donderdag 25 december 2014

bang voor God?

Er zijn mensen die bang zijn voor God. Ik snap dat. I've been there..
Als kind dacht ik dat God vooral keek naar wat ik fout deed, zodat hij me kon straffen.

Ik was ook bang voor agenten in uniform. Ik had vaak gehoord als ik onwillig was: 'Pas maar op, de politie komt je halen. Ik geloof dat ze er al aan komen..' Dat maakte dat ik bang voor ze was en ze ontweek. Zelfs een postbode in uniform joeg me al angst aan.. Je denken bepaalt je gevoel en je gevoel bepaalt je gedrag..

Het duurde jaren voordat deze leugengedachten - want dat zijn het - ontmaskerd werden.

Een spreker op een vrouwendag zei: "God zit niet als een boekhouder achter zijn bureau om bij te houden wat jij fout gedaan hebt. Hij zit als een liefdevolle vader in zijn leunstoel met zijn dagboek op schoot en hij schrijft: "Ach mijn lieve kind, wat had je weer een moeilijke dag vandaag..."

God houdt van mensen. Van alle mensen. Zijn perfecte plan was dat wij in volmaakte harmonie met hem, met elkaar en met onszelf zouden leven.

Degene die vorst van de leugen wordt genoemd stak daar een stokje voor en.. wij trapten erin. Daardoor - en niet door God! - werd het een puinhoop in de wereld. Omdat dat pijn deed aan zijn hart, zorgde God voor een reddingsplan. Hij kwam naar de mensen toe. Niet als strenge rechter, niet als soldaat met een zwaard, niet als politieagent met een proces verbaal of met handboeien, maar... onvoorstelbaar ... als baby.

Eigenlijk als embryo in de baarmoeder van Maria.
Hoe klein en kwetsbaar... En dat in deze wereld vol ellende.
Hoe toegankelijk en laagdrempelig...

Hoezo bang voor God?
Een baby is niet om bang voor te zijn.

Zo biedt hij zichzelf aan, aan jou en mij.
Wil jij dit kind ontvangen, niet in je baarmoeder, maar in je hart?

Als je dit geschenk aanneemt heeft dat een geweldige levensverandering tot gevolg!

- je bent NOOIT MEER ALLEEN
- je bent ALTIJD GELIEFD
- je krijgt anderen lief
- je wilt GEEN DUISTERNIS MEER
- het wordt LICHT in je leven
- je krijgt VREDE IN JE HART
- je hebt RUST in je ziel
- je bent VRIJ gekocht en zonder schuld en schaamte
- je wilt ook het goede voor anderen
- in jou groeien vreugde, vrede, trouw, geduld, vriendelijkheid, discipline, goedheid, zachtmoedigheid, zelfbeheersing, samengevat: LIEFDE!
Dit is hoe het karakter van Jezus is, en dat wordt meer en meer zichtbaar in wie hem volgen...

en dat niet alleen voor nu en voor eventjes, maar voor altijd!

Wow.. wat geweldig!
Ontvang Jezus in je hart
ontvang LIEFDE in je leven!

1 Joh. 4:17-18
Gods liefde is volmaakt in ons. Daarom kunnen we vol vertrouwen zijn op de dag dat God zal rechtspreken in de wereld. Want ook al leven we nog in deze wereld, toch lijken we al op Jezus Christus.
Als Gods liefde in ons is, hoeven we niet meer bang te zijn voor zijn oordeel. Volmaakte liefde laat alle angst verdwijnen. Angst betekent dat je bang bent voor Gods straf. Wie daar bang voor is, heeft geen volmaakte liefde in zich.

Maar ook al HEB je dat niet, je MAG het ontvangen.
Hoe?

ONTVANG!

woensdag 10 december 2014

Over de kerk


Vanaf het begin van mijn blog – eerst al bij web-blog.nl – heb ik regelmatig geschreven over de kerk en mijn gedachten daarover. Deze gedachten zijn vermeerderd nu ik middels het boek van Lammert Kamphuis bepaald werd bij de 30-ers die terugkijken op hun GKV-jeugd.

Voor velen is het ook niet nieuw, dat ik jaren geworsteld heb met de vraag: “Moet ik nu nog blijven of mag ik weg?” Ik heb nooit groen licht gekregen om te gaan, dus ik ben gebleven. Aanvankelijk met flinke tegenzin. Ik had een lijst gemaakt met meer dan 20 kritiekpunten op de kerk. God maakte me liefdevol duidelijk dat ik er beter gebedspunten van kon maken.
Bovendien kreeg ik de overtuiging: je mag best kritisch kijken naar dingen, maar dan moet je ook bereid zijn erin te investeren om het anders te laten worden..

Dus herschreef ik mijn lijst. Er kwamen in de loop der tijd nog heel wat gebedspunten bij. Ook in onze toenmalige gebedsgroep Bidden voor Veendam en Bidden voor de Veenkoloniën bespraken we deze punten en vulden ze aan. We brachten ze regelmatig in gebed.

Nu, enkele jaren later, kan ik zien dat God meer, veel meer heeft gegeven dan ik zou kunnen bedenken of durven hopen. Intussen heb ik geen twijfels meer of ik uit de kerk weg moet gaan, maar ik weet dat – wanneer God het me vraagt – ik de kerk los zal laten. Wanneer de kerk een hogere plaats dreigt in te gaan nemen dan God zelf moeten we ons zorgen gaan maken.

Het boek Wake Up heeft me weer aardig aan het nadenken gezet. Dat is prima, ik blijf open staan voor wat God me wil leren. Ik heb afgeleerd om te denken dat ik de waarheid heb en dat God het volkomen met me eens is.

Ik heb de gebedspuntenlijst dus maar eens weer aangevuld en weet wat er te doen is de komende tijd.

Wil je meebidden?
Misschien heb je nog mooie aanvullingen, hier komt de lijst:

GEBED VOOR DE KERK
1. dat we kerk mogen zijn zoals Gods dat wil
2. dat Hij tot zijn doel mag komen in mijn persoonlijk leven en inde kerk
3. dat de traditie niet belangrijker zal zijn dan God of Zijn Woord
4. dat de kerk niet belangrijker is dan God zelf
5. dat er een eerlijke ruimte mag zijn voor het gezonde gevoel
6. dat er gewezen wordt op het belang van het aannemen van Jezus
7. dat we mogen ontdekken wat onze identiteit is – in Christus
8. dat we mogen ontdekken wat het betekent "te zijn in Jezus"
9. dat we in Zijn autoriteit mogen staan en leven
10. dat we als kerk openstaan voor groei en ontwikkeling
11. dat we het Vaderhart van God meer en meer mogen leren KENNEN met ons hart
12. dat we de genade naar waarheid mogen leren kennen
13. dat we echt leren wat wedergeboorte is en dat we daartoe komen
14. dat er onderwijs komt over overgave
15. dat we mogen groeien in heiligheid
16. dat er ruimte mag komen voor Gods Geest ZOVEEL ALS HIJ DAT WIL
17. dat we de Geest niet gaan bedroeven, belemmeren of uitdoven
18. dat we afsterven aan ons eigen IK
19. dat we royaal zijn en vrijgevig met een blijmoedig hart
20. dat we onze wil ondergeschikt gaan maken aan Gods wil
21. dat we juiste keuzes maken en durven kiezen naar Gods wil
22. dat we elkaar helpen de gaven die we kregen te ontdekken
23. dat we de Heilige Geest de ruimte geven al Zijn gaven te ontwikkelen
24. dat we van harte bereid zijn de gaven in te zetten tot zegen van de gemeente
25. dat we vol ontferming mogen zijn voor hen die verloren dreigen te gaan
26. dat we een gastvrije gemeente mogen worden
27. dat de inwoners van onze woonplaats geen kerken zien, maar de Heer van de Kerk
28. dat we de eenheid met andere christenen nastreven
29. dat we gaan inzien dat voor God iedereen evenveel waard is
30. dat we elkaar respecteren en autonoom laten zijn
31. dat we leren ons echt van harte te verootmoedigen
32. dat we stoppen met de schone schijn en echt zijn
33. dat we gaan leren aanbidden met ons hele hart
34. dat we van harte psalmen, lofzangen en geestelijke liederen gaan zingen
35. dat er enthousiaste muziekteams zijn die ‘hun ding’ niet voor eigen eer doen
36. dat er meer en meer diensten komen waarin "ieder iets" heeft
37. dat de jeugd een zinvolle bijdrage mag hebben aan de gemeente
38. dat alle kerkleden een diepe persoonlijke relatie met God hebben
39. dat we onderscheid kunnen maken tussen religie & relatie
40. dat we onderscheiding van geesten gaan ontwikkelen
41. dat de duisternis ontmaskerd en de invloed van satan verbroken wordt
42. dat de bolwerken van satan, ook in de kerken, worden opgeruimd
43. dat we passie gaan krijgen voor God onze Vader, Jezus en de Heilige Geest
44. dat we onderscheid maken tussen "Essentials" en "Non-Essentials"
45. dat we het Heilig Avondmaal vieren zoals God het wil
46. dat we mensen niet veroordelen die anders denken (over de doop bijv.)
47. dat we groeien naar eenheid tussen de verschillende kerken
48. dat we onze fouten durven toegeven, en om vergeving vragen
49. dat we anderen ruimhartig vergeving schenken
50. dat we niet kijken naar andermans splinter, maar onszelf onderzoeken (God, laat mij zien wat fout is in mijn leven…)
51. dat we geen negatieve instelling hebben, maar het goede in onze broeder en zuster zoeken en benoemen
52. dat we meer en van harte gaan bidden en vasten
53. dat we meer en vol verwachting Gods Woord bestuderen
54. dat er een diep verlangen naar eenheid en opwekking mag ontstaan in onze woonomgeving
55. dat we God nergens toe dwingen, maar wel "vol verwachting" zijn
56. dat we verlost worden van wetticisme
57. dat we geen sektekenmerken vertonen
58. dat we omzien naar de mensen die nooit naar en kerk gaan
59. dat we de liefde van Abba Vader door mogen geven in de wereld om ons heen
60. dat er voldoende adequate hulpverlening en zorg zal zijn
61. dat mensen genezing mogen ontvangen (bovenal van de ziel, maar ook lichamelijk)
62. dat we God de Vader de hoogste plaats en prioriteit geven in ons leven
63. dat dat door mag werken in alles wat we doen
64. dat we God gaan liefhebben boven alles!
65. dat we elkaar gaan liefhebben als onszelf



maandag 8 december 2014

‘t Spiet mie donders!


Het boek Vrijgemaakt? Heeft wel wat in beweging gebracht in mijn denken. Het schrijven van de brief, die het ND publiceerde, en de reacties daarop, maakt dat er meer en meer gedachten komen. Het voelt alsof de stop van de fles is, het borrelt en borrelt en ik weet: er zit nog meer.
Veel meer.

Want.. we kunnen als kerk(en) zuchten en verzuchten hoe erg het is (en hoe fout) dat er zoveel kerkverlaters zijn, we kunnen ook de hand in eigen boezem steken en eerlijk onder ogen zien waar wij niet ‘kerk’ geweest zijn zoals God het had bedoeld.
Laat ik voorop stellen dat ik geloof dat God met ‘kerk’ niet een instituut bedoelt of een systeem. Kerk, dat zijn wij met elkaar. En binnen die kerk zijn veel dingen fout gegaan.
Ik bedoel: God heeft als hoogste prioriteit gesteld: de liefde! Hem liefhebben, onze naaste en onszelf. Laten we beginnen bij het begin, wat is daar veel fout gegaan….

Mijn doel is niet om met modder te gooien of te spugen in de bron waaruit ik zelf gedronken heb – en nog steeds drink. Ik schrijf in de hoop eraan bij te kunnen dragen dat er een brug wordt geslagen naar die mensen die de kerk – en misschien ook God – vaarwel hebben gezegd. Ik ben medeverantwoordelijk en ik wil daarom mijn positie innemen en een stuk verantwoordelijkheid op me nemen.

Ja, het heeft heel wat in beweging gezet en er komen steeds meer gedachten en herinneringen. Ik kan er een boek over schrijven. Misschien moet ik dat maar gaan doen.
Een titel heb ik al.
’t Spiet mie donders… zoals ze dat hier in Groningen zeggen.

Echt vrij gemaakt

Enige tijd geleden schreef Lammert Kamphuis het boek Vrijgemaakt?, over een aantal dertigers die opgegroeid waren in de GKV.

Vorige week schreef Alko Driest in de Kerkbode van het Noorden over 'Lachend vrij gemaakt': Waar blijven de ouders?

Vandaag plaatste het ND een brief van mij, als reactie van een ouder.
Voor wie deze krant niet leest, maar wel de brief wil lezen:

Brief van een ouder
Aan de (ex) GKV dertigers, en aan iedereen die zich aangesproken voelt,
Ik heb jullie boek gelezen, ik heb jullie stem gehoord. Ik heb gezien en herkend waar jullie pijn zit, jullie onvrede. Ik werd verdrietig van het boek. En om wat het in mijn hart oproept schrijf ik terug. Een kleine, maar welgemeende poging om erkenning te geven voor jullie pijn, voor het onrecht wat jullie hieraan hebben opgelopen.
Terugkijkend zijn er zoveel dingen die me spijten..
Boven alles spijt het me dat ik, in de jaren waarin jullie opgroeiden, zelf God nog echt moest leren kennen.
Dat ik niet – voldoende – zijn hart aan jullie kon laten zien.
Dat ik Hem nog teveel kende ‘van horen zeggen’.
Ik had best wat kennis over Hem, maar ik kende Hem niet echt van dichtbij. Hoe graag had ik toen al geweten – bedenk ik nu – dat Hij toch echt een persoonlijk-relatie-gerichte-God is, van wie het hart vol liefde naar alle mensen uitgaat.
Het spijt me, dat ik in die jaren nog zo bezig was met mijn eigen leerprocessen en mijn eigen pijn. We gaven vaak niet het goede voorbeeld, al wisten we wel anderen te vertellen hoe het zou moeten. Ik zat vaak nog zo vol oordeel over anderen, dat ik niet met ogen van liefde, zoals die van Jezus, naar mensen kon kijken.
Zo voldeed ik niet aan het grootste verlangen van Abba Vader om Hem lief te hebben boven alles en mijn naaste als mezelf.
Het spijt me ook dat we als kerk de boodschap doorgaven, al dan niet met woorden, dat er zoveel moest. We ‘moesten’ twee keer per zondag naar de kerk, want ‘zo zijn onze manieren’… Soms leek dat zelfs het grootste gebod te zijn. Als je daaraan voldeed, dan zat het wel goed met je.
Innerlijk voelde ik vaak weerstand tegen deze dingen, maar ik paste me vaak aan, omdat het nu eenmaal zo hoorde.

Jullie hebben je terecht verzet tegen deze mentaliteit. Als wij geen betere antwoorden hadden op jullie vragen dan ‘omdat God het (niet) wil’, of ‘omdat ik het zeg’, haakten jullie af, begrijpelijk. Jullie hadden argumenten nodig, wilden erover in discussie, jullie verlangden naar echtheid.

Die echtheid was vaak ver te zoeken. Wij waren van een generatie van ‘niet klagen maar dragen en bidden om kracht’. Niet teveel vragen naar het hoe, waarom en wat, maar gewoon doen.
Jullie zagen de dubbelhartigheid, de mooie buitenkant, maar vaak ook de lege binnenkant. Jullie waren er getuige van, dat wij de vuile was niet buiten hingen, maar binnen hielden. Dat wij liever de schone schijn ophielden dan schoon schip maakten.
Jullie zagen vaak hoe onrecht onder het vloerkleed werd geveegd onder het motto van ‘alles met de mantel der liefde bedekken’.
Jullie werd onrecht aangedaan waar wij niet eerlijk ‘sorry’ konden zeggen en onze fouten en gebreken niet eerlijk onder ogen zagen en erkenden.
Omdat velen van ons niet echt hadden leren voelen wat er van binnen speelt en omdat we vaak ook niet wisten hoe we op een gezonde manier met onze emoties moesten omgaan, konden we dat niet aan jullie leren.
Het spijt me bijzonder, dat we als kerk vaak naar binnen gericht waren.. Hoogmoedig ook, omdat we dachten dat wij – en alleen wij – het uitverkoren volkje waren. Hoe veroordelend we konden zijn naar wie net iets anders dacht of deed dan onze ‘mores’.
Het doet me zeer dat wij de waarheid (en de wet) hoger plaatsten dan de genade (en de liefde).
Ik belijd schuld en ik vraag vergeving.