vrijdag 18 april 2014

Goede Vrijdag

Als je je hele leven al gewend bent naar de kerk te gaan en je hoort jaar in jaar uit de verhalen over Kerst, Pasen, Pinksteren en ook Goede Vrijdag, dan is er het gevaar dat de kern van de boodschap je niet echt meer kan raken. Of dat er wat blinde vlekken zijn...
Zo heb ik jaren lang alleen maar gedacht aan Goede Vrijdag als: Jezus stierf voor onze zonden en als ik in Hem ga geloven, betaalt Hij de schuld voor wat ik verkeerd heb gedaan en mag ik eeuwig leven. Punt.

Een heel aantal jaren verder, met een hele portie Vaderhart-onderwijs erbij heeft me meer inzichten gegeven.

En, wat heel veel indruk maakte:
In de tijd dat ik rondliep met nog best veel wonden in mijn hart kreeg ik eens een soort visioen.
Ik lag op bed, maar was wakker.
Ik zag een groot rood hart, met daarin een aantal dikke houten splinters.
Daarnaar kijkend werd ik me bewust: Wow, wat een gemene splinters..
Als je daar maar éven tegenaan komt doen ze verschrikkelijk veel pijn.
Op dat moment zag ik een ruwhouten kruis verschijnen op de achtergrond.
Het was of iemand tegen me zei:
Neem die splinters maar uit dat hart en stop ze tussen het hout van het kruis;
daar is het voor..
Eén voor een nam ik de splinters uit het hart en stak ze in het kruis.
Toen ze allemaal verwijderd waren gleed er een hand over het gave hart en ik dacht: "Tjonge, nu is het heel!"

Enige tijd later wist ik het zeker: God had deze openbaring gegeven, maar tegelijk daarmee ook de heelheid in mijn hart gebracht.

En ja, Jezus stierf ook aan het kruis voor onze wonden!
Hij verlangt ernaar ons innerlijke genezing te geven.

Vraag maar of je door zijn ogen naar je hart mag kijken.

---

In onze gemeente hadden we deze week van maandag tot vrijdagavond Vesper-bijeenkomsten.
Elke avond een half uur heel bewust en geconcentreerd stilstaan bij het lijden van Jezus.
Een mooie voorbereiding.
Het helpt om meer van het hoofd naar het hart te komen...

Vanavond vierden we het Avondmaal in de kerk.
Ja, het kwam binnen..
Dank U Abba, dat U uw Zoon gaf
Dank U Jezus, dat U dit alles vrijwillig voor ons / mij deed..

dinsdag 1 april 2014

reflectie Kloosterweekend

Nog een reflectie van het Kloosterweekend, wat het me gebracht heeft.

Tijdens een meditatiemoment kwam het volgende in me op.
Vanuit het verlangen om ‘GOED’ te zijn en te doen kan ik geneigd zijn om mezelf van alles te ontzeggen en te onthouden.
Maar wat ik me bewust werd….
In feite zet ik mezelf ‘in de min’, wat mijn ziel ervaart als onrecht. Vervolgens is de kans groot dat ik me stoor aan anderen die vrijmoedig en onbevangen van het leven genieten met alle toeters en bellen. En dat ik me erger wanneer een ander wel onbeschaamd alles aanneemt wat er aangeboden wordt.

Daarmee staat voor mij de deur dan (weer ) open voor een stuk oordeel en hoogmoed. Dat wil ik niet, want ik was juist een hele tijd met Gods hulp aan het werk om dit stuk in mijn leven af te leggen.

Al dat ‘onthouden’ en ‘afzien van’ legde ik mezelf vaak op als een heilig moeten.
Wát een ontmaskering.. zo heilig is dit moeten niet.
Het is slechts angst. Angst om NIET GOED genoeg te zijn, en dus er maar een schepje bovenop te leggen en wat door te slaan naar de andere kant. Veiligheidshalve.
Met onmiddellijk het gevaar om in gedachten – heerlijk veilig in gedachten – mezelf te prijzen dat ik het GOED gedaan heb. Waarmee ik mezelf ongewild, maar toch, weer plaats in de positie van de Farizeeër.

Zucht… Ja Heer, help me maar om meer op Jezus te gaan lijken.
U bent nog niet klaar met mij.

Doet me denken aan Emily Freeman die ik eens hoorde over Grace for the Good Girl.
Ze heeft hier een boek over geschreven dat binnenkort waarschijnlijk in het Nederlands uit komt.


Link Grace for the Good Girl