tuin

Tjonge, wat is dit genieten....

Uit de moestuin, deel 2

Uit de moestuin, deel 2

Soms lopen de dingen anders dan je denkt.
Inmiddels is het ons duidelijk dat er zich een ernstige tweedeling aan het aftekenen is binnen de bewonersgroep van ons Achterbuurhuis.

Je hebt de anti-kipclub en de pro-kipclub.
De laatste keer dat ik de kippen op ging halen voordat het hek geplaatst was (ja echt, ik roep ze en ze komen!) werd ik bemoedigend toegesproken vanaf een balkon. Deze achterbuurvrouw meldde dat ze het heel gezellig vindt als ze de kippetjes lekker ziet rondscharrelen. Ik verdenk haar ervan dat ze dagelijks haar tafelkleed met broodkruimels vanaf het balkon uitklopt. Maar, eerlijk is eerlijk, het deed me goed.

Vandaag kwam het vervolg.
Omdat het lekker weer was, besloot ik wat zaaigoed aan de moestuin toe te vertrouwen. Ik lag nog maar goed en wel op mijn knieën toen een achterbuurman (van het PKF – Pro Kip Front, zo bleek al gauw) naar me toe kwam lopen met volle handen. “Ik heb iets voor u”, riep hij enthousiast, terwijl hij me zes uitgedroogde maiskolven overhandigde. “O, dank u wel, dat is heel aardig van u”, antwoordde ik, terwijl ik me afvroeg of ik ze moest gaan poten in de moestuin of dat er een andere bedoeling mee zou zijn.
“Voor de kippen”, voegde hij eraan toe. “Daar zijn ze gek op!”
Ah, ik snapte het.

“Ik mis ze echt hoor, nu ze niet meer achter het hek komen” liet hij weten. Het was altijd zo gezellig ernaar te kijken…
Ik beloofde de maiskolven aan de kippen over te dragen. “Ja”, zei hij, “we hebben ze altijd in de winter op de vaas staan, maar nu was het tijd ze op te ruimen.”

Ik bedankte hem nogmaals hartelijk en zetten mezelf gelijk in beweging om het smakelijke hapje aan de doelgroep te overhandigen. Terwijl ik al onderweg was vertrouwde hij me samenzweerderig toe: “Volgend jaar steel ik er wel weer een paar!”

Uit de (moes)tuin

Onze achtertuin (sinds kort gepromoveerd tot moestuin) grenst aan een bejaardenhuis.. een appartementencomplex voor senioren.
Dat heeft zijn voor- en zijn nadelen.
Door de jaren heen hebben we aardig met elkaar om leren gaan, de ouderen en wij. Wanneer er echter veranderingen optreden, dan roept dat toch vaak behoorlijk wat gespreksstof op. Om niet te zeggen: discussiemateriaal. Veranderingen die er kunnen zijn als: bomen snoeien, kippen wel of niet, tuinplan aanpassen...

Wat blijkt?
Er is een groep bewoners die alles nauwlettend in de gaten houdt. De Bewakers, zeg maar. Daar is op zich niks mis mee. De eerste de beste poging tot inbraak wordt ter plekke een heterdaadje. De anti-boevenlampen flitsen aan en De Bewakers staan paraat. Bovendien is er altijd wel eentje met slaapproblemen, dus dat zit wel snor. Onze alarminstallatie is eigenlijk overbodig.

Er is ook een groep Melders. Deze toezichthouders geven een seintje wanneer er een lamp blijft branden, er een deur open is blijven staan, er een gordijntje scheef hangt.. Je zal er de hele dag ook maar tegen aan moeten kijken...

We krijgen ook regelmatig meldingen wanneer er iets Echt Niet Kan. Een iets te enthousiaste vuurkorf, als je toch net wat overtollig hout hebt: Kan niet.
Logisch, het is niet fijn als de rook net jouw kant opwaait en je mag alleen maar toekijken.

We worden ook af en toe op de hoogte gesteld dat de kippen hun grenzen niet kennen. In plaats van in onze eigen, ruime tuin te blijven, wagen ze het om net buiten het hek in de gemeentetuin te lopen. En zelfs wel eens op de weg tussen Ons Huis en Hun Huis.

Nu, omdat we graag de vrede willen bewaren hebben we keurig een heel hekwerk met gaas aangebracht, zodat Meneer De Haan met zijn drie Hennies op eigen terrein moet blijven.
Geen meldingen meer, zou je denken...

Wordt vervolgd

Zin in....

Afgelopen weekend was het zonnig en zelfs af en toe een beetje warm. Genoeg om tuinkriebels te krijgen, waar ik dan ook dankbaar gebruik van heb gemaakt. Nu waren er ook al wel wat voorbereidingen getroffen, wat maakte dat het extra uitnodigend was.
Zo is de hele bomenrij naast de tuin drastisch gesnoeid, waardoor er veel licht en ruimte is ontstaan.
Het oude kippenhok is opgeruimd en er is een flink stuk grond omgewoeld (machinaal), zodat er ruimte ontstaan is voor een moestuin.


En ja, er zaten nog veel wortels in de aarde. Ik heb het ooit op de middelbare school geleerd, wortels trekken, dat kwam me dus goed van pas. ;-)
Nu eerst maar weer even wachten tot het weer beter wordt. Maar ik sta echt te popelen!

Met dank aan Gert de tuinman!

alweer weekend...

Tjonge, we leven echt op het moment van feest naar feest.
Eerst het weekend met de King's Kids, daarna een kampeerweekend in en rondom ons huis en nu staat er een prachtig studieweekend aan te komen over Als muren van afwijzing vallen. En daarna nog meer moois in petto, het kan niet op..

Het kampeerweekend was erg bijzonder. Veel mensen kenden elkaar niet, maar het was ontspannen en goed. Er zijn weer heel wat lijntjes getrokken, inzichten gekomen, openbaringen en ervaringen ontvangen. Het was even schrikken toen vrijdagavond de grote esdoorn voor ons huis in de storm- en onweersbui omver ging, maar aangezien die al erg was vermolmd, en er verder geen schade achterweg kwam, was dat ook weer geen probleem.

We kregen prachtig onderwijs van Henk Bruggeman, maar daarnaast was er tijd om naar muziek te luisteren, om rust te nemen, om te relaxen, en om dichter bij God, de ander en jezelf te komen.



Wat mij betreft absoluut voor herhaling vatbaar!

Verlangen naar erkenning

Je mag best verlangen naar erkenning, leerde ik in mijn opleiding, als je er maar niet afhankelijk van bent. Hoe weet je of je er afhankelijk van bent? Als je onderuit gaat als je het niet krijgt.

Een voorbeeld uit mijn eigen leven.
Ik paste een dag op onze kleinzoon, bij hem thuis. Omdat het lekker weer was vermaakten we ons prima achter huis, in de tuin. Ik scharrelde wat tuingereedschap bij elkaar en verwijderde het groen tussen de straatstenen. De borders kregen eveneens een beurt , waarbij ik ‘goede hulp’ kreeg van kleinzoon met zijn eigen harkje en schepje.
Het resultaat was zichtbaar en mocht er zijn. Ik kon dan ook haast niet wachten tot mijn dochter thuis kwam, omdat ik me erop verheugde haar verraste gezicht te zien.

Toen mijn dochter echter thuis kwam na een intensieve dag en haar kind wat aandacht nodig had, toen bovendien de maaltijd klaar stond, was er geen moment dat haar blik op de tuin viel. Heel logisch en begrijpelijk.

Terugrijdend in de auto, bemerkte ik toch een lichte vorm van teleurstelling. Omdat ik in de opleiding geleerd had te reflecteren, onderzocht ik wat er gaande was van binnen.

Ik vroeg mezelf af: “Wat was mijn motief?”
Wel, het was mooi weer, ik houd van tuinieren en het was goed en gezellig om samen met kleinzoon zo bezig te zijn…

Was het mijn intentie om er lof door te oogsten?
Nee, maar het is natuurlijk wel leuk om iemand te verrassen en dan ook het blijde gezicht van de ander te zien.

Dus, mijn innerlijke criticus mocht zwijgen. Ik hoefde me niet schuldig te voelen over dat sprankje teleurstelling.
En ik wist: ook al zal ze er nooit op terug komen dat wij de tuin gedaan hebben, het was de moeite meer dan waard!

Ik lijk nog niet zo erg op Jezus..

Ik lijk nog niet zo erg op Jezus.
Heb ik gemerkt.

Ik zal vertellen hoe ik daar achter ben gekomen.
Maar eerst het volgende.

Sinds afgelopen woensdag waren ze daar ineens.. Drie jonge ransuilen, kennelijk net het nest verlaten. Asiel zoekend in de bomen naast ons huis.
De eerste keer dat ik het geluid hoorde voelde ik een soort opwinding. Het trok. Ik móest gaan kijken. Ik móest ernaar toe… Dit geluid was nieuw. Een vogel die nog niet eerder in onze tuin was geweest.
Het was donker. Mijn verstand sprak mij toe: Nee joh, je hoeft er niet heen.
Je ziet toch niks.

Een dag later was het er opnieuw. En weer trok mijn hart naar de tuin. Deze keer gaf ik er gehoor aan. En ik ‘herkende’ ineens dit geluid. Alsof er een piepend scharnier was van een schommel die eens nodig gesmeerd moest worden.
Een uil!

Ik negeerde het miezerige weer en tuurde en tuurde.. Ik kon het geluid lokaliseren, maar zag niks. Pas na lang wachten (en veel piepende schommelgeluiden) merkte ik verheugd dat even verderop nóg zo’n geluid klonk. Dat was hoopgevend, want als er twee waren, dan zou het kunnen dat ze naar elkaar toe gingen vliegen. Dat moest zichtbaar zijn aan de nog niet geheel donkere lucht.

Mijn wachten werd ruimschoots beloond. Ja, daar zag ik een uil deze kant op komen. Geweldig, wat een enorme vogel en wat prachtig om dat ronde koppie te zijn en die haast transparante vleugelslagen. Even later klonk er nóg een zelfde geluid en ja, vogel drie meldde zich bij de eerste twee.
Helemaal onder de indruk liep ik terug naar de achterdeur. Ik keek nog een keer om.. en zag dat ze rondjes aan het vliegen waren boven het grasveld. Ze gaven een ware luchtshow weg.. Wauw, wat geweldig! Wat een wonder, om dat mee te mogen maken in je eigen tuin!
Laats was er al een ooievaar, nu drie jonge ransuilen..

Vrijdagavond genoten we opnieuw, nu met de buren. Ja oké, dat die geluiden de hele nacht door gingen en dat we ze bleven horen, ook toen we graag wilden slapen, dat namen we op de koop toe. Het wonder overheerste.

Zaterdag kwam ik laat thuis van een dagje weg. Het eerste geluid wat ik hoorde toen ik de auto uitstapte was de roep van een uil.
Maar dan anders…

Er was iets schrijnend anders.. Ik kon het niet verwoorden, maar ik voelde verdriet. Alsof er iets vreselijks gebeurd was. Alsof iets me waarschuwde.
Ik heb nog een poosje buiten gezeten. Ik hoorde de geluiden, maar de opwinding was weg. Er moest iets vreselijk mis zijn...

De volgende morgen hoorde ik van mijn man wat er gebeurd moest zijn. Ze zaten op het terras te genieten van de geluiden en het rondvliegen van de uilen, toen er plots een harde knal klonk. En vlak daarna het geluid alsof er iets viel. Geen opvliegende vogels, maar alsof er iets dwars door de takken en takjes naar beneden viel. En daarna.. onheilspellende stilte.

…
Kennelijk was niet iedereen blij met de komst van de uilen.
Kennelijk dacht iemand het recht in eigen handen te mogen nemen en koelbloedig éen van deze door God gemaakte schepselen neer te schieten.

Het is je gelukt.
Ze zijn weg.

Mijn hart huilt.

Nee, ik lijk nog niet zo erg op Jezus.
Het lukt me niet om te zeggen: Vader, vergeef het hem, hij weet niet wat hij deed…


En dit was (maar) een vogel…

vandaag

Vandaag schijnt de zon heerlijk naar binnen en ik heb even een vrij momentje. Tijd om een stukje te schrijven over wat er zoal gebeurt.

Qua werk:
Het landelijke vergoedingensysteem voor gesprekken in de zorg lijkt nogal onstabiel te zijn. Reden om voorzichtig te zijn met nieuwe aanmeldingen. Natuurlijk is het geen wonder dat er zoiets gebeurt.. Ik heb vorig jaar al meerdere keren gevraagd: Hoe kan het bestaan, dat ik maar elke cliënt die zich aanmeldt kan invoeren en dat alles onbeperkt wordt vergoed?

Dat kan ik zelf bedenken: dat kan niet goed gaan. Gelukkig ben ik niet afhankelijk van dat inkomen, maar wanneer je na een jaar zult worden uitbetaald en dan blijkt dat alle uitbetalingen stopgezet worden en dat het eigenlijk nog maar afwachten is of het geld er komt, dan is dat niet heel fijn.
Nu had ik besloten om alles wat ik in mijn praktijk verdien te gaan investeren in Gods Koninkrijk. Mijn boeken, studies en alle werkgerelateerde kosten betaal ik daarvan en de rest mag God gebruiken. Mooi om te zien hoe Hij dat leidt, en dat zal Hij ook verder gaan doen.

Qua tuin:
We hebben hulp gehad van een tuincentrum om even het grote snoeiwerk te doen en dat heeft aardig geholpen om het weer overzichtelijk te krijgen. We hebben nog een paar keer per week hulp en hopen zo het seizoen weer door te komen. Er zitten een paar kippen te broeden, wat erg leuk is. Het terrein hier vlak bij waar destijds een vos nestelde, is geruimd, dus we hopen dat de vossen nu verdreven zijn en niet meer terug komen. Toch waren we een paar weken geleden plots een kip kwijt, en we hebben geen idee waar die terecht is gekomen..

Gisteren ben ik weer op cursus geweest voor EMDR, het tweede blok is klaar, nu nog drie lesdagen over de meer gecompliceerde hulpverleningssituaties. We zijn maar met een klein groepje, dus iedereen krijgt aandacht, en we leren veel van de cursusleider en van elkaar. Ik vind het jammer dat er zo negatief geschreven wordt over EMDR, want ik vind het een ontzettend waardevol hulpmiddel. En naar mijn mening kun je dit ook als christen prima gebruiken. Binnenkort plaats ik hierover een stukje op mijn website.

Morgen en vrijdag ben ik alweer weg, dan is het derde blok van Insight Focused Therapy aan de beurt, onmiddelijk gevolgd door de toerustingsdagen van Stichting Epafras.

In de auto luister ik tegenwoordig naar de cd's van Lin Button van TPZ, over Genezend Gebed.

En qua boeken lees ik Hunkeren naar Gods volheid van Jack Hayford en God wil ons overvloedig zegenen van Bruce Wilkinson. geweldig, bemoedigend en hoopgevend!

En dan heb ik nog niet eens verteld van afgelopen weekend toen we met zo'n 120 mensen van onze gemeente in een klooster in duitsland waren (Hof Beel in Oberlangen), waar we twee geweldige dagen hebben gehad! wie daar foto's van wil zien mag me een mailtje sturen.

update

Even een verslagje van de afgelopen week..
Vorige week zaterdag was het heel wat warmer dan vandaag. We waren gevraagd door de jeugd van de kerk of ze hier op de parkeerplaats een autowasdag mochten organiseren. Dat was geen probleem. Dank zij het prachtige weer was het een heel geslaagde dag, waar hard gewerkt is! Van 9.00 uur tot 16.00 uur is continue gepoetst, gewreven, gestofzuigd en gewassen. Er is een aardig bedragje verzameld voor de jongerenreis van mei a.s als ze met EU-Roma naar de Roma-zigeuners gaan. Een mooi initiatief!

Deze week was het aanvankelijk nog heerlijk weer. We hebben zelfs al twee keer buiten gegeten. Weliswaar met een jas aan, maar toch.. We hebben onszelf verwend met een nieuwe terrasset, wat geen overbodige luxe was. Nu maar hopen dat het gauw weer zonnig en warm wordt.

Tussen de bedrijven door ben ik weer wat aan het haken geweest. Na een ketting van gehaakte kralen waren het nu eierwarmers, gevonden op de volgende blog: Zo mooi, zo leuk.

En deze week heb ik weer melk van de boerderij gehad om kwark en yoghurt te maken. Hier komt even een kleine reportage.
Nadat de melk is afgeroomd verhit ik alles in een pan tot 90 graden C. Dan even laten afkoelen. Een deel van de melk wordt gebruikt met wat Griekse yoghurt om yoghurt te maken, en door het andere deel gaat biologische karnemelk, waarna het in een afgesloten fles voor een paar dagen in de vensterbank wordt gezet. Er komt een verzurings- en verdikkingsproces op gang. Na 2 a 3 dagen kan de kwark in kaasdoek worden uitgelekt.

Deze keer heb ik een deel van de verse kwark gemengd met de (slag)room
om er een kwarktaart van te maken. De eerste keer dat ik een kwarktaart maak van eigen kwark. Morgen zullen we weten hoe het smaakt!

Ik vergeet nog wat... Die eigenwijze kat van ons wordt steeds meer de baas is huis.. Zitten we een spelletje te scrabbelen, wil hij meedoen! Het begint ermee dat hij op een stoel klimt en met zijn poten het bord een zetje geeft, zodat het draait. Daar wordt hij al erg blij van...
Als hij dan de kans krijgt komt hij erbij zitten, en pakt een blokje uit de doos. Of hij gaat er gewoon pontificaal midden in zitten als hij aandacht wil.
Heb je de kinderen de deur uit... krijg je dat!

En als we op het terras zitten komt hij er ook bij, al is het 'verdekt opgesteld'..

tuin, MC en meer..

Wat een heerlijk dagje...
Echt zo'n dag dat de hele straat aan het werk is in de tuin.
OF bij NL Doet of NL doet wat in eigen huis en tuin...

Hier was werk in overvloed. Er is drastisch gesnoeid, geveegd, bladgeblazen, de kleinkinderer die er waren hebben goed geholpen.

De kippen doen het goed. Ze zijn flink aan het eieren leggen, we hopen dat er gauw eentje broeds wordt, zodat we kunnen uitkijken naar nieuwe aanwas.
Wel zijn we sinds bijna 14 dagen een buitenloopkip kwijt..
OF meneer de vos is weer langs gewest
OF ze zit stiekem ergens te broeden en komt volgende week met jong(en) tevoorschijn... Maar ik ben bang dat dat whishful thinking is..

Vanavond hebben we de laatste avond van de Marriage Course alweer gehad. Jammer, want je went net een beetje aan zo'n groep, je leert elkaar een beetje kennen en dan houdt het weer op. Maar ja, dat weet je van tevoren.
Wij hebben er weer van genoten en vonden het leuk om eens uit te proberen hoe het was om een stukje verdieping eraan toe te voegen.

Op 2 juni is de slot- en informatieavond.
Je kunt je opgeven als je daarbij wilt zijn.

Morgen mag ik een spreekbeurt houden in Roderesch over 'Wees wie je bent'.
Een onderwerp waar ik van hou!

Even nog onder de aandacht brengen:
20-22 april is er een conferentie Op weg naar heelheid in Christus, op De Kroeze Danne te Ambt Delden, met Conlee en Signa Bodisbaugh. Een aanrader!