woensdag 13 mei 2015

Verbinding met mezelf - de kleine ik

Een les die ik leerde en nog steeds aan het leren ben, is die van de kleine ik. Het kwetsbare deel binnen in mij. Naarmate ik dit deel van mij meer herken en erken, kan ik me meer met mezelf verbinden.

Dit deel komt vaak plotseling naar voren, meestal wanneer ik denk: 'Nee, nu even niet..! Nu wil of moet ik sterk zijn, nu moet ik doorgaan', etc.

Toch is het, zo blijkt steeds weer, nooit voor niets dat dit deel zich aandient. Kennelijk valt er dan iets te leren. Klaarblijkelijk heb ik dan iets nodig.

Ik zal een voorbeeld geven.
Wanneer iemand in mijn omgeving nogal in het zonnetje wordt gezet (een plek waar ik me nooit zo op mijn gemak voelde), maar vooral wanneer iemand overduidelijk door God erkenning krijgt of waardering, door mensen heen, dan komt mijn kleine ik erbij. Dan is er dat gevoel: 'En ik dan? Houdt God ook nog wel van mij? Ben ik ook belangrijk voor Hem?'

Misschien ben ik de enige die hier last van heeft, maar ik vermoed dat dat niet het geval is. Het kan zelfs gebeuren dat iemand afhaakt van het geloof, wanneer dit gevoel optreedt. De gedachte kan zijn: 'Nou, laat dan maar, ik hoef niet eens meer te weten of God mij oké vindt..'

Het denken van zo'n (en mijn) kleine ik komt voort uit de overtuiging dat Gods liefde beperkt is. En als één persoon heel erg geliefd is of gewaardeerd wordt, 'dan zal er wel niet genoeg liefde zijn zodat er ook nog wat voor mij over blijft'...
Hoe slechter mijn zelfbeeld is, hoe groter de kans dat ik zelf het initiatief maar neem om af te haken. 'Ik hoef het al niet meer.'
(lees: daar kan ik toch niet tegen op / dat ben ik toch niet waard/ dat is niet haalbaar voor mij.)

Ik herinner me een moment dat ik zwanger was van onze tweede dochter. Op een dag vloog de angst mij aan: 'Stel je voor dat ik straks mijn liefde moet verdelen. Ik hou zoveel van onze oudste dochter, dat kan en wil ik haar niet aan doen, dat ik haar straks moet afschepen met halve liefde."
Tot mijn grote verrassing en verbazing ontdekte ik dat ik mijn liefde niet hoefde te verdelen, maar dat die zich verdubbelde.

Als ik mijn menselijk denken projecteer op God, zal ik gemakkelijk kunnen denken: "Als Hij zo veel van die ander houdt, dan moet ik genoegen nemen met een kruimeltje."
Maar, gelukkig, Hij is God! Zijn liefde is onbeperkt!
Zijn liefde is oneindig!
Zijn liefde is overvloedig!

Er is genoeg voor jou en mij en voor IEDEREEN die zegt: "Ja, ik wil graag uw kind zijn!"

Zo, dat helpt me om me meer met mezelf en met God te kunnen verbinden. Ik hoef ook geen valse bescheidenheid aan te kweken, als God mij zegent, dat ik bang hoef te zijn wat en ander daarvan vindt. Want het is niet exclusief voor een groepje uitverkorenen. God wil graag dat iedereen de positie inneemt als kind van Hem!

En als dat kwetsbare meisje van binnen zich aandient, kan ik vanuit mijn volwassen ik haar gerust stellen. Geen zorgen, er is genoeg liefde voor iedereen! Je wordt heus niet overgeslagen, het is ook voor jou, je mag het aannemen!

1 opmerking: