoedigingen gegeven. Ik mag - zonder trots maar wel met dankbaarheid en blijdschap - zeggen dat ik op alle manieren die genoemd worden wel eens iets van God gehoord of gezien heb. Een stille stem, een hoorbare stem, door dromen, door biddend de Bijbel te lezen, door beelden of visioenen, door mensen, door profetie, door iets in de natuur, door een gewaarwording in mijn lichaam of de omgeving.. Zó gaaf en indrukwekkend!

En tegelijk zijn er ook momenten of periodes dat het stil blijft. Dat ik wel vraag om iets te horen, maar dat er op geen enkele manier contact lijkt te zijn. Als je Gods Vaderhart hebt leren kennen en 'veilig gehecht bent', maakt dat je niet bang en kun je blijven vertrouwen: "Ook al hoor ik U niet, zie ik U niet, merk ik niks van U, ik vertrouw op U en ik blijf geloven dat U goed bent. Daarom zal ik U danken en eren!

Daarbij past heel mooi het lied dat getipt wordt in het boekje: While I'm waiting van John Waller.

Vakantie-verslag

De zomer gaat nu echt beginnen - zeggen ze - en terwijl de meeste mensen nu vakantie gaan vieren, zijn wij net terug. Zoals niet ongebruikelijk is bij ons, liep het allemaal wat anders dan we gepland hadden. We hadden een vakantie vol akkefietjes.

Dat begon al toen we nog maar net op weg waren met camper & caravan (onze slaapkamer). We hoorden het geluid van openslaande achterdeuren en wat gekletter. En ja, het houten dienblad was uit de camper gevallen, en de caravan had hem in stukken gereden. Toch maar even gestopt om netjes de restanten van de weg te rapen.

Aangekomen op onze eerste koffiestop, bleek dat we het deksel van de disselbak verloren waren. Gewoon, losgerukt en weggewaaid...
Nog even verder, op een camping in Drenthe aangekomen, wilden we ons installeren en vroeg husbie of ik misschien wist waar zijn tas terecht was gekomen. Nu heb ik door jarenlange ervaring geleerd dat het beter is wanneer we beiden onze eigen verantwoordelijkheden nemen qua taspakken, dus ik had oprecht geen idee. "Dan ben ik bang dat die nog thuis staat', klonk het verbouwereerd.
We zagen er beiden de humor wel van in, en in plaats van de omgeving daar wat rond te rijden, namen we dezelfde route retour, want wie weet, misschien zagen we nog ergens een verdwaald disselbakdeksel onderweg.. (Not)
Ik zal maar eerlijk hieraan toevoegen dat ik ook nog was vergeten langs het wasrekje op de logeerkamer te lopen, om wat shirtjes mee te nemen die ik echt dacht nodig te hebben..

Het weekend verliep verder redelijk probleemloos. De dagen daarna brachten we door in Friesland, op een boerencamping langs de waterkant, waarbij we twee dagen gevaren hebben in een gehuurde sloep. Grappig, dat we eerst een bootje zagen liggen bij het verhuurbedrijf met de naam van onze 2e dochter, maar dat later bleek dat de boot die ons werd getoond de naam van onze oudste dochter droeg. We hebben heerlijk weer gehad die dagen.

Aan het eind van de week, toen het kouder was en regende, besloten we te verkassen naar het midden van het land, maar bij Kampen besloot de camper ermee te stoppen. De ANWB kon ons niet op gang helpen en dus werden we met een bergingsbedrijf terug naar huis gebracht.

He bah, wat naar ;-) Nu konden we niet nog een week in de regen op een nat grasveld staan en moesten we noodgedwongen een alternatief zoeken. We hebben nog gezellig een weekend met vrienden doorgebracht en kozen een Last Minute van een bekend park in de Belgische Ardennen.

Enfin, we hebben genoten van de rust, de tijd samen, het lekker even weg zijn. We kunnen er weer tegen!