Er is een nieuwe website online,
Vaderhart Buitenwoel
Wat de reden daarvoor is?
Allereerst omdat wij - Klaas en Hinke - beiden onder de indruk zijn van wat we de afgelopen tijd aan nieuwe inzichten hebben gekregen over het Vaderhart van God.Daar hebben heel veel factoren aan bijgedragen, en we zijn dankbaar dat er zoveel kanalen zijn ontstaan via welke we meer kennis kunnen nemen van hoe Gods Vaderhart werkelijk is.
Toch, het echte KENNEN van Gods hart bereik je niet met meer kennis.
De openbaring van wie Hij werkelijk is en hoe zijn hart naar ons / mij toe is, die komt van Abba Vader zelf.
Hij is de Maker van ons mensen, Hij weet als enige en het beste wat we nodig hebben om in een optimale verbinding met Hem te leven. Dat is zijn verlangen. En dat is - ook al zijn we ons dat niet of minder bewust - het verlangen van ons hart.
Een lied zegt: Mijn hart is onrustig tot het rust vindt bij God.
Hoe meer we in die verbinding leven, hoe meer vrede er in ons hart zal zijn. Niet een vrede die situatie-afhankelijk is, maar die echte Shalom, de Vrede-die-alle-verstand-te-boven-gaat.
Het mooie is dat over de hele wereld God zelf bezig is om mensen heel persoonlijk te benaderen, als het ware om hun hart te veroveren. Hij dwingt ons niet, Hij vraagt geen kadaverdiscipline, maar Hij trekt ons met koorden van liefde dichter naar zijn Vaderhart.
Of je nu wel of niet kerkganger bent, en welke kerk je eventueel bezoekt, vanuit Gods perspectief zijn we één.
En die eenheid en verbondenheid, ook met elkaar, in liefde, dat is het verlangen van zijn hart.
Prachtig om zo te zien dat boven alle kerkmuren uit mensen elkaar vinden als broers en zussen, geliefde kinderen van één Vader. En dan zijn er ook nog kinderen die ronddwalen als schapen zonder herder. Gelukkig weten we vanuit de Bijbel dat de Goede Herder alles in het werk stelt om deze schapen te zoeken, te vinden en terug te brengen bij de kudde.
Ik geloof dat elk mens, maar ook elke kerkelijke denominatie waarheid in zich heeft, maar tegelijk niet volmaakt is.
Pas als we elkaar erkennen en herkennen als kinderen van één gezin kunnen we samen toegroeien naar de volle waarheid, naar het volmaakte. Jezus is aan het werk met zijn Kerk (Israël en de ingelijfde volken) om deze voor te bereiden als BRUID.
We zijn zelf betrokken bij de plaatselijke CGKV, de Christelijk Gereformeerd Vrijgemaakte Kerk. We geloven dat dit de plek is die God voor ons heeft voorbereid om deel van te zijn. Steeds meer ga ik zien dat veel kerken vanuit verschillende perspectieven kijken naar de Bijbel. Dan kunnen we elkaar veroordelen omdat er verschillende inzichten zijn en mensenmeningen. Of we kunnen samenwerken en elkaar gaan liefhebben en vanuit die positie met elkaar in gesprek en in gebed gaan. Dat bewerkt, zo heb ik gemerkt, meer eenheid en liefde en daar kan Gods zegen stromen.
Maar nu, legt ook u dit alles af, namelijk toorn, woede, slechtheid, laster, en schandelijke taal uit uw mond.
Kol. 3:9-15 Lieg niet tegen elkaar, aangezien u de oude mens met zijn daden uitgetrokken hebt,
en u met de nieuwe mens bekleed hebt, die vernieuwd wordt tot kennis, overeenkomstig het beeld van Hem Die hem geschapen heeft.
Daarbij is niet Griek en Jood van belang, besnedene en onbesnedene, barbaar en Scyth, slaaf en vrije, maar Christus is alles en in allen.
Bekleed u dan, als uitverkorenen van God, heiligen en geliefden, met innige gevoelens van ontferming, vriendelijkheid, nederigheid, zachtmoedigheid, geduld.
Verdraag elkaar en vergeef de een de ander, als iemand tegen iemand anders een klacht heeft; zoals ook Christus u vergeven heeft, zo moet ook u doen.
En doe boven dit alles de liefde aan, die de band van de volmaaktheid is.
En laat de vrede van God heersen in uw harten, waartoe u ook in één lichaam geroepen bent; en wees dankbaar.
Psalm 133
Wat is het toch heerlijk
als mensen in vrede bij elkaar wonen.
2 Het is als de zalf-olie
die werd uitgegoten over het hoofd van Aäron
en die neerdruipt op zijn baard,
neerdruipt tot op de onderrand van zijn kleren.
3 Het is als de dauw van de berg Hermon
die neerdaalt op de heuvels van Sion.
Want daar geeft de Heer zijn zegen en leven voor eeuwig.
Het is ons verlangen dat steeds meer mensen God mogen leren kennen zoals Hij werkelijk is, en zelf de positie innemen die God voor hen heeft voorbereid, namelijk: Geliefd kind van Abba Vader, IN CHRISTUS gerechtvaardigd, dat is: goedgekeurd!
Ik schrijf over alledaagse en (boven)natuurlijke dingen... Over mijn leven, mijn hobby's en passie, over de lessen die ik leer van God, enz.
Posts tonen met het label persoonlijk. Alle posts tonen
Posts tonen met het label persoonlijk. Alle posts tonen
dinsdag 6 december 2016
zondag 27 november 2016
Interview Vaderhart van God
Veertien dagen geleden zijn we geïnterviewd en de afgelopen week is het artikel geplaatst in het blad De Wekker, 'het officiële landelijke blad van de CGK kerken'.
“Verweesde kinderen laten thuiskomen bij God de Vader”
door: Marie Verheij
De Vaderhart van God-beweging oefent aantrekkingskracht uit op christenen en kerkgangers, vooral in het noorden van het land. Klaas en Hinke Braam-Smit kennen Vaderhart van God. Klaas is ambtsdrager binnen de CGKV-kerkenraad in Veendam, Hinke is betrokken bij VHvG-bijeenkomsten.
Vaderhart van God ontstond in 1994 vanuit Canada en Nieuw-Zeeland en waaierde uit over de wereld. Ook in Nederland krijgt Vaderhart van God voet aan de grond. Klaas en Hinke Braam uit Veendam kennen “VHvG”. Hinke heeft een praktijk in contextuele en pastorale hulpverlening; Klaas een dierenartspraktijk. Hinke denkt dat God zelf bezig is zijn vaderhart te openbaren aan mensen. “In Romeinen 8 staat dat de Schepping met onuitsprekelijke verzuchtingen wacht op het openbaar worden van de zonen en dochters God, dat mensen echt die plek gaan innemen als zoon, als dochter, dicht bij het hart van de Vader, dan krijg je herstel en dan kun je ingezet worden.”
Zij groeide op met het beeld van de strenge God. “Als kind dacht ik dat God achter deuren stilletjes gluurde of ik geen fouten maakte. Ik voelde me altijd schuldig omdat ik het nooit goed deed.” Voor Klaas lag het anders, maar ook voor hem was de God van zijn jeugd afstandelijk.
Beiden van GKV-huize zocht zij in de kerk - meer dan hij - liefde, geborgenheid, geloof en gevoel. Ze bad erom, kreeg geen antwoord, wilde weg. Er kwam een huwelijkscrisis waardoor ze anderhalf jaar uit elkaar waren. In de diepte ervoeren ze dat God hen niet losliet en hen weer naar elkaar toe dreef. Ze begonnen opnieuw, in Veendam. Klaas: “Niet alleen in de kerk weten ze ervan, maar het hele dorp, we zijn er open over en zijn de schaamte erover voorbij. Mede daarom weten mensen in onze gemeente (de Kandelaar, sinds 2010 een CGKV-samenvoegingsgemeente) dat ze bij ons kunnen aankloppen. Bij ons is het niet van een leien dakje gegaan, we hebben hard voor herstel moeten knokken, aan God alleen de eer.”
Geliefd kind
Via Hinke raakten ze bekend met de Vaderhart van God-beweging die vooral in het noorden van Nederland opgang maakt. Geen wonder, vermoedt Hinke, de noorderling is doorgaans zwijgzaam van aard en houdt z’n gevoelens in toom. Vaderhart van God doorbreekt dit. “Bij Vaderhart van God leer je open te zijn en besef je dat je een geliefd kind van de Vader bent”, zegt Hinke.
In oktober 2015 werkten Klaas en Hinke eraan mee dat er een VHvG-conferentie in de Kandelaar kwam. Klaas: “Een organisatie uit Kampen heeft het georganiseerd, op die manier geven we er bekendheid aan. We zijn echter niet sterk wervend bezig.”
Hinke: “We hebben de zolderverdieping van ons huis verbouwd tot een cursusruimte, waar we elke drie weken een Vaderhartavond houden, en zeker vanaf die Vaderhartweek is daar veel belangstelling voor.”
Hoe ziet zo’n avond eruit?
Hinke: “Meestal combineren we onderwijs met muziek, creativiteit of iets dergelijks om de boodschap echt binnen te laten komen. Op de helft van de zolder staan tafels en stoelen voor het onderwijsdeel, de andere helft heeft matrassen en kussens en daar nemen we plaats om echt in Gods tegenwoordigheid te rusten, luisteren we naar muziek of kijken we of God iets persoonlijks tegen ons zegt.”
Hoe reageren mensen?
Hinke: “Wat mensen opvalt is dat er altijd een warme en open sfeer is en dat ze ontdekken dat je kwetsbaar en niet perfect hoeft te zijn, dat je geliefd en gewaardeerd wordt. Een paar mensen zijn zo aangeraakt door deze openbaring dat ze ontroerd worden en hun mond niet kunnen houden zodra het hierover gaat. Ze zeggen nu zeker te weten dat ze een geliefd kind van de Vader zijn. Dat heeft ook bij mij een bodem in mijn bestaan gebracht die ik niet zou willen missen. Er zijn zoveel mensen met een verweesd hart! Als je niet bent thuisgekomen als kind bij God de vader, dan voel je je vanuit je hart een wees.”
Klaas: “Als ik een preek lees, kies ik er een die de liefde van de Vader uitdraagt, gewoon preken van onze eigen predikanten, niet per se een vaderhartpreek, wel een met raakvlakken, zoals over de gelijkenis van de verloren zoon.”
Traditioneel beeld
Hinke ontmoet nogal wat mensen met een autoritair beeld van God de Vader, vermoedelijk opgedaan in traditionele kerken. “De invalshoek van waaruit kerken werken is: de mens is slecht, zondig, geneigd tot alle kwaad en dat is deprimerend. Daar komt een stuk angst voor God bij en een pakket regels waarvan ik denk dat je daarmee een boze God schetst. Deze negatieve benadering werkt averechts. Het is net als met de VBOK. Als je zegt: we zijn pro life en we willen je graag helpen, is dat een andere, positievere insteek, waar je meer mee wint en begrip kweekt.
(HBS: Even tussendoor een aanvulling, want hier is een stukje niet geplaatst wat wel essentieel is..
Ik heb een opmerking gemaakt: Toen ik begon bij de VBOK was de benadering vanuit het negatieve. Wij zijn TEGEN abortus. Vervolgens werden er beroerde plaatjes getoond van geaborteerde vruchtjes. Een PR medewerker zei terecht: Dit werkt niet. Vanuit het negatieve en shockerende ga je mensen uitnodigen om bij jou om hulp te komen. Maar ze hebben hun hart al gesloten…
Veel kerken beginnen ook negatief: WIJ zijn slecht en zondig, niet in staat tot enig goed en geneigd tot alle kwaad. Het uitgangspunt ligt hier bij de mens en vanuit een negatieve benadering.
Je kunt ook aan de andere kant beginnen: Het Vaderhart van God gaat naar je uit en verlangt naar een optimale verbinding met jou als mens…)
Dat maakt je aantrekkelijker en zo zie ik dat ook binnen de kerk. VHvG begint bij de liefde van de Vader en dat is een totaal ander vertrekpunt dan de God die vooral kijkt naar wat je niet goed doet.”
Klaas: “God de Vader is altijd wat moeilijk benaderbaar geweest en helemaal als jij hier op aarde niet een vader hebt gehad die voldeed aan de ideale voorwaarden van het vaderschap.”
Ligt er volgens jullie een kans voor kerken als je kijkt naar VHvG?
Hinke: “Zeker. Als kerken meer vanuit de belichting van liefde zouden werken en spreken, zou de kerk aantrekkelijker worden. Jammer vind ik dat bijna niemand uit onze kerk meedoet aan de Vaderhartbeweging, het zijn vooral mensen uit andere gemeenten, dat komt omdat het nieuw en anders is. Mensen lijken bang om persoonlijk benaderd te worden, want op zo’n Vaderhartconferentie krijg je vragen als: wat is jouw beeld van God en welke positie heb jij, wat kunnen belemmeringen zijn om God als vader te zien, wat ligt er nog op het gebied van vergeving, in welke dingen erken je dat je nog het hart van een wees hebt en in welke dingen ben je dichter naar de Vader toe gegroeid, waar liggen jouw wonden uit het verleden en waar heb je nog herstel nodig?”
Scepsis
Kunnen jullie begrijpen dat mensen de VHvG-beweging met scepsis bekijken?
Hinke: “Mensen zeggen wel eens: bij jullie is het gevoel zo belangrijk, nou, het gevoel loopt niet voorop, maar het kan er ook niet zonder.”
Klaas: “VHvG is niet zweverig, maar heeft wel veel ongewoonte, waar christenen vaak moeite mee kunnen hebben.”
Is VHvG volgens jullie theologisch verantwoord?
Hinke: “Ik heb op alle conferenties en Vaderhartscholen nog nooit iets gehoord wat tegen Gods Woord indruist. Het gaat om dezelfde inhoud en waarheid, maar met een andere lichtinval. Jezus stond altijd al centraal, en Hij zegt over zichzelf: Ik ben de weg (naar het hart van de Vader) en Ik ben de deur. Hij is niet het eindpunt.”
Klaas: “Absoluut. Er is vaak een slingerbeweging van aandacht: Voor Jezus of de Heilige Geest, nu voor de Vader. Vroeger meer voor kennis, nu meer voor beleving en ervaring.”
Denken jullie niet dat je op termijn gefrustreerd raakt in de kerk?
Hinke: “Nee, dat geloven we niet, omdat in onze kerk veel beweging is. Toen ik problemen had met de kerk had ik een lijst van 20 kritiekpunten en maakte God mij duidelijk die om te buigen naar gebedspunten. Ik ben gaan bidden en op al die punten is iets ten goede veranderd. Het kon volgens mij sprankelender. Ik heb geworsteld: moet ik hier nog blijven? Mag ik weg? Ik heb nooit groen licht gekregen om te vertrekken. En nu kan ik zeggen dat ik blij ben dat ik gebleven ben.”
Klaas: “We voelen ons thuis in de kerk en ja, soms maken we een pas op de plaats. Ik heb geduld als de gemeente ergens nog niet aan toe is. Ik denk niet dat het ooit tot een breuk zal komen.”
Hinke: “Wij worden wel gezien als voorlopers in de kerk en dan kom je vanzelf weerstand tegen. Maar als je je door God laat leiden, geeft dat zekerheid vanbinnen.”
“Verweesde kinderen laten thuiskomen bij God de Vader”
door: Marie Verheij
De Vaderhart van God-beweging oefent aantrekkingskracht uit op christenen en kerkgangers, vooral in het noorden van het land. Klaas en Hinke Braam-Smit kennen Vaderhart van God. Klaas is ambtsdrager binnen de CGKV-kerkenraad in Veendam, Hinke is betrokken bij VHvG-bijeenkomsten.
Vaderhart van God ontstond in 1994 vanuit Canada en Nieuw-Zeeland en waaierde uit over de wereld. Ook in Nederland krijgt Vaderhart van God voet aan de grond. Klaas en Hinke Braam uit Veendam kennen “VHvG”. Hinke heeft een praktijk in contextuele en pastorale hulpverlening; Klaas een dierenartspraktijk. Hinke denkt dat God zelf bezig is zijn vaderhart te openbaren aan mensen. “In Romeinen 8 staat dat de Schepping met onuitsprekelijke verzuchtingen wacht op het openbaar worden van de zonen en dochters God, dat mensen echt die plek gaan innemen als zoon, als dochter, dicht bij het hart van de Vader, dan krijg je herstel en dan kun je ingezet worden.”
Zij groeide op met het beeld van de strenge God. “Als kind dacht ik dat God achter deuren stilletjes gluurde of ik geen fouten maakte. Ik voelde me altijd schuldig omdat ik het nooit goed deed.” Voor Klaas lag het anders, maar ook voor hem was de God van zijn jeugd afstandelijk.
Beiden van GKV-huize zocht zij in de kerk - meer dan hij - liefde, geborgenheid, geloof en gevoel. Ze bad erom, kreeg geen antwoord, wilde weg. Er kwam een huwelijkscrisis waardoor ze anderhalf jaar uit elkaar waren. In de diepte ervoeren ze dat God hen niet losliet en hen weer naar elkaar toe dreef. Ze begonnen opnieuw, in Veendam. Klaas: “Niet alleen in de kerk weten ze ervan, maar het hele dorp, we zijn er open over en zijn de schaamte erover voorbij. Mede daarom weten mensen in onze gemeente (de Kandelaar, sinds 2010 een CGKV-samenvoegingsgemeente) dat ze bij ons kunnen aankloppen. Bij ons is het niet van een leien dakje gegaan, we hebben hard voor herstel moeten knokken, aan God alleen de eer.”
Geliefd kind
Via Hinke raakten ze bekend met de Vaderhart van God-beweging die vooral in het noorden van Nederland opgang maakt. Geen wonder, vermoedt Hinke, de noorderling is doorgaans zwijgzaam van aard en houdt z’n gevoelens in toom. Vaderhart van God doorbreekt dit. “Bij Vaderhart van God leer je open te zijn en besef je dat je een geliefd kind van de Vader bent”, zegt Hinke.
In oktober 2015 werkten Klaas en Hinke eraan mee dat er een VHvG-conferentie in de Kandelaar kwam. Klaas: “Een organisatie uit Kampen heeft het georganiseerd, op die manier geven we er bekendheid aan. We zijn echter niet sterk wervend bezig.”
Hinke: “We hebben de zolderverdieping van ons huis verbouwd tot een cursusruimte, waar we elke drie weken een Vaderhartavond houden, en zeker vanaf die Vaderhartweek is daar veel belangstelling voor.”
Hoe ziet zo’n avond eruit?
Hinke: “Meestal combineren we onderwijs met muziek, creativiteit of iets dergelijks om de boodschap echt binnen te laten komen. Op de helft van de zolder staan tafels en stoelen voor het onderwijsdeel, de andere helft heeft matrassen en kussens en daar nemen we plaats om echt in Gods tegenwoordigheid te rusten, luisteren we naar muziek of kijken we of God iets persoonlijks tegen ons zegt.”
Hoe reageren mensen?
Hinke: “Wat mensen opvalt is dat er altijd een warme en open sfeer is en dat ze ontdekken dat je kwetsbaar en niet perfect hoeft te zijn, dat je geliefd en gewaardeerd wordt. Een paar mensen zijn zo aangeraakt door deze openbaring dat ze ontroerd worden en hun mond niet kunnen houden zodra het hierover gaat. Ze zeggen nu zeker te weten dat ze een geliefd kind van de Vader zijn. Dat heeft ook bij mij een bodem in mijn bestaan gebracht die ik niet zou willen missen. Er zijn zoveel mensen met een verweesd hart! Als je niet bent thuisgekomen als kind bij God de vader, dan voel je je vanuit je hart een wees.”
Klaas: “Als ik een preek lees, kies ik er een die de liefde van de Vader uitdraagt, gewoon preken van onze eigen predikanten, niet per se een vaderhartpreek, wel een met raakvlakken, zoals over de gelijkenis van de verloren zoon.”
Traditioneel beeld
Hinke ontmoet nogal wat mensen met een autoritair beeld van God de Vader, vermoedelijk opgedaan in traditionele kerken. “De invalshoek van waaruit kerken werken is: de mens is slecht, zondig, geneigd tot alle kwaad en dat is deprimerend. Daar komt een stuk angst voor God bij en een pakket regels waarvan ik denk dat je daarmee een boze God schetst. Deze negatieve benadering werkt averechts. Het is net als met de VBOK. Als je zegt: we zijn pro life en we willen je graag helpen, is dat een andere, positievere insteek, waar je meer mee wint en begrip kweekt.
(HBS: Even tussendoor een aanvulling, want hier is een stukje niet geplaatst wat wel essentieel is..
Ik heb een opmerking gemaakt: Toen ik begon bij de VBOK was de benadering vanuit het negatieve. Wij zijn TEGEN abortus. Vervolgens werden er beroerde plaatjes getoond van geaborteerde vruchtjes. Een PR medewerker zei terecht: Dit werkt niet. Vanuit het negatieve en shockerende ga je mensen uitnodigen om bij jou om hulp te komen. Maar ze hebben hun hart al gesloten…
Veel kerken beginnen ook negatief: WIJ zijn slecht en zondig, niet in staat tot enig goed en geneigd tot alle kwaad. Het uitgangspunt ligt hier bij de mens en vanuit een negatieve benadering.
Je kunt ook aan de andere kant beginnen: Het Vaderhart van God gaat naar je uit en verlangt naar een optimale verbinding met jou als mens…)
Dat maakt je aantrekkelijker en zo zie ik dat ook binnen de kerk. VHvG begint bij de liefde van de Vader en dat is een totaal ander vertrekpunt dan de God die vooral kijkt naar wat je niet goed doet.”
Klaas: “God de Vader is altijd wat moeilijk benaderbaar geweest en helemaal als jij hier op aarde niet een vader hebt gehad die voldeed aan de ideale voorwaarden van het vaderschap.”
Ligt er volgens jullie een kans voor kerken als je kijkt naar VHvG?
Hinke: “Zeker. Als kerken meer vanuit de belichting van liefde zouden werken en spreken, zou de kerk aantrekkelijker worden. Jammer vind ik dat bijna niemand uit onze kerk meedoet aan de Vaderhartbeweging, het zijn vooral mensen uit andere gemeenten, dat komt omdat het nieuw en anders is. Mensen lijken bang om persoonlijk benaderd te worden, want op zo’n Vaderhartconferentie krijg je vragen als: wat is jouw beeld van God en welke positie heb jij, wat kunnen belemmeringen zijn om God als vader te zien, wat ligt er nog op het gebied van vergeving, in welke dingen erken je dat je nog het hart van een wees hebt en in welke dingen ben je dichter naar de Vader toe gegroeid, waar liggen jouw wonden uit het verleden en waar heb je nog herstel nodig?”
Scepsis
Kunnen jullie begrijpen dat mensen de VHvG-beweging met scepsis bekijken?
Hinke: “Mensen zeggen wel eens: bij jullie is het gevoel zo belangrijk, nou, het gevoel loopt niet voorop, maar het kan er ook niet zonder.”
Klaas: “VHvG is niet zweverig, maar heeft wel veel ongewoonte, waar christenen vaak moeite mee kunnen hebben.”
Is VHvG volgens jullie theologisch verantwoord?
Hinke: “Ik heb op alle conferenties en Vaderhartscholen nog nooit iets gehoord wat tegen Gods Woord indruist. Het gaat om dezelfde inhoud en waarheid, maar met een andere lichtinval. Jezus stond altijd al centraal, en Hij zegt over zichzelf: Ik ben de weg (naar het hart van de Vader) en Ik ben de deur. Hij is niet het eindpunt.”
Klaas: “Absoluut. Er is vaak een slingerbeweging van aandacht: Voor Jezus of de Heilige Geest, nu voor de Vader. Vroeger meer voor kennis, nu meer voor beleving en ervaring.”
Denken jullie niet dat je op termijn gefrustreerd raakt in de kerk?
Hinke: “Nee, dat geloven we niet, omdat in onze kerk veel beweging is. Toen ik problemen had met de kerk had ik een lijst van 20 kritiekpunten en maakte God mij duidelijk die om te buigen naar gebedspunten. Ik ben gaan bidden en op al die punten is iets ten goede veranderd. Het kon volgens mij sprankelender. Ik heb geworsteld: moet ik hier nog blijven? Mag ik weg? Ik heb nooit groen licht gekregen om te vertrekken. En nu kan ik zeggen dat ik blij ben dat ik gebleven ben.”
Klaas: “We voelen ons thuis in de kerk en ja, soms maken we een pas op de plaats. Ik heb geduld als de gemeente ergens nog niet aan toe is. Ik denk niet dat het ooit tot een breuk zal komen.”
Hinke: “Wij worden wel gezien als voorlopers in de kerk en dan kom je vanzelf weerstand tegen. Maar als je je door God laat leiden, geeft dat zekerheid vanbinnen.”
vrijdag 12 februari 2016
10 Jaar Bloggen!
Het is inmiddels precies tien jaar geleden dat ik begon met bloggen, destijds bij web-log.nl
Helaas is veel van deze materie verloren gegaan, ook van heel veel medebloggers, omdat een grootschalige verhuizing van web-log mislukte. Maar... Ik heb van de eerste jaren, toen ik nog dagelijks (!) schreef, gelukkig een boek gemaakt, dus ik kan er nog eens in terug bladeren.
Ik schrijf nu niet zo heel vaak meer, heb ook wel overwogen om ermee te stoppen, maar soms is het een mooie uitlaatklep. Dus ik zeg: We gaan door, en we hebben een reden voor een feestje!
Helaas is veel van deze materie verloren gegaan, ook van heel veel medebloggers, omdat een grootschalige verhuizing van web-log mislukte. Maar... Ik heb van de eerste jaren, toen ik nog dagelijks (!) schreef, gelukkig een boek gemaakt, dus ik kan er nog eens in terug bladeren.
Ik schrijf nu niet zo heel vaak meer, heb ook wel overwogen om ermee te stoppen, maar soms is het een mooie uitlaatklep. Dus ik zeg: We gaan door, en we hebben een reden voor een feestje!
dinsdag 19 januari 2016
Waar moet dat heen?
Waar moet dat heen, met al die vluchtelingen?
Een vraag die veel bestuurders bezig houdt, maar die door heel veel anderen genegeerd wordt.
Maar wat moet ik ermee? En jij?
Stiekem probeer ik wel eens heel even me in te denken hoe het zou zijn als ik mijn land met gruwelijkheden moest ontvluchten. “Bid dat uw vlucht niet in de winter valt”, denk ik nu meteen. Wat zou het geweldig zijn als ik dan een plekje mocht vinden waar liefde was en hartelijkheid. Waar ik me welkom en thuis zou weten en waar ik bij kon komen van alle ellende die achter me lag en intussen me rustig zou kunnen oriënteren op de nieuwe plek waar ik terecht was gekomen. Een nieuwe plek met een andere taal en andere gebruiken..
Dan kijk ik naar hoe goed wij het hebben en dan komt dat stemmetje: Jouw huis is groot genoeg om met anderen te delen. Dat klopt. Dat hebben we in het verleden ook meerdere keren gedaan. Maar dan waren het vaak (via-via) bekenden of mensen waarvan je een beetje de achtergrond wist. In veel gevallen is dat goed, helpend en zinvol geweest.
Maar het was niet altijd gemakkelijk. En soms was het ongelooflijk moeilijk en daar ligt – ik geef het eerlijk toe – ook best een heel stuk pijn. Dat je met alle goede bedoelingen en heel veel optimisme en idealisme, en ook biddend om wijsheid, hulp en kracht, toch faalt in dat stuk hulp wat je zo graag wilt geven.
Nu hebben we intussen heel wat bijgeleerd en onze karakters zijn verder gevormd, maar toch..
Ik merk dat er dan toch een stuk angst om de hoek komt: Stel dat je echt niet met elkaar door éen deur kan? Dat er alleen maar heel veel ergernis, frustratie en irritatie ontstaat? Dat je uiteindelijk iemand de deur moet wijzen?
Ik zou voor geen goud meer zoiets willen meemaken.
Dus…
Dan maar gewoon niks doen, voor ze bidden en hopen dat iemand anders zijn verantwoordelijkheid neemt en dat de regering goede oplossingen vindt?
Of…
Stel, dat er landelijk iets geregeld zou worden als een ondersteuning voor mensen die een gastvrij huis willen zijn. (in welke mate dan ook). Dat er samen gekeken wordt naar wie er het beste bij jou zou passen. Dat je een stuk toerusting krijgt om goede afspraken te maken. Dat je leert om niet – zoals ik deed – eerst veel te veel geeft en toestaat, en dat je dan later bepaalde toezeggingen weer moet intrekken? Dat er geëvalueerd wordt en dat je ergens terecht kunt met dat waar je tegen aan loopt?
Hmmm. In dat geval gloort er licht aan de horizon…
Een vraag die veel bestuurders bezig houdt, maar die door heel veel anderen genegeerd wordt.
Maar wat moet ik ermee? En jij?
Stiekem probeer ik wel eens heel even me in te denken hoe het zou zijn als ik mijn land met gruwelijkheden moest ontvluchten. “Bid dat uw vlucht niet in de winter valt”, denk ik nu meteen. Wat zou het geweldig zijn als ik dan een plekje mocht vinden waar liefde was en hartelijkheid. Waar ik me welkom en thuis zou weten en waar ik bij kon komen van alle ellende die achter me lag en intussen me rustig zou kunnen oriënteren op de nieuwe plek waar ik terecht was gekomen. Een nieuwe plek met een andere taal en andere gebruiken..
Dan kijk ik naar hoe goed wij het hebben en dan komt dat stemmetje: Jouw huis is groot genoeg om met anderen te delen. Dat klopt. Dat hebben we in het verleden ook meerdere keren gedaan. Maar dan waren het vaak (via-via) bekenden of mensen waarvan je een beetje de achtergrond wist. In veel gevallen is dat goed, helpend en zinvol geweest.
Maar het was niet altijd gemakkelijk. En soms was het ongelooflijk moeilijk en daar ligt – ik geef het eerlijk toe – ook best een heel stuk pijn. Dat je met alle goede bedoelingen en heel veel optimisme en idealisme, en ook biddend om wijsheid, hulp en kracht, toch faalt in dat stuk hulp wat je zo graag wilt geven.
Nu hebben we intussen heel wat bijgeleerd en onze karakters zijn verder gevormd, maar toch..
Ik merk dat er dan toch een stuk angst om de hoek komt: Stel dat je echt niet met elkaar door éen deur kan? Dat er alleen maar heel veel ergernis, frustratie en irritatie ontstaat? Dat je uiteindelijk iemand de deur moet wijzen?
Ik zou voor geen goud meer zoiets willen meemaken.
Dus…
Dan maar gewoon niks doen, voor ze bidden en hopen dat iemand anders zijn verantwoordelijkheid neemt en dat de regering goede oplossingen vindt?
Of…
Stel, dat er landelijk iets geregeld zou worden als een ondersteuning voor mensen die een gastvrij huis willen zijn. (in welke mate dan ook). Dat er samen gekeken wordt naar wie er het beste bij jou zou passen. Dat je een stuk toerusting krijgt om goede afspraken te maken. Dat je leert om niet – zoals ik deed – eerst veel te veel geeft en toestaat, en dat je dan later bepaalde toezeggingen weer moet intrekken? Dat er geëvalueerd wordt en dat je ergens terecht kunt met dat waar je tegen aan loopt?
Hmmm. In dat geval gloort er licht aan de horizon…
woensdag 30 december 2015
Eindejaarsmijmering
Vol dankbaarheid en vol verwachting ben ik, als ik terug kijk en vooruitblik. Opnieuw was 2015 een bijzonder jaar, met veel redenen voor dank. Als ik dan kijk naar wat het zo bijzonder maakte, dan ben ik blij te ontdekken dat het niet ligt aan materiële zaken. Juist de contacten, de gesprekken, de ontmoetingen met God en / in mensen, het delen van wat er in je leeft, dat maakte indruk. Liefde, eenheid en verbinding, of het nu was aan de keukentafel, op familiebezoek, in de kerk, bij georganiseerde activiteiten in en rond ons huis, een familie- vrouwen- of
Vaderhartweekend, de reis naar Israel of het bezoek aan onze dochter ver weg, de mooiste momenten waren die van LEV. Dat is leven!
Daarom wens ik iedereen voor 2016 een leven met optimaal LEV!
Liefde
Eenheid
Verbinding
Met God, de Ander en Jezelf, in harmonie met je Omgeving!
dinsdag 8 december 2015
Te weten...
Afscheid van je dochter te nemen en niet te weten hoe lang het ooit zal duren voordat je haar weer in je armen kunt sluiten is een bloeding in je hart.
Ervaren dat je gezinsactiviteiten en festiviteiten voortaan altijd met een gemis zullen plaatsvinden is een voortdurende schaduw en een leegte.
Maar dan nu haar met haar partner weer te mogen ontmoeten, te zien hoe ze hier leeft en woont en werkt, hoe ze in die toch relatief korte tijd zoveel samen hebben opgebouwd, inclusief een bloeiend sociaal netwerk, dat verzacht de pijn, dat vervult je met blijdschap, trots en dankbaarheid.
En dan ook nog uitgebreid te mogen genieten samen met mijn liefste, van het mooiste land ter wereld (echt!), dat maakt dat ik me een bijzonder gelukkig dn gezegend mens!
woensdag 2 september 2015
handlettering en tekenend notuleren
Wat is dat een verslavende uitdaging...
Tekenen met letters en tekenend verslagen schrijven...
Ik heb dit voorjaar meegedaan aan de tekenchallenge van Yvonne de Hont.
Dit najaar kun je meedoen met deel 2, vol nieuwe uitdagingen.
En ja, het is ontzettend leuk om eens te googelen op de afbeeldingen van Journaling, Handlettering, maar ook Smashbook, Rondreisboekje etc.
Het blijft mij inspireren, en het leuke is dat je er heel snel even voor kunt gaan zitten en al gauw leuke resultaten kunt bereiken. Deze maand werkt de Jumbo heel gunstig mee, want hun nieuwe magazine zit vol met ideetjes om mooie letters vorm te geven. Ik zou zeggen: pak een pen en een schrift, en ga mee oefenen!
Tekenen met letters en tekenend verslagen schrijven...
Ik heb dit voorjaar meegedaan aan de tekenchallenge van Yvonne de Hont.
Dit najaar kun je meedoen met deel 2, vol nieuwe uitdagingen.
En ja, het is ontzettend leuk om eens te googelen op de afbeeldingen van Journaling, Handlettering, maar ook Smashbook, Rondreisboekje etc.
Het blijft mij inspireren, en het leuke is dat je er heel snel even voor kunt gaan zitten en al gauw leuke resultaten kunt bereiken. Deze maand werkt de Jumbo heel gunstig mee, want hun nieuwe magazine zit vol met ideetjes om mooie letters vorm te geven. Ik zou zeggen: pak een pen en een schrift, en ga mee oefenen!
dinsdag 18 augustus 2015
mezelf worden mét kwetsbaarheid en schaduwkant
Persoonlijke ontwikkeling en groei, een levenslang proces.
Tenminste, dat is de bedoeling.
Al vanaf heel jong ‘scannen’ wij de atmosfeer om ons heen en schatten wij in of iets positief, negatief of neutraal is.
Wanneer positieve ervaringen in ons leven overheersen, kunnen we een bepaalde basis-van-zijn opbouwen.
De negatieve ervaringen, daarvoor zoeken we – vaak onbewust – manieren om ze te kunnen hanteren.
We beschermen ons bijvoorbeeld tegen afwijzing, door ons aan te passen aan wat de mensen om ons heen van ons verlangen of verwachten. Als dat niet werkt, zoeken we strategieën om ons te wapenen, zodat het ons hart niet raakt. Je kunt denken aan: niet voelen, hard zijn, de clown uithangen, ergens heel goed in worden… Sommige mensen nemen zelf het initiatief om anderen op afstand te houden of heel duidelijk af te wijzen. Ze hoeven dan niet meer pijnlijk geraakt te worden, want ze bewerken het zelf. Ze krijgen niet wat ze nodig hebben, maar wel wat ze verwachten.
Negatieve ervaringen komen niet alleen van buiten af naar ons toe.
We hebben allemaal ook zelf een kwetsbare en ook een schaduwkant. Eén manier om daarmee om te gaan is: verzet. Je kunt dat deel van jezelf ontkennen of afwijzen. Het bevriest als het ware in jou en het mag niet meedoen. Je bent dan als een auto, waarvan één (of meer) cilinder(s) uitgevallen is / zijn. Je bent niet één en heel.
Om echt helemaal mezelf te worden (zo ben ik meer en meer aan het leren), moet ik mijn eigen zwakke kant en ook mijn schaduwkant leren kennen. Niet meer ontkennen, maar herkennen en erkennen. Pas als ik die delen van mezelf me kan toe eigenen, kan ik verder groeien in wie ik echt ben.
Pas dan kan ik ook milder kijken en meer in verbinding komen met mensen om me heen, die ook allemaal hun kwetsbare en schaduwkant hebben. Elke persoon, elk systeem, elke groep mensen heeft iets moois en iets wat minder goed is. (Als je andere ervaringen hebt hoor ik het graag)
Wat ik echt een waardevolle ontdekking vind: Ik hoef anderen niet op afstand te houden als ze anders denken, zijn of doen dan ik. Dat betekent niet dat ik versmelt in de ideeën of gedragingen van anderen.
Naarmate ik meer in vrijheid mezelf word en mag zijn, kan ik anderen ook meer de ruimte geven, zonder oordeel. Dat maakt dat er meer liefde en verbinding kan zijn. Ik merk echt dat ik van harte van mensen kan houden, die ik vroeger op een afstand gehouden zou hebben.
En dat helpt me weer om meer tot mijn doel te komen: optimale verbinding met God, de ander en mezelf.
Zie ook mijn blogs over verbinding.
Tenminste, dat is de bedoeling.
Al vanaf heel jong ‘scannen’ wij de atmosfeer om ons heen en schatten wij in of iets positief, negatief of neutraal is.
Wanneer positieve ervaringen in ons leven overheersen, kunnen we een bepaalde basis-van-zijn opbouwen.
De negatieve ervaringen, daarvoor zoeken we – vaak onbewust – manieren om ze te kunnen hanteren.
We beschermen ons bijvoorbeeld tegen afwijzing, door ons aan te passen aan wat de mensen om ons heen van ons verlangen of verwachten. Als dat niet werkt, zoeken we strategieën om ons te wapenen, zodat het ons hart niet raakt. Je kunt denken aan: niet voelen, hard zijn, de clown uithangen, ergens heel goed in worden… Sommige mensen nemen zelf het initiatief om anderen op afstand te houden of heel duidelijk af te wijzen. Ze hoeven dan niet meer pijnlijk geraakt te worden, want ze bewerken het zelf. Ze krijgen niet wat ze nodig hebben, maar wel wat ze verwachten.
Negatieve ervaringen komen niet alleen van buiten af naar ons toe.
We hebben allemaal ook zelf een kwetsbare en ook een schaduwkant. Eén manier om daarmee om te gaan is: verzet. Je kunt dat deel van jezelf ontkennen of afwijzen. Het bevriest als het ware in jou en het mag niet meedoen. Je bent dan als een auto, waarvan één (of meer) cilinder(s) uitgevallen is / zijn. Je bent niet één en heel.
Om echt helemaal mezelf te worden (zo ben ik meer en meer aan het leren), moet ik mijn eigen zwakke kant en ook mijn schaduwkant leren kennen. Niet meer ontkennen, maar herkennen en erkennen. Pas als ik die delen van mezelf me kan toe eigenen, kan ik verder groeien in wie ik echt ben.
Pas dan kan ik ook milder kijken en meer in verbinding komen met mensen om me heen, die ook allemaal hun kwetsbare en schaduwkant hebben. Elke persoon, elk systeem, elke groep mensen heeft iets moois en iets wat minder goed is. (Als je andere ervaringen hebt hoor ik het graag)
Wat ik echt een waardevolle ontdekking vind: Ik hoef anderen niet op afstand te houden als ze anders denken, zijn of doen dan ik. Dat betekent niet dat ik versmelt in de ideeën of gedragingen van anderen.
Naarmate ik meer in vrijheid mezelf word en mag zijn, kan ik anderen ook meer de ruimte geven, zonder oordeel. Dat maakt dat er meer liefde en verbinding kan zijn. Ik merk echt dat ik van harte van mensen kan houden, die ik vroeger op een afstand gehouden zou hebben.
En dat helpt me weer om meer tot mijn doel te komen: optimale verbinding met God, de ander en mezelf.
Zie ook mijn blogs over verbinding.
dinsdag 28 juli 2015
Waarom - toch steeds - Het Vaderhart van God?
Veel mensen uit mijn omgeving weten inmiddels dat ik erg warm loop voor het item ‘Het Vaderhart van God’. Graag wil ik eens op een rijtje zetten waarom dat voor mij zo’n belangrijk onderwerp geworden is.
Ik ben mijn hele leven lang al verbonden met God, door het gezin waarin ik opgroeide, de kerk waar ik bij hoorde, de scholen die ik bezocht, etc. Pas rond een jaar of 35 leerde ik God anders kennen. Ik ontdekte dat God ernaar verlangt (!) een persoonlijke relatie met de mensen, en dus ook met mij te hebben. Het waren jaren van ontdekken en groeien in geloof en vertrouwen.
Pas na mijn 50e heb ik kennis gemaakt met de openbaring van het Vaderhart van God.
Ik wist met mijn hoofd, met mijn verstand, dat God mij liefheeft. Dat was kennis van God. Pas toen deze liefde meer aan mij geopenbaard werd en ik dit daadwerkelijk ervoer, kwam het meer en meer binnen en heeft het mijn leven ingrijpend veranderd, verdiept en verrijkt.
Wat dat concreet voor mij betekent? Ik geef een opsomming.
1. Vroeger was ik iemand die niet zo goed mijn plek durfde in te nemen. Ik dacht zelf dat het een soort valse bescheidenheid was, maar ik kon het niet goed plaatsen. Dat veranderde op de allereerste Vaderhartschool die ik volgde, waarin ik een week lang ondergedompeld werd in Gods liefdevolle nabijheid, waarin geest, ziel en lichaam betrokken werden. Daar werd gebeden of God met mij terug wilde gaan naar het begin van mijn ontstaan om te zien of daar iets rechtgezet mocht worden. God bepaalde mij erbij dat ik vanaf de conceptie (!) al een diepe overtuiging met me meedroeg: ‘ze zitten niet echt op me te wachten’.
Voor mij was dat een openbaring, want een dergelijke gedachte was zelfs nooit in me opgekomen. (Tegenwoordig wordt er allerlei breinonderzoek gedaan, en de wetenschappers zijn het erover eens dat er al overtuigingen in iemand opgeslagen kunnen zijn van zelfs voor de conceptie!)
Ik heb mijn ouders wel eens gevraagd of ik vanaf het begin welkom was. Mijn komst had hen wel wat verrast, want ik kwam wel heel snel na mijn broer, die nog geen jaar was toen ik geboren werd, maar ik was van harte welkom. Dat hebben ze me ook altijd meegegeven, ik wéet dat ik geliefd ben door mijn ouders.
Maar toch… Ik geef niemand hier de schuld van, maar diep binnen in mij was deze overtuiging gegroeid, en achteraf herkende ik de gevolgen van deze wortel van afwijzing. Het maakte dat ik me in een groep vaak wat achteraf opstelde. Ik hoefde niet zo nodig in het middelpunt van de belangstelling te staan. Toch, als ik me dan weer een hele tijd afzijdig had gehouden, voelde dat van binnen niet goed en zocht ik weer iets om gezien en gehoord en gewaardeerd te worden, waardoor ik meer aandacht kreeg. Maar onmiddellijk daarop volgde dan weer de zelfveroordeling, dat ik deze plek had ingenomen. Er was werkelijk geen balans, en ik was deze houding spuugzat. Een dag voor dit gebed had ik hiervoor laten bidden en gevraagd om meer balans in mijn ‘zijn’.
Het mooie is, dat God nu, tijdens het gebed waarin deze overtuiging van ‘ze zitten niet echt op mij te wachten’ aan het licht kwam, me tegelijkertijd iets nieuws aanbood wat me herstel bracht. Hij liet me namelijk zien dat bij mijn geboorte Hij met twee uitgestrekte armen klaar stond om mij te ontvangen, waarna Hij me tegen zijn hart drukte.
Hij stond echt op me te wachten en had naar me uitgekeken(!).
Vanaf dat moment is er een diepe vrede over wie ik ben en mag zijn. Ik hoef niet meer te streven naar erkenning, ik hoef me niet meer opzij te schuiven of naar voren te duwen. Ik ben wie ik ben en ik weet dat mijn Vader blij is met wie ik ben.
2. Mijn gedachten over hoe God naar me kijkt zijn grondig herzien en hersteld. Ik weet nu dat God, als Hij naar mij kijkt, Jezus in mij ziet omdat ik in Christus ben en Hij in mij. Door dit stuk herstel ben ik meer en meer gaan beseffen dat ik gebukt ging onder hoe ik dacht dat God naar me keek. In de kerk, op school en op catechisatie leerde ik dat wij mensen ellendige zondaren zijn, niet in staat tot enig goed en geneigd tot alle kwaad. En zelfs als we iets goeds deden, dan nog was het ‘bevlekt met zonden’. Hoe ontmoedigd wil je zijn.
En als je dan vervolgens hoort hoe boos God is als je je niet dagelijks bekeert, dan is het nog een wonder dat er zoveel mensen zo blij zijn met God. Ik weet het, het is een soort stokpaardje van me geworden, ik schrijf hier vaker over. Maar dat komt omdat ik God op zo’n andere manier heb leren kennen, dat het me verdrietig en boos maakt dat deze leer nog steeds verkondigd wordt als waarheid.
Nu ik weet dat ik met Christus gestorven ben en begraven, en dat ik ben opgestaan in een nieuw leven, dat verandert mijn positie. Nu ik die positie ken, kan ik daarin leven. Nu denk ik anders over mezelf, ik voel me anders en ik gedraag me anders.
Ik heb vrede in mijn hart omdat ik me geliefd en gewaardeerd weet. Dat is een heel ander verhaal dan alleen maar afkeuring en angst voor veroordeling te ervaren!
3. Ik hoef niet meer te zoeken en te streven naar Gods goedkeuring en bevestiging, ik hoef zijn aandacht niet te trekken door heel erg mijn best te doen, want ik weet dat ik onvoorwaardelijk geliefd en gewaardeerd ben.
4. Ik weet dat, wanneer ik iets fout heb gedaan, dat ik me niet hoef te verstoppen, dat ik mijn fouten niet hoef te verdoezelen of te bedekken, dat ik geen redenen, verklaringen en excuses hoef aan te dragen, maar dat ik rechtstreeks naar mijn Vader in de hemel mag gaan en mag erkennen dat ik gefaald heb. Hij stuurt me niet weg met de woorden: Doe morgen maar eens beter je best voordat ik weer van je hou! Hij omarmt me en de lucht is weer geklaard!
5. Ik heb geleerd dat God in de eerste plaats me bevestigt en mij verklaart dat ik geliefd en gewaardeerd ben, wat maakt dat ik dichter bij Hem durf te komen. Daardoor heb ik Hem meer durven toelaten in alle delen van mijn bestaan. Dat heeft me ook geleerd Hem meer te vertrouwen en me meer aan Hem over te geven. Daardoor kan ik zijn liefde meer ontvangen en ervaren. Dus, niet alleen weten met mijn hoofd, maar ervaren in een gezonde combi van geest, ziel en lichaam dat ik geliefd ben. Wauw!
6. Ik weet nu dat als God mij iets wil leren, mij corrigeert of terechtwijst, dat het geen afwijzing of veroordeling is, maar dat Hij me verder op weg helpt in een proces van heiliging en reiniging. Dat is goed voor mij, maar ook goed voor mijn relatie met Hem en met de mensen om me heen.
7. Ik heb ervaren dat God in de intimiteit van zijn nabijheid verder werkt aan allerlei stukjes verwonding en beschadiging die er in me opgeslagen waren en zijn. Ik heb al heel wat blinde vlekken ontdekt, waarin God vervolgens aan het werk ging. Ik zie een proces waarin ik nog niet klaar ben, maar waarin ik wel zeker vorderingen maak. Geen wonder, God is met mij bezig om me meer op Jezus te gaan laten lijken en me tot volmaaktheid te brengen. (Overigens, dit geldt natuurlijk niet voor mij alleen!)
8. Door dichter in Gods nabijheid te komen, leer ik meer en meer zijn stem te herkennen en te onderscheiden. Ik leer meer en meer te verstaan hoe Hij me leidt door zijn Geest. En ik ben onder de indruk van de dingen die Hij me aanreikt.
9. Ik hoef me niet meer te verstoppen achter afweermechanismes, ik hoef me niet meer of minder te voelen dan anderen, ik ben tevreden met de plek die God me geeft en ik kan van harte blij zijn met de plek die God aan anderen geeft. Ik hoef niet (meer) jaloers te zijn op de bediening van anderen.
10. Als er moeilijke dingen gebeuren, en die zullen echt nog wel vaker voorkomen, hoef ik niet meer bang te zijn dat God boos op me is of dat ik misschien iets verkeerd heb gedaan, wat de oorzaak is van die ellende. Ik hoef niet meer te denken: ‘waar heb ik dit aan verdiend’? Ik weet en heb ervaren dat het waar is wat in Rom. 8:28 staat, dat God alle dingen doet meewerken te goede.
11. Ik ben meer en meer bij mijn diepste gevoelens van binnen gekomen. Mijn pijn, angst en verdriet heb ik samen met God onder ogen durven zien. Ik heb mezelf serieus kunnen nemen daarin, zonder steeds maar te denken dat er altijd anderen zijn die het erger of moeilijker hebben dan ik.
12. Ik hoef minder voor mezelf en mijn belangen op te komen en dat maakt dat ik meer oog krijg voor de mensen om me heen.
13. Ik hoef niet meer alles voor andere mensen om me heen te doen, zodat ik me uit de naad ren en toch steeds het gevoel krijg dat ik tekort schiet. Ik laat me leiden door welke opdrachten God mij geeft in plaats van dat ik me laat leiden door mijn eigen hart of door de nood (of claim) van de mensen om me heen.
Natuurlijk vraagt dat wel steeds opnieuw afstemming op zijn hart en wil, en de bereidheid om mijn wil in overeenstemming te brengen met zijn wil. Dat maakt dat ik nu ook zonder schuldgevoel tijd voor mezelf mag maken en dingen kan doen waar ik echt van geniet en die bij mij passen. Dat geeft mij weer nieuwe energie en kracht voor bijvoorbeeld mijn werk.
14. Tegelijkertijd ben ik van harte beschikbaar wanneer God iets van mij vraagt, zelfs als het iets is wat ik moeilijk of lastig vind.
15. Denk nu niet dat ik een persoon ben die het erg met zichzelf getroffen heeft of die lijdt aan zelfoverschatting. Ik ben me bewust dat groeien in geloof betekent dat niet jij groter wordt, maar dat jij als je oude ik kleiner wordt en dat Jezus in jou groter wordt. Dat maakt niet dat ik mezelf kwijt raak, dat maakt dat ik meer en meer mezelf mag worden zoals Vader God mij had bedoeld toen Hij me ontwierp.
En omdat dit voor mij zo levensveranderend is geweest ben ik er zo enthousiast over.
Dit is iets wat ik iedereen, en dus ook jou, van harte gun!
Ik ben mijn hele leven lang al verbonden met God, door het gezin waarin ik opgroeide, de kerk waar ik bij hoorde, de scholen die ik bezocht, etc. Pas rond een jaar of 35 leerde ik God anders kennen. Ik ontdekte dat God ernaar verlangt (!) een persoonlijke relatie met de mensen, en dus ook met mij te hebben. Het waren jaren van ontdekken en groeien in geloof en vertrouwen.
Pas na mijn 50e heb ik kennis gemaakt met de openbaring van het Vaderhart van God.
Ik wist met mijn hoofd, met mijn verstand, dat God mij liefheeft. Dat was kennis van God. Pas toen deze liefde meer aan mij geopenbaard werd en ik dit daadwerkelijk ervoer, kwam het meer en meer binnen en heeft het mijn leven ingrijpend veranderd, verdiept en verrijkt.
Wat dat concreet voor mij betekent? Ik geef een opsomming.
1. Vroeger was ik iemand die niet zo goed mijn plek durfde in te nemen. Ik dacht zelf dat het een soort valse bescheidenheid was, maar ik kon het niet goed plaatsen. Dat veranderde op de allereerste Vaderhartschool die ik volgde, waarin ik een week lang ondergedompeld werd in Gods liefdevolle nabijheid, waarin geest, ziel en lichaam betrokken werden. Daar werd gebeden of God met mij terug wilde gaan naar het begin van mijn ontstaan om te zien of daar iets rechtgezet mocht worden. God bepaalde mij erbij dat ik vanaf de conceptie (!) al een diepe overtuiging met me meedroeg: ‘ze zitten niet echt op me te wachten’.
Voor mij was dat een openbaring, want een dergelijke gedachte was zelfs nooit in me opgekomen. (Tegenwoordig wordt er allerlei breinonderzoek gedaan, en de wetenschappers zijn het erover eens dat er al overtuigingen in iemand opgeslagen kunnen zijn van zelfs voor de conceptie!)
Ik heb mijn ouders wel eens gevraagd of ik vanaf het begin welkom was. Mijn komst had hen wel wat verrast, want ik kwam wel heel snel na mijn broer, die nog geen jaar was toen ik geboren werd, maar ik was van harte welkom. Dat hebben ze me ook altijd meegegeven, ik wéet dat ik geliefd ben door mijn ouders.
Maar toch… Ik geef niemand hier de schuld van, maar diep binnen in mij was deze overtuiging gegroeid, en achteraf herkende ik de gevolgen van deze wortel van afwijzing. Het maakte dat ik me in een groep vaak wat achteraf opstelde. Ik hoefde niet zo nodig in het middelpunt van de belangstelling te staan. Toch, als ik me dan weer een hele tijd afzijdig had gehouden, voelde dat van binnen niet goed en zocht ik weer iets om gezien en gehoord en gewaardeerd te worden, waardoor ik meer aandacht kreeg. Maar onmiddellijk daarop volgde dan weer de zelfveroordeling, dat ik deze plek had ingenomen. Er was werkelijk geen balans, en ik was deze houding spuugzat. Een dag voor dit gebed had ik hiervoor laten bidden en gevraagd om meer balans in mijn ‘zijn’.
Het mooie is, dat God nu, tijdens het gebed waarin deze overtuiging van ‘ze zitten niet echt op mij te wachten’ aan het licht kwam, me tegelijkertijd iets nieuws aanbood wat me herstel bracht. Hij liet me namelijk zien dat bij mijn geboorte Hij met twee uitgestrekte armen klaar stond om mij te ontvangen, waarna Hij me tegen zijn hart drukte.
Hij stond echt op me te wachten en had naar me uitgekeken(!).
Vanaf dat moment is er een diepe vrede over wie ik ben en mag zijn. Ik hoef niet meer te streven naar erkenning, ik hoef me niet meer opzij te schuiven of naar voren te duwen. Ik ben wie ik ben en ik weet dat mijn Vader blij is met wie ik ben.
2. Mijn gedachten over hoe God naar me kijkt zijn grondig herzien en hersteld. Ik weet nu dat God, als Hij naar mij kijkt, Jezus in mij ziet omdat ik in Christus ben en Hij in mij. Door dit stuk herstel ben ik meer en meer gaan beseffen dat ik gebukt ging onder hoe ik dacht dat God naar me keek. In de kerk, op school en op catechisatie leerde ik dat wij mensen ellendige zondaren zijn, niet in staat tot enig goed en geneigd tot alle kwaad. En zelfs als we iets goeds deden, dan nog was het ‘bevlekt met zonden’. Hoe ontmoedigd wil je zijn.
En als je dan vervolgens hoort hoe boos God is als je je niet dagelijks bekeert, dan is het nog een wonder dat er zoveel mensen zo blij zijn met God. Ik weet het, het is een soort stokpaardje van me geworden, ik schrijf hier vaker over. Maar dat komt omdat ik God op zo’n andere manier heb leren kennen, dat het me verdrietig en boos maakt dat deze leer nog steeds verkondigd wordt als waarheid.
Nu ik weet dat ik met Christus gestorven ben en begraven, en dat ik ben opgestaan in een nieuw leven, dat verandert mijn positie. Nu ik die positie ken, kan ik daarin leven. Nu denk ik anders over mezelf, ik voel me anders en ik gedraag me anders.
Ik heb vrede in mijn hart omdat ik me geliefd en gewaardeerd weet. Dat is een heel ander verhaal dan alleen maar afkeuring en angst voor veroordeling te ervaren!
3. Ik hoef niet meer te zoeken en te streven naar Gods goedkeuring en bevestiging, ik hoef zijn aandacht niet te trekken door heel erg mijn best te doen, want ik weet dat ik onvoorwaardelijk geliefd en gewaardeerd ben.
4. Ik weet dat, wanneer ik iets fout heb gedaan, dat ik me niet hoef te verstoppen, dat ik mijn fouten niet hoef te verdoezelen of te bedekken, dat ik geen redenen, verklaringen en excuses hoef aan te dragen, maar dat ik rechtstreeks naar mijn Vader in de hemel mag gaan en mag erkennen dat ik gefaald heb. Hij stuurt me niet weg met de woorden: Doe morgen maar eens beter je best voordat ik weer van je hou! Hij omarmt me en de lucht is weer geklaard!
5. Ik heb geleerd dat God in de eerste plaats me bevestigt en mij verklaart dat ik geliefd en gewaardeerd ben, wat maakt dat ik dichter bij Hem durf te komen. Daardoor heb ik Hem meer durven toelaten in alle delen van mijn bestaan. Dat heeft me ook geleerd Hem meer te vertrouwen en me meer aan Hem over te geven. Daardoor kan ik zijn liefde meer ontvangen en ervaren. Dus, niet alleen weten met mijn hoofd, maar ervaren in een gezonde combi van geest, ziel en lichaam dat ik geliefd ben. Wauw!
6. Ik weet nu dat als God mij iets wil leren, mij corrigeert of terechtwijst, dat het geen afwijzing of veroordeling is, maar dat Hij me verder op weg helpt in een proces van heiliging en reiniging. Dat is goed voor mij, maar ook goed voor mijn relatie met Hem en met de mensen om me heen.
7. Ik heb ervaren dat God in de intimiteit van zijn nabijheid verder werkt aan allerlei stukjes verwonding en beschadiging die er in me opgeslagen waren en zijn. Ik heb al heel wat blinde vlekken ontdekt, waarin God vervolgens aan het werk ging. Ik zie een proces waarin ik nog niet klaar ben, maar waarin ik wel zeker vorderingen maak. Geen wonder, God is met mij bezig om me meer op Jezus te gaan laten lijken en me tot volmaaktheid te brengen. (Overigens, dit geldt natuurlijk niet voor mij alleen!)
8. Door dichter in Gods nabijheid te komen, leer ik meer en meer zijn stem te herkennen en te onderscheiden. Ik leer meer en meer te verstaan hoe Hij me leidt door zijn Geest. En ik ben onder de indruk van de dingen die Hij me aanreikt.
9. Ik hoef me niet meer te verstoppen achter afweermechanismes, ik hoef me niet meer of minder te voelen dan anderen, ik ben tevreden met de plek die God me geeft en ik kan van harte blij zijn met de plek die God aan anderen geeft. Ik hoef niet (meer) jaloers te zijn op de bediening van anderen.
10. Als er moeilijke dingen gebeuren, en die zullen echt nog wel vaker voorkomen, hoef ik niet meer bang te zijn dat God boos op me is of dat ik misschien iets verkeerd heb gedaan, wat de oorzaak is van die ellende. Ik hoef niet meer te denken: ‘waar heb ik dit aan verdiend’? Ik weet en heb ervaren dat het waar is wat in Rom. 8:28 staat, dat God alle dingen doet meewerken te goede.
11. Ik ben meer en meer bij mijn diepste gevoelens van binnen gekomen. Mijn pijn, angst en verdriet heb ik samen met God onder ogen durven zien. Ik heb mezelf serieus kunnen nemen daarin, zonder steeds maar te denken dat er altijd anderen zijn die het erger of moeilijker hebben dan ik.
12. Ik hoef minder voor mezelf en mijn belangen op te komen en dat maakt dat ik meer oog krijg voor de mensen om me heen.
13. Ik hoef niet meer alles voor andere mensen om me heen te doen, zodat ik me uit de naad ren en toch steeds het gevoel krijg dat ik tekort schiet. Ik laat me leiden door welke opdrachten God mij geeft in plaats van dat ik me laat leiden door mijn eigen hart of door de nood (of claim) van de mensen om me heen.
Natuurlijk vraagt dat wel steeds opnieuw afstemming op zijn hart en wil, en de bereidheid om mijn wil in overeenstemming te brengen met zijn wil. Dat maakt dat ik nu ook zonder schuldgevoel tijd voor mezelf mag maken en dingen kan doen waar ik echt van geniet en die bij mij passen. Dat geeft mij weer nieuwe energie en kracht voor bijvoorbeeld mijn werk.
14. Tegelijkertijd ben ik van harte beschikbaar wanneer God iets van mij vraagt, zelfs als het iets is wat ik moeilijk of lastig vind.
15. Denk nu niet dat ik een persoon ben die het erg met zichzelf getroffen heeft of die lijdt aan zelfoverschatting. Ik ben me bewust dat groeien in geloof betekent dat niet jij groter wordt, maar dat jij als je oude ik kleiner wordt en dat Jezus in jou groter wordt. Dat maakt niet dat ik mezelf kwijt raak, dat maakt dat ik meer en meer mezelf mag worden zoals Vader God mij had bedoeld toen Hij me ontwierp.
En omdat dit voor mij zo levensveranderend is geweest ben ik er zo enthousiast over.
Dit is iets wat ik iedereen, en dus ook jou, van harte gun!
woensdag 13 mei 2015
Verbinding met mezelf - de kleine ik
Een les die ik leerde en nog steeds aan het leren ben, is die van de kleine ik. Het kwetsbare deel binnen in mij. Naarmate ik dit deel van mij meer herken en erken, kan ik me meer met mezelf verbinden.
Dit deel komt vaak plotseling naar voren, meestal wanneer ik denk: 'Nee, nu even niet..! Nu wil of moet ik sterk zijn, nu moet ik doorgaan', etc.
Toch is het, zo blijkt steeds weer, nooit voor niets dat dit deel zich aandient. Kennelijk valt er dan iets te leren. Klaarblijkelijk heb ik dan iets nodig.
Ik zal een voorbeeld geven.
Wanneer iemand in mijn omgeving nogal in het zonnetje wordt gezet (een plek waar ik me nooit zo op mijn gemak voelde), maar vooral wanneer iemand overduidelijk door God erkenning krijgt of waardering, door mensen heen, dan komt mijn kleine ik erbij. Dan is er dat gevoel: 'En ik dan? Houdt God ook nog wel van mij? Ben ik ook belangrijk voor Hem?'
Misschien ben ik de enige die hier last van heeft, maar ik vermoed dat dat niet het geval is. Het kan zelfs gebeuren dat iemand afhaakt van het geloof, wanneer dit gevoel optreedt. De gedachte kan zijn: 'Nou, laat dan maar, ik hoef niet eens meer te weten of God mij oké vindt..'
Het denken van zo'n (en mijn) kleine ik komt voort uit de overtuiging dat Gods liefde beperkt is. En als één persoon heel erg geliefd is of gewaardeerd wordt, 'dan zal er wel niet genoeg liefde zijn zodat er ook nog wat voor mij over blijft'...
Hoe slechter mijn zelfbeeld is, hoe groter de kans dat ik zelf het initiatief maar neem om af te haken. 'Ik hoef het al niet meer.'
(lees: daar kan ik toch niet tegen op / dat ben ik toch niet waard/ dat is niet haalbaar voor mij.)
Ik herinner me een moment dat ik zwanger was van onze tweede dochter. Op een dag vloog de angst mij aan: 'Stel je voor dat ik straks mijn liefde moet verdelen. Ik hou zoveel van onze oudste dochter, dat kan en wil ik haar niet aan doen, dat ik haar straks moet afschepen met halve liefde."
Tot mijn grote verrassing en verbazing ontdekte ik dat ik mijn liefde niet hoefde te verdelen, maar dat die zich verdubbelde.
Als ik mijn menselijk denken projecteer op God, zal ik gemakkelijk kunnen denken: "Als Hij zo veel van die ander houdt, dan moet ik genoegen nemen met een kruimeltje."
Maar, gelukkig, Hij is God! Zijn liefde is onbeperkt!
Zijn liefde is oneindig!
Zijn liefde is overvloedig!
Er is genoeg voor jou en mij en voor IEDEREEN die zegt: "Ja, ik wil graag uw kind zijn!"
Zo, dat helpt me om me meer met mezelf en met God te kunnen verbinden. Ik hoef ook geen valse bescheidenheid aan te kweken, als God mij zegent, dat ik bang hoef te zijn wat en ander daarvan vindt. Want het is niet exclusief voor een groepje uitverkorenen. God wil graag dat iedereen de positie inneemt als kind van Hem!
En als dat kwetsbare meisje van binnen zich aandient, kan ik vanuit mijn volwassen ik haar gerust stellen. Geen zorgen, er is genoeg liefde voor iedereen! Je wordt heus niet overgeslagen, het is ook voor jou, je mag het aannemen!
Dit deel komt vaak plotseling naar voren, meestal wanneer ik denk: 'Nee, nu even niet..! Nu wil of moet ik sterk zijn, nu moet ik doorgaan', etc.
Toch is het, zo blijkt steeds weer, nooit voor niets dat dit deel zich aandient. Kennelijk valt er dan iets te leren. Klaarblijkelijk heb ik dan iets nodig.
Ik zal een voorbeeld geven.
Wanneer iemand in mijn omgeving nogal in het zonnetje wordt gezet (een plek waar ik me nooit zo op mijn gemak voelde), maar vooral wanneer iemand overduidelijk door God erkenning krijgt of waardering, door mensen heen, dan komt mijn kleine ik erbij. Dan is er dat gevoel: 'En ik dan? Houdt God ook nog wel van mij? Ben ik ook belangrijk voor Hem?'
Misschien ben ik de enige die hier last van heeft, maar ik vermoed dat dat niet het geval is. Het kan zelfs gebeuren dat iemand afhaakt van het geloof, wanneer dit gevoel optreedt. De gedachte kan zijn: 'Nou, laat dan maar, ik hoef niet eens meer te weten of God mij oké vindt..'
Het denken van zo'n (en mijn) kleine ik komt voort uit de overtuiging dat Gods liefde beperkt is. En als één persoon heel erg geliefd is of gewaardeerd wordt, 'dan zal er wel niet genoeg liefde zijn zodat er ook nog wat voor mij over blijft'...
Hoe slechter mijn zelfbeeld is, hoe groter de kans dat ik zelf het initiatief maar neem om af te haken. 'Ik hoef het al niet meer.'
(lees: daar kan ik toch niet tegen op / dat ben ik toch niet waard/ dat is niet haalbaar voor mij.)
Ik herinner me een moment dat ik zwanger was van onze tweede dochter. Op een dag vloog de angst mij aan: 'Stel je voor dat ik straks mijn liefde moet verdelen. Ik hou zoveel van onze oudste dochter, dat kan en wil ik haar niet aan doen, dat ik haar straks moet afschepen met halve liefde."
Tot mijn grote verrassing en verbazing ontdekte ik dat ik mijn liefde niet hoefde te verdelen, maar dat die zich verdubbelde.
Als ik mijn menselijk denken projecteer op God, zal ik gemakkelijk kunnen denken: "Als Hij zo veel van die ander houdt, dan moet ik genoegen nemen met een kruimeltje."
Maar, gelukkig, Hij is God! Zijn liefde is onbeperkt!
Zijn liefde is oneindig!
Zijn liefde is overvloedig!
Er is genoeg voor jou en mij en voor IEDEREEN die zegt: "Ja, ik wil graag uw kind zijn!"
Zo, dat helpt me om me meer met mezelf en met God te kunnen verbinden. Ik hoef ook geen valse bescheidenheid aan te kweken, als God mij zegent, dat ik bang hoef te zijn wat en ander daarvan vindt. Want het is niet exclusief voor een groepje uitverkorenen. God wil graag dat iedereen de positie inneemt als kind van Hem!
En als dat kwetsbare meisje van binnen zich aandient, kan ik vanuit mijn volwassen ik haar gerust stellen. Geen zorgen, er is genoeg liefde voor iedereen! Je wordt heus niet overgeslagen, het is ook voor jou, je mag het aannemen!
woensdag 6 mei 2015
Mediteren is zinvoller dan piekeren
Een mooie manier om te onderzoeken hoe je denkraam functioneert, is om eens gedurende vijf minuten op te schrijven welke gedachten er zoal bij je opkomen.
Bij mij kan dat in een mum van tijd leiden tot heel diverse zaken, omdat ik een associatief denker ben. Lijntjes schieten razendsnel heen en weer. Vooral als ik het een tijdje (te) druk heb gehad kan mijn brein als een ongeleid projectiel worden.
En jij? Denk je dan vooral aan de dingen die nog moeten gebeuren, aan de dingen die geweest zijn, aan de dagelijkse bezigheden? Of houden angst, bezorgdheid of veroordeling je gedachtewereld bezig?
Ik heb gemerkt dat ik er meestal niks mee opschiet, als mijn hoofd zo vol is, of als ik kringetjes loop in mijn brein van de dingen waar ik toch niks aan kan veranderen. Ik geef anderen nog wel eens het advies dit uit te stellen tot 3x daags een piekerkwartiertje; maar zelf vind ik het lastig om mijn hoofd leeg te maken. En dan heb ik nog niet eens redenen tot bezorgdheid of stress…
Wat ik me ook bewust ben geworden: op zulke momenten draait alles in mijn denken om mij. Hoe ik de dingen zie, beleef, overdenk. Dat is niet fout of egoïstisch, het is gewoon hoe het werkt. Ik kijk vanuit mijn perspectief en vanuit mijn belevingswereld.
Ik ben blij om te merken dat er wel een ontwikkeling merkbaar is. Mijn gedachten zijn een stuk minder oordelend geworden. Minder oordeel naar mezelf, maar ook naar anderen. Tegelijk is er ook minder angst voor oordeel van anderen over mij. Dat scheelt. Ik leer steeds meer mijn focus te verleggen.
Want dat is waar ik naartoe wil. Ik wil meer focussen op God en op zijn koninkrijk en minder op de dingen die me daarvan af kunnen leiden.
Word vervolgd.
vrijdag 24 april 2015
Verbinding met God - wat heb ik daar aan?
Tja, waarom denk ik dat het zo belangrijk is dat mensen in optimale verbinding komen met hun Maker? Wel, ik kan vertellen wat het mij gebracht heeft..
Als kind groeide ik op in een christelijk gezin, waar het geloof een reëel en belangrijk item was. Toch was ik in mijn jongere jaren niet (h)echt verbonden met God. Terugkijkend denk ik, zoals ik ook al eerder schreef, dat de reden daarvoor lag in het feit dat ik bang was voor Hem.
Een grote angst was, dat ik niet goed genoeg voor God zou zijn. Ik zag Hem als iemand die de lat nogal hoog had liggen, en ik kon daar niet aan voldoen. In theorie wist ik dat Hij van mensen hield. Ik ben ook een mens, dus Hij schijnt van mij te houden. Het voelde meer alsof Hij me tolereerde.
Ik trapte in de valkuil om te denken dat Hij me goed gezind zou zijn als ik heel hard mijn best deed, altijd gehoorzaam en nooit lui of 'zondig'.
Nu zie ik in dat ik toen niet als een kind voor God kon zijn, maar ik was een werker voor Hem. Een slaaf, met het hart van een wees. Naarmate ik meer leerde over het Vaderhart van God ben ik Hem anders gaan zien. Dat heeft heel wat jaartjes geduurd. In de diepste crisis van mijn leven heb ik uitgeroepen: Ik geef me over aan U en nu wil ik alleen nog maar voor U leven!
Ergens daar is er vrede in mijn hart gekomen. Rust. Vertrouwen.
Onrust, gebrek aan Godsvertrouwen en zelfvertrouwen, zelfkritiek en veroordeling verdwenen meer en meer. Er kwam een bodem in mijn bestaan: Ik weet dat ik geliefd ben. Niet om wat ik doe, wat ik heb, wat ik presteer, hoe ik er uit zie, etc. Maar gewoon om wie ik ben. Een geliefd kind van mijn hemelse Pappa.
Die rust en vrede gun ik iedereen.
Ik hoef niet meer te streven. Ik hoef mezelf niet meer te bewijzen. Ik hoef niet meer te presteren of krampachtig te zijn of ik het wel goed doe. Het is niet pas oké als iedereen mij aardig vindt of het met mij eens is.. Mensen mogen kritisch zijn naar mij toe. Ik ben niet meer bang voor wat 'men' en 'ze' van me vinden..
Wat heeft mij geholpen om meer in verbinding met Hem te komen? Ik heb onder ogen gezien welke blokkades, barrières, belemmeringen en hindernissen er bij mij lagen. (Bijna allemaal!) En dan mag ik nog dankbaar zijn dat ik een veilige, lieve en goede aardse vader heb. Hij was alleen niet zo vaak thuis, zoals zoveel vaders die met alle goede bedoelingen druk, druk, druk zijn.
Ik heb geleerd dat de meeste van deze belemmeringen te maken hebben met leugens in mijn denken. De leugens zijn ontmaskerd, de waarheid is binnen gekomen.
Ik mag leven en genieten. En vervolgens mag ik rusten en waar nodig schuilen bij de Enige die echt liefdevol en betrouwbaar en veilig is. En die verbinding, die is echt Life Changing!
Als kind groeide ik op in een christelijk gezin, waar het geloof een reëel en belangrijk item was. Toch was ik in mijn jongere jaren niet (h)echt verbonden met God. Terugkijkend denk ik, zoals ik ook al eerder schreef, dat de reden daarvoor lag in het feit dat ik bang was voor Hem.
Een grote angst was, dat ik niet goed genoeg voor God zou zijn. Ik zag Hem als iemand die de lat nogal hoog had liggen, en ik kon daar niet aan voldoen. In theorie wist ik dat Hij van mensen hield. Ik ben ook een mens, dus Hij schijnt van mij te houden. Het voelde meer alsof Hij me tolereerde.
Ik trapte in de valkuil om te denken dat Hij me goed gezind zou zijn als ik heel hard mijn best deed, altijd gehoorzaam en nooit lui of 'zondig'.
Nu zie ik in dat ik toen niet als een kind voor God kon zijn, maar ik was een werker voor Hem. Een slaaf, met het hart van een wees. Naarmate ik meer leerde over het Vaderhart van God ben ik Hem anders gaan zien. Dat heeft heel wat jaartjes geduurd. In de diepste crisis van mijn leven heb ik uitgeroepen: Ik geef me over aan U en nu wil ik alleen nog maar voor U leven!
Ergens daar is er vrede in mijn hart gekomen. Rust. Vertrouwen.
Onrust, gebrek aan Godsvertrouwen en zelfvertrouwen, zelfkritiek en veroordeling verdwenen meer en meer. Er kwam een bodem in mijn bestaan: Ik weet dat ik geliefd ben. Niet om wat ik doe, wat ik heb, wat ik presteer, hoe ik er uit zie, etc. Maar gewoon om wie ik ben. Een geliefd kind van mijn hemelse Pappa.
Die rust en vrede gun ik iedereen.
Ik hoef niet meer te streven. Ik hoef mezelf niet meer te bewijzen. Ik hoef niet meer te presteren of krampachtig te zijn of ik het wel goed doe. Het is niet pas oké als iedereen mij aardig vindt of het met mij eens is.. Mensen mogen kritisch zijn naar mij toe. Ik ben niet meer bang voor wat 'men' en 'ze' van me vinden..
Wat heeft mij geholpen om meer in verbinding met Hem te komen? Ik heb onder ogen gezien welke blokkades, barrières, belemmeringen en hindernissen er bij mij lagen. (Bijna allemaal!) En dan mag ik nog dankbaar zijn dat ik een veilige, lieve en goede aardse vader heb. Hij was alleen niet zo vaak thuis, zoals zoveel vaders die met alle goede bedoelingen druk, druk, druk zijn.
Ik heb geleerd dat de meeste van deze belemmeringen te maken hebben met leugens in mijn denken. De leugens zijn ontmaskerd, de waarheid is binnen gekomen.
Ik mag leven en genieten. En vervolgens mag ik rusten en waar nodig schuilen bij de Enige die echt liefdevol en betrouwbaar en veilig is. En die verbinding, die is echt Life Changing!
... mijn hart is pas rustig als het rust vindt bij U!
woensdag 25 maart 2015
Verblinding of verbinding?
Ik ben nog steeds aan het nadenken over het onderwerp ‘verbinding’
en ik weet dat ik daarover nog mag schrijven. Maar de laatste tijd word ik er
bij bepaald dat er eerst nog een ander stukje ligt waar aandacht aan gegeven
mag worden. Namelijk: ‘verblinding’.
Zo lang er sprake is van verblinding, kan er geen ruimte
komen voor verbinding.
Vanmorgen las ik in het boek De troon van God, van Henk
Sikkema: ‘Geestelijke passiviteit en
geestelijke slaap is een groot wapen van de tegenstander, wat de geest van mensen
bedwelmt’.
Die zin kwam binnen en van daaruit schreef ik het volgende.
Als je je bescherming, je troost, de vervulling van de
leegte binnen in je, zoekt in iets of iemand dan bij je Maker, ben je vatbaar
voor bedwelming; voor een versluiering van de ogen en oren van je hart. Als ik
elke dag wijn drink, mijn vrije momenten vul met Facebook of met
computerspelletjes komt er een soort wazigheid in mijn denken. Ik heb dit al
meerdere malen ervaren.
Het is niet zo dat ik dan slecht ben of zondig, maar de keus waar ik me mee vul, heeft consequenties voor mijn functioneren. Ik ben vrij om te kiezen wat ik doe en wanneer en met wie en hoe, maar ik ben ook verantwoordelijk.
Het is niet zo dat ik dan slecht ben of zondig, maar de keus waar ik me mee vul, heeft consequenties voor mijn functioneren. Ik ben vrij om te kiezen wat ik doe en wanneer en met wie en hoe, maar ik ben ook verantwoordelijk.
Als ik in een open en optimale relatie met God, mijn Maker
wil leven, als ik echt door Hem wil worden ingezet in zijn werk hier op aarde, dan kan ik bepaalde dingen beter niet doen. Ik vraag God vaak om
herkenning en onderscheidingsvermogen. Ik wil me vullen en voeden met dat wat
goed is en opbouwend.
De andere kant is er ook.
Als ik teveel wil doen en niet goed voor mezelf zorg door me geen rust te gunnen en geen dingen te doen waar ik mijn hoofd even leeg mee kan maken en nieuwe energie kan opladen, ook dan leef ik niet optimaal het leven zoals het voor mij bedoeld was. Ik kan beter drie dingen goed doen dan zes dingen half.
Als ik teveel wil doen en niet goed voor mezelf zorg door me geen rust te gunnen en geen dingen te doen waar ik mijn hoofd even leeg mee kan maken en nieuwe energie kan opladen, ook dan leef ik niet optimaal het leven zoals het voor mij bedoeld was. Ik kan beter drie dingen goed doen dan zes dingen half.
Als ik weet dat ik rommel heb toegelaten in mijn leven, als
ik verzuim om schoon schip te maken, zodat ik weer in vrijheid kan leven,
ervaar ik dat ik niet in een optimale en open relatie met mijn Schepper sta.
Dat geldt ook voor leugens in mijn denken, overtuigingen die niet overeenstemmen
met Gods gedachten, voor onzuivere motieven, oneerlijkheid en liefdeloosheid.
Conclusie: als ik in een open verbinding wil komen met God (en
indirect dan ook met de ander en mezelf) dan is het handig om eerst aan God te
vragen: ‘Zijn er nog dingen waarin ik
verblind ben of bedwelmd of wat als een binding of betovering in mijn leven
werkt?
Wilt U dat openbaren en wilt U me helpen om weer helder en wakker en waakzaam te kunnen zijn?’.
Wilt U dat openbaren en wilt U me helpen om weer helder en wakker en waakzaam te kunnen zijn?’.
woensdag 4 maart 2015
Door verbinding tot eenheid
Het woord ‘verbinding’ laat me maar niet los.
Het lijkt wel of ik ermee verbonden ben.. ;-)
In de afgelopen tijd heb ik er veel over nagedacht.
Niet in de laatste plaats omdat iemand mij vroeg:
‘Hoe kunnen je verbindingsdraden weer hersteld worden?’
Graag wil ik de komende tijd mijn gedachten hierover met jullie delen.
Het is mijn overtuiging, dat wanneer je leeft in optimale harmonie met je Maker, met de ander en met jezelf, dat er rust en vrede in je leven is.
Graag wil ik er nog een element aan toevoegen: Wanneer je dan als her-verbonden individu ook nog in harmonie leeft met je woonomgeving, de grond waarop jij geplant bent… Hoe mooi zou dat zijn!
Utopia? Het paradijs?
Je zou het haast denken.
Maar hoe reëel is deze wens?
Ooit vroeg iemand mij:
‘Hoe ziet het er uit, als dat wat jij gelooft optimaal tot vervulling is gekomen?’
Dat is een prachtige vraag. Iets om heel lang over na te denken.
Dat heb ik dan ook gedaan.
Wat mijn gedachten daarover op dit moment zijn:
Als er een nieuwe hemel en een nieuwe aarde zijn gekomen,
waarin elke knie zich voor God buigt,
waarin iedereen God liefheeft boven alles
en zijn naaste als zichzelf.
Zo ver is het nog niet, maar we zijn onderweg.
En het is niet pas oké als je op je bestemming bent aangekomen,
het is oké als je op de goede weg onderweg bent.
En er is een reisleider, die je graag de weg wijst,
als je dat wilt.
Het lijkt wel of ik ermee verbonden ben.. ;-)
In de afgelopen tijd heb ik er veel over nagedacht.
Niet in de laatste plaats omdat iemand mij vroeg:
‘Hoe kunnen je verbindingsdraden weer hersteld worden?’
Graag wil ik de komende tijd mijn gedachten hierover met jullie delen.
Het is mijn overtuiging, dat wanneer je leeft in optimale harmonie met je Maker, met de ander en met jezelf, dat er rust en vrede in je leven is.
Graag wil ik er nog een element aan toevoegen: Wanneer je dan als her-verbonden individu ook nog in harmonie leeft met je woonomgeving, de grond waarop jij geplant bent… Hoe mooi zou dat zijn!
Utopia? Het paradijs?
Je zou het haast denken.
Maar hoe reëel is deze wens?
Ooit vroeg iemand mij:
‘Hoe ziet het er uit, als dat wat jij gelooft optimaal tot vervulling is gekomen?’
Dat is een prachtige vraag. Iets om heel lang over na te denken.
Dat heb ik dan ook gedaan.
Wat mijn gedachten daarover op dit moment zijn:
Als er een nieuwe hemel en een nieuwe aarde zijn gekomen,
waarin elke knie zich voor God buigt,
waarin iedereen God liefheeft boven alles
en zijn naaste als zichzelf.
Zo ver is het nog niet, maar we zijn onderweg.
En het is niet pas oké als je op je bestemming bent aangekomen,
het is oké als je op de goede weg onderweg bent.
En er is een reisleider, die je graag de weg wijst,
als je dat wilt.
dinsdag 24 februari 2015
over gehoorzamen en de weerstand die dat oproept
Elke christen weet dat God aan ons vraagt om Hem te gehoorzamen.
Toch kan een woord als ‘gehoorzamen’ een trigger zijn, waardoor je een gevoel van
weerstand in je voelt opkomen. Je kunt een kriebel ervaren van ‘ja maar…’
Ik denk dat die kriebel vooral ontstaat als mensen je iets willen opleggen.
Net als ‘onderwerping’.
Als je daar vatbaar voor bent kan het zijn dat je door anderen
– of door religie of angst – eerder in je leven
werd gedwongen tot een soort kadaverdiscipline.
Zonder een eigen keus,
zonder een eigen wil,
zonder te weten dat jij echt jezelf mag zijn,
dat jij mag denken wat jij denkt,
dat jij mag voelen wat jij voelt,
dat jij mag vinden wat jij vindt.
Ik heb ervaren dat dat bij God anders werkt.
Ja, Hij vraagt gehoorzaamheid.
Maar, Hij dwingt het niet af.
Hij manipuleert ons niet:
Je ZULT gehoorzamen, en anders…
Eens maakte God mij duidelijk:
Als ik iets van je vraag, dan mag je het ook eerlijk zeggen
wanneer je het te moeilijk vindt
En dan houd ik nog net zoveel van jou.
Toen God mij vroeg
- terug te gaan naar mijn man
- me te laten dopen
- te gaan studeren
- mijn mans naam weer aan te nemen
wist ik dat ik een vrije keus had.
Ik mocht echt kiezen.
En hij had mijn hart voorbereid.
Toen ik dan ook van harte kon instemmen
was het feest!
Het geeft mij een ander licht op het woord gehoorzamen.
Vandaag las ik:
Gehoorzaamheid is de vrucht
van een leven in harmonie met God
waarbij je toestaat dat zijn liefde
zichtbaar wordt in jouw leven.
(Colin Urquhart)
Dat roept – in elk geval bij mij – al een stuk minder weerstand op!
Toch kan een woord als ‘gehoorzamen’ een trigger zijn, waardoor je een gevoel van
weerstand in je voelt opkomen. Je kunt een kriebel ervaren van ‘ja maar…’
Ik denk dat die kriebel vooral ontstaat als mensen je iets willen opleggen.
Net als ‘onderwerping’.
Als je daar vatbaar voor bent kan het zijn dat je door anderen
– of door religie of angst – eerder in je leven
werd gedwongen tot een soort kadaverdiscipline.
Zonder een eigen keus,
zonder een eigen wil,
zonder te weten dat jij echt jezelf mag zijn,
dat jij mag denken wat jij denkt,
dat jij mag voelen wat jij voelt,
dat jij mag vinden wat jij vindt.
Ik heb ervaren dat dat bij God anders werkt.
Ja, Hij vraagt gehoorzaamheid.
Maar, Hij dwingt het niet af.
Hij manipuleert ons niet:
Je ZULT gehoorzamen, en anders…
Eens maakte God mij duidelijk:
Als ik iets van je vraag, dan mag je het ook eerlijk zeggen
wanneer je het te moeilijk vindt
En dan houd ik nog net zoveel van jou.
Toen God mij vroeg
- terug te gaan naar mijn man
- me te laten dopen
- te gaan studeren
- mijn mans naam weer aan te nemen
wist ik dat ik een vrije keus had.
Ik mocht echt kiezen.
En hij had mijn hart voorbereid.
Toen ik dan ook van harte kon instemmen
was het feest!
Het geeft mij een ander licht op het woord gehoorzamen.
Vandaag las ik:
Gehoorzaamheid is de vrucht
van een leven in harmonie met God
waarbij je toestaat dat zijn liefde
zichtbaar wordt in jouw leven.
(Colin Urquhart)
Dat roept – in elk geval bij mij – al een stuk minder weerstand op!
dinsdag 17 februari 2015
over een getuigenis, erkenning en humor
Of ik mijn getuigenis op tv wilde geven, over mijn levensverhaal, en dan met name over ons huwelijksleven... Tja, dat was me nogal een vraag. Vroeger zouden er heel veel onderwerpen zijn waar ik graag mee op tv zou willen komen. Interessant.. Belangrijk...
Hadden ze ons of mij een aantal jaren geleden gevraagd om over mijn huwelijk te vertellen, dan had ik 'nee' gezegd. Enerzijds omdat het kwetsbare materie is, anderzijds omdat ik te bang zou zijn dat mensen me ervan zouden beschuldigen dat ik 'interessant' of 'belangrijk' zou willen zijn. Psychologenvoer, nietwaar?
Vanmorgen vroeg, toen ik wakker werd, lag ik erover na te denken. De dag na de uitzending van Café Tinto. Over ons huwelijksleven...
https://www.youtube.com/watch?v=QC6PILetWm4&feature=youtu.be
Tot aan de uitzending heb ik gedacht: Ik ga er niets over op Facebook zetten. Wie het ziet, die ziet het, en daar zal het dan goed voor zijn.
Na de opname werd er echter iets gezegd als: 'We hopen dat heel veel mensen dit zien, want het kan zó helpend zijn.'
En ja, het is mijn verlangen om de grote daden van God te vertellen. Niet om wie ik ben, maar om wie Hij is.
Gelukkig had ik een mooie les geleerd op de CHE: 'je mag best verlangen naar erkenning, als je er maar niet afhankelijk van bent. Wanneer ben je er afhankelijk van? Als je onderuit gaat wanneer je het niet krijgt.'
Ik ben, zoals veel leeftijdsgenoten, opgevoed zonder complimenten of veel bevestiging en erkenning, want je zou eens naast je schoenen kunnen gaan lopen. Toch heb ik geleerd dat het juist heel belangrijk is dat we erkenning geven aan elkaar. Iedereen heeft het nodig om bevestigd te worden. Ik was verbaasd tijdens de supervisie in mijn opleiding dat klasgenoten zo 'onbeschaamd' de oogst konden binnenhalen nadat 'hun sessie' geweest was en wij mochten reageren met een rondje erkenning. Daardoor ontdekte ik dat dat deel van mij er eigenlijk niet mocht zijn. Door heel hard te geloven dat ik geen erkenning nodig had, hoopte ik niet teleurgesteld te zijn dat het er (bij gelegenheden) niet was.
Weer een leerpunt. Zo kom je jezelf tegen, maar door het onder ogen te zien kun je weer verder groeien.
Ik lag vanmorgen op bed na te denken: Wat doet het met mij, dat ik zoveel positieve reacties krijg op mijn getuigenis? En ik kan met eerlijkheid zeggen: Ik ben er dankbaar voor, omdat ik weet dat God me erbij geholpen heeft en omdat Hij het kan gebruiken in zijn koninkrijk.
Doet het me nu pijn dat er mensen zijn die het wel zien, maar die er geen positieve opmerkingen over maken? Of die er misschien tegenover anderen negatief over zullen spreken? Nee, gelukkig hoef ik me daar niet meer druk over te maken. Wat een rust van binnen...
Plotseling kwam er een liedregel in mijn hoofd:
Al zou de eigen boom niet bloeien...
En ik schoot in de lach. God heeft gevoel voor humor.
Laten we nu net gisteravond een avond gehad hebben over het leren verstaan van Gods stem, waarbij we als thuisopdracht afgesproken hebben: 'We vragen aan God of Hij ons in de morgen een lied in het hoofd wil geven waarmee Hij ons iets wil zeggen.'
Dank U Pappa!
Hadden ze ons of mij een aantal jaren geleden gevraagd om over mijn huwelijk te vertellen, dan had ik 'nee' gezegd. Enerzijds omdat het kwetsbare materie is, anderzijds omdat ik te bang zou zijn dat mensen me ervan zouden beschuldigen dat ik 'interessant' of 'belangrijk' zou willen zijn. Psychologenvoer, nietwaar?
Vanmorgen vroeg, toen ik wakker werd, lag ik erover na te denken. De dag na de uitzending van Café Tinto. Over ons huwelijksleven...
https://www.youtube.com/watch?v=QC6PILetWm4&feature=youtu.be
Tot aan de uitzending heb ik gedacht: Ik ga er niets over op Facebook zetten. Wie het ziet, die ziet het, en daar zal het dan goed voor zijn.
Na de opname werd er echter iets gezegd als: 'We hopen dat heel veel mensen dit zien, want het kan zó helpend zijn.'
En ja, het is mijn verlangen om de grote daden van God te vertellen. Niet om wie ik ben, maar om wie Hij is.
Gelukkig had ik een mooie les geleerd op de CHE: 'je mag best verlangen naar erkenning, als je er maar niet afhankelijk van bent. Wanneer ben je er afhankelijk van? Als je onderuit gaat wanneer je het niet krijgt.'
Ik ben, zoals veel leeftijdsgenoten, opgevoed zonder complimenten of veel bevestiging en erkenning, want je zou eens naast je schoenen kunnen gaan lopen. Toch heb ik geleerd dat het juist heel belangrijk is dat we erkenning geven aan elkaar. Iedereen heeft het nodig om bevestigd te worden. Ik was verbaasd tijdens de supervisie in mijn opleiding dat klasgenoten zo 'onbeschaamd' de oogst konden binnenhalen nadat 'hun sessie' geweest was en wij mochten reageren met een rondje erkenning. Daardoor ontdekte ik dat dat deel van mij er eigenlijk niet mocht zijn. Door heel hard te geloven dat ik geen erkenning nodig had, hoopte ik niet teleurgesteld te zijn dat het er (bij gelegenheden) niet was.
Weer een leerpunt. Zo kom je jezelf tegen, maar door het onder ogen te zien kun je weer verder groeien.
Ik lag vanmorgen op bed na te denken: Wat doet het met mij, dat ik zoveel positieve reacties krijg op mijn getuigenis? En ik kan met eerlijkheid zeggen: Ik ben er dankbaar voor, omdat ik weet dat God me erbij geholpen heeft en omdat Hij het kan gebruiken in zijn koninkrijk.
Doet het me nu pijn dat er mensen zijn die het wel zien, maar die er geen positieve opmerkingen over maken? Of die er misschien tegenover anderen negatief over zullen spreken? Nee, gelukkig hoef ik me daar niet meer druk over te maken. Wat een rust van binnen...
Plotseling kwam er een liedregel in mijn hoofd:
Al zou de eigen boom niet bloeien...
En ik schoot in de lach. God heeft gevoel voor humor.
Laten we nu net gisteravond een avond gehad hebben over het leren verstaan van Gods stem, waarbij we als thuisopdracht afgesproken hebben: 'We vragen aan God of Hij ons in de morgen een lied in het hoofd wil geven waarmee Hij ons iets wil zeggen.'
Dank U Pappa!
woensdag 11 februari 2015
Her-Verbinding
Dit is al een tijdje een item wat me bezig houdt: Verbinding.
Ik geloof namelijk, en merk dit steeds weer op, dat een mens pas heel kan zijn als hij in optimale verbinding leeft met God, de ander en met zichzelf.
Verbinding met de ander:
Als mensen een probleem hebben met iemand in de omgeving, is het een korte termijn oplossing (en de weg van de minste weerstand) om uit de verbinding te gaan. Dat lijkt aan de ene kant een soort bescherming te bieden, maar uiteindelijk leidt het tot isolatie en eenzaamheid. Vanuit pijn en beschadiging kun je afstand nemen van bijvoorbeeld je familie. Wat er ondergronds gebeurt, is dat je jezelf amputeert van je eigen context. Ik begrijp dat er omstandigheden zijn waarin je jezelf moet beschermen, maar juist wanneer je het optimale (het hoogst haalbare) opzoekt qua verbinding in je context, kan dat je helpen om verder te groeien en tot heelheid te komen.
Verbinding met zichzelf:
Ik ken ongelooflijk veel mensen die niet op een gezonde manier met zichzelf in verbinding staan. Vaak gebeurt dit als mensen een deel van zichzelf niet toestaan er te zijn, bijvoorbeeld omdat een deel teveel pijn ervaart, of niet geaccepteerd wordt door de omgeving. Ik heb jarenlang niet echt kunnen voelen wat er diep in mij leefde en het was een boeiend en verrijkend proces om meer met mezelf in verbinding te komen. dit leidt tot heelheid en meer echt mezelf te kunnen zijn.
Verbinding met God:
Als je niet in verbinding staat met je Maker, degene die jou schiep en die een plan met je leven heeft, als je in onafhankelijkheid van Hem leeft, dan kan je echte blauwdruk niet tot zijn (Zijn) recht komen.
Als je jezelf amputeert van je Schepper, dan ben je afgesloten van je BRON van leven!
Ik las net deze week in de Bijbel, toen ik hem biddend opensloeg:
De mens die zonder God leeft is altijd op de vlucht, zonder dat hij achterna gezeten wordt.
Wauw, wat een waarheid...
God wil graag dat de mens leeft in harmonie met Hem, met zichzelf, en met de ander.
En dat is nu net wat satan niet wil.
Die probeert op allerlei manieren deze gezonde verbindingen te verstoren en dat is hem aardig gelukt.
Wat gaaf, dat ik steeds weer merk, de laatste tijd, dat God echt heel hard aan het werk is om verbindingen te herstellen.
Wat super ook, dat ik nu net in het ND las dat Hans Schilder een boek heeft geschreven (en verdedigd) wat gaat over Herverbinding.
En wat voor gevolgen dat kan hebben is echt wereldschokkend nieuws!
Lees zelf maar...
Zie link
Ik geloof namelijk, en merk dit steeds weer op, dat een mens pas heel kan zijn als hij in optimale verbinding leeft met God, de ander en met zichzelf.
Verbinding met de ander:
Als mensen een probleem hebben met iemand in de omgeving, is het een korte termijn oplossing (en de weg van de minste weerstand) om uit de verbinding te gaan. Dat lijkt aan de ene kant een soort bescherming te bieden, maar uiteindelijk leidt het tot isolatie en eenzaamheid. Vanuit pijn en beschadiging kun je afstand nemen van bijvoorbeeld je familie. Wat er ondergronds gebeurt, is dat je jezelf amputeert van je eigen context. Ik begrijp dat er omstandigheden zijn waarin je jezelf moet beschermen, maar juist wanneer je het optimale (het hoogst haalbare) opzoekt qua verbinding in je context, kan dat je helpen om verder te groeien en tot heelheid te komen.
Verbinding met zichzelf:
Ik ken ongelooflijk veel mensen die niet op een gezonde manier met zichzelf in verbinding staan. Vaak gebeurt dit als mensen een deel van zichzelf niet toestaan er te zijn, bijvoorbeeld omdat een deel teveel pijn ervaart, of niet geaccepteerd wordt door de omgeving. Ik heb jarenlang niet echt kunnen voelen wat er diep in mij leefde en het was een boeiend en verrijkend proces om meer met mezelf in verbinding te komen. dit leidt tot heelheid en meer echt mezelf te kunnen zijn.
Verbinding met God:
Als je niet in verbinding staat met je Maker, degene die jou schiep en die een plan met je leven heeft, als je in onafhankelijkheid van Hem leeft, dan kan je echte blauwdruk niet tot zijn (Zijn) recht komen.
Als je jezelf amputeert van je Schepper, dan ben je afgesloten van je BRON van leven!
Ik las net deze week in de Bijbel, toen ik hem biddend opensloeg:
De mens die zonder God leeft is altijd op de vlucht, zonder dat hij achterna gezeten wordt.
Wauw, wat een waarheid...
God wil graag dat de mens leeft in harmonie met Hem, met zichzelf, en met de ander.
En dat is nu net wat satan niet wil.
Die probeert op allerlei manieren deze gezonde verbindingen te verstoren en dat is hem aardig gelukt.
Wat gaaf, dat ik steeds weer merk, de laatste tijd, dat God echt heel hard aan het werk is om verbindingen te herstellen.
Wat super ook, dat ik nu net in het ND las dat Hans Schilder een boek heeft geschreven (en verdedigd) wat gaat over Herverbinding.
En wat voor gevolgen dat kan hebben is echt wereldschokkend nieuws!
Lees zelf maar...
Zie link
maandag 9 februari 2015
onderwerping
Het was één van mijn favoriete Bijbelgedeelten:
'biedt weerstand aan de duivel en hij zal van u vluchten,
kom dichter bij God en Hij zal dichter bij u komen.'
Jac. 4: 7,8
Ik heb het talloze malen genoemd in gesprekken met anderen,
als een goed advies, en ook zelf werd ik vaak bij deze tekst bepaald.
Maar...
Tot mijn schande moet ik bekennen dat ik pas onlangs ontdekte dat ik iets ernstig vergat.
Het gedeelte begint met nog iets anders, namelijk:
'onderwerp u dus aan God'.
...
Geen populaire boodschap, het onderwerp 'onderwerpen'.
Het schijnt dat in sommige Bijbelvertalingen dit stukje bewust is weggelaten.
Het werd voor mij een subject waar ik echt eens een tijdje langer en dieper mee bezig wilde zijn.
En dan niet alleen om erover na te denken, maar ook echt om aan God te vragen: Is er nog iets wat ik op dit moment mag leren over dit onderwerp?
Mooi, hoe je gedachten dan geleid worden, hoe er associaties optreden.
ik dacht: IK spreek heel bewust uit: U bent Heer, U regeert.
Ik onderwerp elk deel van mezelf aan U.
En eigenlijk als vanzelf kwam de gedachte:
Als ik mij onderwerp aan U
ben ik niet meer
het onderwerp,
maar U.
Hoe mooi ook, dat er in vs. 10 staat:
Verneder u voor de Heer,
dan zal Hij u verheffen.
Wat zou er allemaal veranderen in de wereld, als we dat gewoon eens zouden gaan doen?
Zullen we?
'biedt weerstand aan de duivel en hij zal van u vluchten,
kom dichter bij God en Hij zal dichter bij u komen.'
Jac. 4: 7,8
Ik heb het talloze malen genoemd in gesprekken met anderen,
als een goed advies, en ook zelf werd ik vaak bij deze tekst bepaald.
Maar...
Tot mijn schande moet ik bekennen dat ik pas onlangs ontdekte dat ik iets ernstig vergat.
Het gedeelte begint met nog iets anders, namelijk:
'onderwerp u dus aan God'.
...
Geen populaire boodschap, het onderwerp 'onderwerpen'.
Het schijnt dat in sommige Bijbelvertalingen dit stukje bewust is weggelaten.
Het werd voor mij een subject waar ik echt eens een tijdje langer en dieper mee bezig wilde zijn.
En dan niet alleen om erover na te denken, maar ook echt om aan God te vragen: Is er nog iets wat ik op dit moment mag leren over dit onderwerp?
Mooi, hoe je gedachten dan geleid worden, hoe er associaties optreden.
ik dacht: IK spreek heel bewust uit: U bent Heer, U regeert.
Ik onderwerp elk deel van mezelf aan U.
En eigenlijk als vanzelf kwam de gedachte:
Als ik mij onderwerp aan U
ben ik niet meer
het onderwerp,
maar U.
Hoe mooi ook, dat er in vs. 10 staat:
Verneder u voor de Heer,
dan zal Hij u verheffen.
Wat zou er allemaal veranderen in de wereld, als we dat gewoon eens zouden gaan doen?
Zullen we?
maandag 12 januari 2015
goede mensen - slechte mensen?
Vroeger dacht ik dat de goede mensen te vinden waren binnen de kerk
en de slechte daarbuiten.
Ik had het fout. Het spijt me. Vergeef me.
Ik ben gaan ontdekken dat er binnen de kerk ook mensen zijn
die verkeerde dingen doen, die liefdeloos of niet vergevensgezind zijn,
die anderen onrecht aandoen.
En ik vond buiten de kerk mensen die goede keuzes maken
en in hun leven Jezus’ aard en handelen weerspiegelen.
Vroeger dacht ik dat Jezus alleen van kerkmensen hield.
Ook daarvan ben ik terug gekomen.
God heeft de mensheid gemaakt en Hij houdt van de mensen.
Al houdt Hij niet van alles wat wij denken, doen en zeggen.
In het Bijbelboek Spreuken lees je veel over goed en slecht.
En ook in het boek Micha.
Eigenlijk lees je dat de hele Bijbel door.
Als je in de Bijbel leest.
Het is goed als je omziet naar andere mensen, zoals Jezus dat deed.
Het is slecht als je andere mensen onderdrukt of onrecht aandoet.
Het is goed om teachable te zijn en liefdevol.
Het is niet goed om eigenwijs te zijn, of hooghartig,
zelfzuchtig, jaloers, oneerlijk, bitter, etc.
Ik heb geleerd om onderscheid te maken tussen de mens en zijn gedrag.
Tussen hoe iemand zegt dat het hoort en hoe hij zelf leeft.
God hield van ons toen wij nog zondaars waren.
De les die ik leerde:
Een mens is nooit een monster.
Een mens (ieder mens) is wel in staat tot monsterlijke dingen.
Nu nog leren mijn vijanden lief te hebben…
en de slechte daarbuiten.
Ik had het fout. Het spijt me. Vergeef me.
Ik ben gaan ontdekken dat er binnen de kerk ook mensen zijn
die verkeerde dingen doen, die liefdeloos of niet vergevensgezind zijn,
die anderen onrecht aandoen.
En ik vond buiten de kerk mensen die goede keuzes maken
en in hun leven Jezus’ aard en handelen weerspiegelen.
Vroeger dacht ik dat Jezus alleen van kerkmensen hield.
Ook daarvan ben ik terug gekomen.
God heeft de mensheid gemaakt en Hij houdt van de mensen.
Al houdt Hij niet van alles wat wij denken, doen en zeggen.
In het Bijbelboek Spreuken lees je veel over goed en slecht.
En ook in het boek Micha.
Eigenlijk lees je dat de hele Bijbel door.
Als je in de Bijbel leest.
Het is goed als je omziet naar andere mensen, zoals Jezus dat deed.
Het is slecht als je andere mensen onderdrukt of onrecht aandoet.
Het is goed om teachable te zijn en liefdevol.
Het is niet goed om eigenwijs te zijn, of hooghartig,
zelfzuchtig, jaloers, oneerlijk, bitter, etc.
Ik heb geleerd om onderscheid te maken tussen de mens en zijn gedrag.
Tussen hoe iemand zegt dat het hoort en hoe hij zelf leeft.
God hield van ons toen wij nog zondaars waren.
De les die ik leerde:
Een mens is nooit een monster.
Een mens (ieder mens) is wel in staat tot monsterlijke dingen.
Nu nog leren mijn vijanden lief te hebben…
donderdag 25 december 2014
bang voor God?
Er zijn mensen die bang zijn voor God. Ik snap dat. I've been there..
Als kind dacht ik dat God vooral keek naar wat ik fout deed, zodat hij me kon straffen.
Ik was ook bang voor agenten in uniform. Ik had vaak gehoord als ik onwillig was: 'Pas maar op, de politie komt je halen. Ik geloof dat ze er al aan komen..' Dat maakte dat ik bang voor ze was en ze ontweek. Zelfs een postbode in uniform joeg me al angst aan.. Je denken bepaalt je gevoel en je gevoel bepaalt je gedrag..
Het duurde jaren voordat deze leugengedachten - want dat zijn het - ontmaskerd werden.
Een spreker op een vrouwendag zei: "God zit niet als een boekhouder achter zijn bureau om bij te houden wat jij fout gedaan hebt. Hij zit als een liefdevolle vader in zijn leunstoel met zijn dagboek op schoot en hij schrijft: "Ach mijn lieve kind, wat had je weer een moeilijke dag vandaag..."
God houdt van mensen. Van alle mensen. Zijn perfecte plan was dat wij in volmaakte harmonie met hem, met elkaar en met onszelf zouden leven.
Degene die vorst van de leugen wordt genoemd stak daar een stokje voor en.. wij trapten erin. Daardoor - en niet door God! - werd het een puinhoop in de wereld. Omdat dat pijn deed aan zijn hart, zorgde God voor een reddingsplan. Hij kwam naar de mensen toe. Niet als strenge rechter, niet als soldaat met een zwaard, niet als politieagent met een proces verbaal of met handboeien, maar... onvoorstelbaar ... als baby.
Eigenlijk als embryo in de baarmoeder van Maria.
Hoe klein en kwetsbaar... En dat in deze wereld vol ellende.
Hoe toegankelijk en laagdrempelig...
Hoezo bang voor God?
Een baby is niet om bang voor te zijn.
Zo biedt hij zichzelf aan, aan jou en mij.
Wil jij dit kind ontvangen, niet in je baarmoeder, maar in je hart?
Als je dit geschenk aanneemt heeft dat een geweldige levensverandering tot gevolg!
- je bent NOOIT MEER ALLEEN
- je bent ALTIJD GELIEFD
- je krijgt anderen lief
- je wilt GEEN DUISTERNIS MEER
- het wordt LICHT in je leven
- je krijgt VREDE IN JE HART
- je hebt RUST in je ziel
- je bent VRIJ gekocht en zonder schuld en schaamte
- je wilt ook het goede voor anderen
- in jou groeien vreugde, vrede, trouw, geduld, vriendelijkheid, discipline, goedheid, zachtmoedigheid, zelfbeheersing, samengevat: LIEFDE!
Dit is hoe het karakter van Jezus is, en dat wordt meer en meer zichtbaar in wie hem volgen...
en dat niet alleen voor nu en voor eventjes, maar voor altijd!
Wow.. wat geweldig!
Ontvang Jezus in je hart
ontvang LIEFDE in je leven!
1 Joh. 4:17-18
Gods liefde is volmaakt in ons. Daarom kunnen we vol vertrouwen zijn op de dag dat God zal rechtspreken in de wereld. Want ook al leven we nog in deze wereld, toch lijken we al op Jezus Christus.
Als Gods liefde in ons is, hoeven we niet meer bang te zijn voor zijn oordeel. Volmaakte liefde laat alle angst verdwijnen. Angst betekent dat je bang bent voor Gods straf. Wie daar bang voor is, heeft geen volmaakte liefde in zich.
Maar ook al HEB je dat niet, je MAG het ontvangen.
Hoe?
ONTVANG!
Als kind dacht ik dat God vooral keek naar wat ik fout deed, zodat hij me kon straffen.
Ik was ook bang voor agenten in uniform. Ik had vaak gehoord als ik onwillig was: 'Pas maar op, de politie komt je halen. Ik geloof dat ze er al aan komen..' Dat maakte dat ik bang voor ze was en ze ontweek. Zelfs een postbode in uniform joeg me al angst aan.. Je denken bepaalt je gevoel en je gevoel bepaalt je gedrag..
Het duurde jaren voordat deze leugengedachten - want dat zijn het - ontmaskerd werden.
Een spreker op een vrouwendag zei: "God zit niet als een boekhouder achter zijn bureau om bij te houden wat jij fout gedaan hebt. Hij zit als een liefdevolle vader in zijn leunstoel met zijn dagboek op schoot en hij schrijft: "Ach mijn lieve kind, wat had je weer een moeilijke dag vandaag..."
God houdt van mensen. Van alle mensen. Zijn perfecte plan was dat wij in volmaakte harmonie met hem, met elkaar en met onszelf zouden leven.
Degene die vorst van de leugen wordt genoemd stak daar een stokje voor en.. wij trapten erin. Daardoor - en niet door God! - werd het een puinhoop in de wereld. Omdat dat pijn deed aan zijn hart, zorgde God voor een reddingsplan. Hij kwam naar de mensen toe. Niet als strenge rechter, niet als soldaat met een zwaard, niet als politieagent met een proces verbaal of met handboeien, maar... onvoorstelbaar ... als baby.
Eigenlijk als embryo in de baarmoeder van Maria.
Hoe klein en kwetsbaar... En dat in deze wereld vol ellende.
Hoe toegankelijk en laagdrempelig...
Hoezo bang voor God?
Een baby is niet om bang voor te zijn.
Zo biedt hij zichzelf aan, aan jou en mij.
Wil jij dit kind ontvangen, niet in je baarmoeder, maar in je hart?
Als je dit geschenk aanneemt heeft dat een geweldige levensverandering tot gevolg!
- je bent NOOIT MEER ALLEEN
- je bent ALTIJD GELIEFD
- je krijgt anderen lief
- je wilt GEEN DUISTERNIS MEER
- het wordt LICHT in je leven
- je krijgt VREDE IN JE HART
- je hebt RUST in je ziel
- je bent VRIJ gekocht en zonder schuld en schaamte
- je wilt ook het goede voor anderen
- in jou groeien vreugde, vrede, trouw, geduld, vriendelijkheid, discipline, goedheid, zachtmoedigheid, zelfbeheersing, samengevat: LIEFDE!
Dit is hoe het karakter van Jezus is, en dat wordt meer en meer zichtbaar in wie hem volgen...
en dat niet alleen voor nu en voor eventjes, maar voor altijd!
Wow.. wat geweldig!
Ontvang Jezus in je hart
ontvang LIEFDE in je leven!
1 Joh. 4:17-18
Gods liefde is volmaakt in ons. Daarom kunnen we vol vertrouwen zijn op de dag dat God zal rechtspreken in de wereld. Want ook al leven we nog in deze wereld, toch lijken we al op Jezus Christus.
Als Gods liefde in ons is, hoeven we niet meer bang te zijn voor zijn oordeel. Volmaakte liefde laat alle angst verdwijnen. Angst betekent dat je bang bent voor Gods straf. Wie daar bang voor is, heeft geen volmaakte liefde in zich.
Maar ook al HEB je dat niet, je MAG het ontvangen.
Hoe?
ONTVANG!
Abonneren op:
Reacties (Atom)