Waar moet dat heen?

Waar moet dat heen, met al die vluchtelingen?
Een vraag die veel bestuurders bezig houdt, maar die door heel veel anderen genegeerd wordt.

Maar wat moet ik ermee? En jij?

Stiekem probeer ik wel eens heel even me in te denken hoe het zou zijn als ik mijn land met gruwelijkheden moest ontvluchten. “Bid dat uw vlucht niet in de winter valt”, denk ik nu meteen. Wat zou het geweldig zijn als ik dan een plekje mocht vinden waar liefde was en hartelijkheid. Waar ik me welkom en thuis zou weten en waar ik bij kon komen van alle ellende die achter me lag en intussen me rustig zou kunnen oriënteren op de nieuwe plek waar ik terecht was gekomen. Een nieuwe plek met een andere taal en andere gebruiken..

Dan kijk ik naar hoe goed wij het hebben en dan komt dat stemmetje: Jouw huis is groot genoeg om met anderen te delen. Dat klopt. Dat hebben we in het verleden ook meerdere keren gedaan. Maar dan waren het vaak (via-via) bekenden of mensen waarvan je een beetje de achtergrond wist. In veel gevallen is dat goed, helpend en zinvol geweest.

Maar het was niet altijd gemakkelijk. En soms was het ongelooflijk moeilijk en daar ligt – ik geef het eerlijk toe – ook best een heel stuk pijn. Dat je met alle goede bedoelingen en heel veel optimisme en idealisme, en ook biddend om wijsheid, hulp en kracht, toch faalt in dat stuk hulp wat je zo graag wilt geven.

Nu hebben we intussen heel wat bijgeleerd en onze karakters zijn verder gevormd, maar toch..

Ik merk dat er dan toch een stuk angst om de hoek komt: Stel dat je echt niet met elkaar door éen deur kan? Dat er alleen maar heel veel ergernis, frustratie en irritatie ontstaat? Dat je uiteindelijk iemand de deur moet wijzen?
Ik zou voor geen goud meer zoiets willen meemaken.

Dus…
Dan maar gewoon niks doen, voor ze bidden en hopen dat iemand anders zijn verantwoordelijkheid neemt en dat de regering goede oplossingen vindt?

Of…
Stel, dat er landelijk iets geregeld zou worden als een ondersteuning voor mensen die een gastvrij huis willen zijn. (in welke mate dan ook). Dat er samen gekeken wordt naar wie er het beste bij jou zou passen. Dat je een stuk toerusting krijgt om goede afspraken te maken. Dat je leert om niet – zoals ik deed – eerst veel te veel geeft en toestaat, en dat je dan later bepaalde toezeggingen weer moet intrekken? Dat er geëvalueerd wordt en dat je ergens terecht kunt met dat waar je tegen aan loopt?

Hmmm. In dat geval gloort er licht aan de horizon…