vrijdag 15 april 2016

Mintijteer

Wát een bijzonder indrukwekkend boek....

Mintijteer

Eindelijk weer eens zo'n boek wat je meetrekt en wat aandacht vraagt, wat je gedachten continu bezig houdt. Je móet het uitlezen! En dan nog houdt het je bezig.

Een boek waarvan ik denk: "Wow... aan de ene kant heel bijzonder en aan de andere kant heel gewoon." Gewoon, omdat Esther Maria Magnis beschrijft wat ze denkt. Eigenlijk is het hele boek een verslag van haar denkprocessen, waarin ze vragen heeft, onmacht kent, woede, weglopen, maar ook waarin ze tot stilte komt. Stilte, ondanks de chaos. Maar in die stilte is God.

Precies zoals Hij het zelf gezegd heeft.

Een boek over lijden en dood, zonder concrete oplossingen. Over kerken, geloof en twijfels. Een rauw geschreven denkproces, hoewel soms ook uiterst subtiel en fragiel. Geschreven zonder zelfcensuur en angst voor wat mensen van haar gedachten zouden kunnen denken. Pijnlijk eerlijk en echt.

Ik herken er stukken van. Die oorverdovende stilte toen ik in een burn-out zat en het uitschreeuwde naar God. En toen ik maar tot één conclusie kon komen: "Oké God, ook al zie ik U niet en hoor ik U niet en ervaar ik U niet... Ik weet dat U er bent en dat U goed bent. U bent te vertrouwen."

En de keer dat ik een half uur lang nadacht over het zinnetje "IK BEN".
Waarna ik zo ongelooflijk onder de indruk was, omdat ik wist dat het waar was. En die waarheid was genoeg. Wat er verder ook was...

Ik hoop en bid dat ik dat altijd vast mag houden. Net als Esther Maria Magnis.





Geen opmerkingen:

Een reactie posten