vrijdag 15 april 2016

Mintijteer

Wát een bijzonder indrukwekkend boek....

Mintijteer

Eindelijk weer eens zo'n boek wat je meetrekt en wat aandacht vraagt, wat je gedachten continu bezig houdt. Je móet het uitlezen! En dan nog houdt het je bezig.

Een boek waarvan ik denk: "Wow... aan de ene kant heel bijzonder en aan de andere kant heel gewoon." Gewoon, omdat Esther Maria Magnis beschrijft wat ze denkt. Eigenlijk is het hele boek een verslag van haar denkprocessen, waarin ze vragen heeft, onmacht kent, woede, weglopen, maar ook waarin ze tot stilte komt. Stilte, ondanks de chaos. Maar in die stilte is God.

Precies zoals Hij het zelf gezegd heeft.

Een boek over lijden en dood, zonder concrete oplossingen. Over kerken, geloof en twijfels. Een rauw geschreven denkproces, hoewel soms ook uiterst subtiel en fragiel. Geschreven zonder zelfcensuur en angst voor wat mensen van haar gedachten zouden kunnen denken. Pijnlijk eerlijk en echt.

Ik herken er stukken van. Die oorverdovende stilte toen ik in een burn-out zat en het uitschreeuwde naar God. En toen ik maar tot één conclusie kon komen: "Oké God, ook al zie ik U niet en hoor ik U niet en ervaar ik U niet... Ik weet dat U er bent en dat U goed bent. U bent te vertrouwen."

En de keer dat ik een half uur lang nadacht over het zinnetje "IK BEN".
Waarna ik zo ongelooflijk onder de indruk was, omdat ik wist dat het waar was. En die waarheid was genoeg. Wat er verder ook was...

Ik hoop en bid dat ik dat altijd vast mag houden. Net als Esther Maria Magnis.





maandag 11 april 2016

Uit de moestuin, deel 2

Uit de moestuin, deel 2

Soms lopen de dingen anders dan je denkt.
Inmiddels is het ons duidelijk dat er zich een ernstige tweedeling aan het aftekenen is binnen de bewonersgroep van ons Achterbuurhuis.

Je hebt de anti-kipclub en de pro-kipclub.
De laatste keer dat ik de kippen op ging halen voordat het hek geplaatst was (ja echt, ik roep ze en ze komen!) werd ik bemoedigend toegesproken vanaf een balkon. Deze achterbuurvrouw meldde dat ze het heel gezellig vindt als ze de kippetjes lekker ziet rondscharrelen. Ik verdenk haar ervan dat ze dagelijks haar tafelkleed met broodkruimels vanaf het balkon uitklopt. Maar, eerlijk is eerlijk, het deed me goed.

Vandaag kwam het vervolg.
Omdat het lekker weer was, besloot ik wat zaaigoed aan de moestuin toe te vertrouwen. Ik lag nog maar goed en wel op mijn knieën toen een achterbuurman (van het PKF – Pro Kip Front, zo bleek al gauw) naar me toe kwam lopen met volle handen. “Ik heb iets voor u”, riep hij enthousiast, terwijl hij me zes uitgedroogde maiskolven overhandigde. “O, dank u wel, dat is heel aardig van u”, antwoordde ik, terwijl ik me afvroeg of ik ze moest gaan poten in de moestuin of dat er een andere bedoeling mee zou zijn.
“Voor de kippen”, voegde hij eraan toe. “Daar zijn ze gek op!”
Ah, ik snapte het.

“Ik mis ze echt hoor, nu ze niet meer achter het hek komen” liet hij weten. Het was altijd zo gezellig ernaar te kijken…
Ik beloofde de maiskolven aan de kippen over te dragen. “Ja”, zei hij, “we hebben ze altijd in de winter op de vaas staan, maar nu was het tijd ze op te ruimen.”

Ik bedankte hem nogmaals hartelijk en zetten mezelf gelijk in beweging om het smakelijke hapje aan de doelgroep te overhandigen. Terwijl ik al onderweg was vertrouwde hij me samenzweerderig toe: “Volgend jaar steel ik er wel weer een paar!”



Uit de (moes)tuin



Onze achtertuin (sinds kort gepromoveerd tot moestuin) grenst aan een bejaardenhuis.. een appartementencomplex voor senioren.
Dat heeft zijn voor- en zijn nadelen.
Door de jaren heen hebben we aardig met elkaar om leren gaan, de ouderen en wij. Wanneer er echter veranderingen optreden, dan roept dat toch vaak behoorlijk wat gespreksstof op. Om niet te zeggen: discussiemateriaal. Veranderingen die er kunnen zijn als: bomen snoeien, kippen wel of niet, tuinplan aanpassen...

Wat blijkt?
Er is een groep bewoners die alles nauwlettend in de gaten houdt. De Bewakers, zeg maar. Daar is op zich niks mis mee. De eerste de beste poging tot inbraak wordt ter plekke een heterdaadje. De anti-boevenlampen flitsen aan en De Bewakers staan paraat. Bovendien is er altijd wel eentje met slaapproblemen, dus dat zit wel snor. Onze alarminstallatie is eigenlijk overbodig.

Er is ook een groep Melders. Deze toezichthouders geven een seintje wanneer er een lamp blijft branden, er een deur open is blijven staan, er een gordijntje scheef hangt.. Je zal er de hele dag ook maar tegen aan moeten kijken...

We krijgen ook regelmatig meldingen wanneer er iets Echt Niet Kan. Een iets te enthousiaste vuurkorf, als je toch net wat overtollig hout hebt: Kan niet.
Logisch, het is niet fijn als de rook net jouw kant opwaait en je mag alleen maar toekijken.

We worden ook af en toe op de hoogte gesteld dat de kippen hun grenzen niet kennen. In plaats van in onze eigen, ruime tuin te blijven, wagen ze het om net buiten het hek in de gemeentetuin te lopen. En zelfs wel eens op de weg tussen Ons Huis en Hun Huis.

Nu, omdat we graag de vrede willen bewaren hebben we keurig een heel hekwerk met gaas aangebracht, zodat Meneer De Haan met zijn drie Hennies op eigen terrein moet blijven.
Geen meldingen meer, zou je denken...

Wordt vervolgd


zaterdag 9 april 2016

Risen

Dat was een bijzonder indrukwekkende afsluiting van een bijzonder indrukwekkende dag.

Nadat we als Verzoend Leven Groep van De Veenkoloniën vandaag opnieuw een seminardag over afwijzing hebben gehad als toerusting (waarover later meer!) was ik door mijn echtgenoot meegevraagd naar de bioscoop. Nu ben ik helemaal niet zo'n filmkijker, maar over de film RISEN hadden we goede berichten gehoord.

En inderdaad... ik vind RISEN een bijzonder goede film, waardoor je aan het nadenken wordt gezet...

Het sterven van Jezus maakte dat veel mensen zich af gingen vragen:
Wie was deze man?

Natuurlijk zitten we nu ook net in die periode, dat Pasen is geweest, Hemelvaart er aan zit te komen en dan is het wachten op het Pinksterfeest, het feest van de Geest...
En ja, met de pas gestarte Alphacursus komen opnieuw deze onderwerpen voorbij..
Maar wat is het goed, om bij zo'n geschiedenis, ook al heb je die al honderden keren gehoord of gelezen, eens beelden bij te hebben... En te ontdekken dat de zelf-gecreëerde plaatjes in je hoofd helemaal niet of wellicht heel goed kunnen kloppen met hoe het 'in real life' eraan toe was gegaan...

Ik zou zeggen... Kijk zelf maar!