Ik las weer eens een boek.
Een boek dat indruk maakte.
Immers, Jane zou mijn buurvrouw kunnen zijn.
Of mijn familielid, mijn cliënt of mijn mede-kerklid..
We bidden regelmatig voor mensen met stil verdriet.
De hoofdpersoon uit dit boek is zo iemand die jaren heeft gezwegen over alle ellende die er in haar leven is plaats vond. Ellende die zijn uitwerking had in haar doen en laten. Wat zal ze zich vaak onbegrepen hebben gevoeld. Ze maakte dingen mee die wellicht door mensen niet eens geloofd zouden worden…
Maar geweldig dat dit boek geschreven is.
En mooi hoe haar verhaal onder woorden is gebracht.
Ik pleit voor openheid, in situaties waar de duisternis macht heeft.
Alleen dan kan het licht doorbreken.
Alleen… zijn wij dan bereid om de liefde van Jezus door te geven?
Geduldig… begripvol en verdraagzaam?
Ook wanneer iemand een stuk op de goede weg schijnt te zijn en weer terugvalt in oude patronen?
Of wanneer het na zoveel keer bidden nog steeds niet ‘klaar’ is?
Kunnen wij genadig en liefdevol zijn en blijven?
En hoe gaan we om met ‘daders’?
Je zal maar – vaak na eigen trauma’s – gevangen zitten in zo’n web van ‘betovering’..
Ik weet dat er mensen zijn die meewerken aan verschrikkelijke dingen, maar gebonden zijn.
Ik bid voor bevrijding, inzicht, inkeer..
Ik vind het haast ongelooflijk, maar heel bijzonder, hoe er aan het eind van het boek beschreven wordt dat er toch nog vergeving en zelfs een stuk verzoening komt..
Niet iedereen zal het aan kunnen om dit boek te lezen, en vooral de mensen die zelf ellendige dingen hebben meegemaakt kunnen erg getriggerd worden, maar toch zou het een goede zaak zijn als er meer bekendheid komt over deze dingen, zodat ‘overlevers’ op een goede manier geholpen kunnen worden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten