zondag 27 november 2016

Interview Vaderhart van God

Veertien dagen geleden zijn we geïnterviewd en de afgelopen week is het artikel geplaatst in het blad De Wekker, 'het officiële landelijke blad van de CGK kerken'.



“Verweesde kinderen laten thuiskomen bij God de Vader”

door: Marie Verheij

De Vaderhart van God-beweging oefent aantrekkingskracht uit op christenen en kerkgangers, vooral in het noorden van het land. Klaas en Hinke Braam-Smit kennen Vaderhart van God. Klaas is ambtsdrager binnen de CGKV-kerkenraad in Veendam, Hinke is betrokken bij VHvG-bijeenkomsten.

Vaderhart van God ontstond in 1994 vanuit Canada en Nieuw-Zeeland en waaierde uit over de wereld. Ook in Nederland krijgt Vaderhart van God voet aan de grond. Klaas en Hinke Braam uit Veendam kennen “VHvG”. Hinke heeft een praktijk in contextuele en pastorale hulpverlening; Klaas een dierenartspraktijk. Hinke denkt dat God zelf bezig is zijn vaderhart te openbaren aan mensen. “In Romeinen 8 staat dat de Schepping met onuitsprekelijke verzuchtingen wacht op het openbaar worden van de zonen en dochters God, dat mensen echt die plek gaan innemen als zoon, als dochter, dicht bij het hart van de Vader, dan krijg je herstel en dan kun je ingezet worden.”
Zij groeide op met het beeld van de strenge God. “Als kind dacht ik dat God achter deuren stilletjes gluurde of ik geen fouten maakte. Ik voelde me altijd schuldig omdat ik het nooit goed deed.” Voor Klaas lag het anders, maar ook voor hem was de God van zijn jeugd afstandelijk.
Beiden van GKV-huize zocht zij in de kerk - meer dan hij - liefde, geborgenheid, geloof en gevoel. Ze bad erom, kreeg geen antwoord, wilde weg. Er kwam een huwelijkscrisis waardoor ze anderhalf jaar uit elkaar waren. In de diepte ervoeren ze dat God hen niet losliet en hen weer naar elkaar toe dreef. Ze begonnen opnieuw, in Veendam. Klaas: “Niet alleen in de kerk weten ze ervan, maar het hele dorp, we zijn er open over en zijn de schaamte erover voorbij. Mede daarom weten mensen in onze gemeente (de Kandelaar, sinds 2010 een CGKV-samenvoegingsgemeente) dat ze bij ons kunnen aankloppen. Bij ons is het niet van een leien dakje gegaan, we hebben hard voor herstel moeten knokken, aan God alleen de eer.”

Geliefd kind
Via Hinke raakten ze bekend met de Vaderhart van God-beweging die vooral in het noorden van Nederland opgang maakt. Geen wonder, vermoedt Hinke, de noorderling is doorgaans zwijgzaam van aard en houdt z’n gevoelens in toom. Vaderhart van God doorbreekt dit. “Bij Vaderhart van God leer je open te zijn en besef je dat je een geliefd kind van de Vader bent”, zegt Hinke.
In oktober 2015 werkten Klaas en Hinke eraan mee dat er een VHvG-conferentie in de Kandelaar kwam. Klaas: “Een organisatie uit Kampen heeft het georganiseerd, op die manier geven we er bekendheid aan. We zijn echter niet sterk wervend bezig.”
Hinke: “We hebben de zolderverdieping van ons huis verbouwd tot een cursusruimte, waar we elke drie weken een Vaderhartavond houden, en zeker vanaf die Vaderhartweek is daar veel belangstelling voor.”
Hoe ziet zo’n avond eruit?
Hinke: “Meestal combineren we onderwijs met muziek, creativiteit of iets dergelijks om de boodschap echt binnen te laten komen. Op de helft van de zolder staan tafels en stoelen voor het onderwijsdeel, de andere helft heeft matrassen en kussens en daar nemen we plaats om echt in Gods tegenwoordigheid te rusten, luisteren we naar muziek of kijken we of God iets persoonlijks tegen ons zegt.”
Hoe reageren mensen?
Hinke: “Wat mensen opvalt is dat er altijd een warme en open sfeer is en dat ze ontdekken dat je kwetsbaar en niet perfect hoeft te zijn, dat je geliefd en gewaardeerd wordt. Een paar mensen zijn zo aangeraakt door deze openbaring dat ze ontroerd worden en hun mond niet kunnen houden zodra het hierover gaat. Ze zeggen nu zeker te weten dat ze een geliefd kind van de Vader zijn. Dat heeft ook bij mij een bodem in mijn bestaan gebracht die ik niet zou willen missen. Er zijn zoveel mensen met een verweesd hart! Als je niet bent thuisgekomen als kind bij God de vader, dan voel je je vanuit je hart een wees.”
Klaas: “Als ik een preek lees, kies ik er een die de liefde van de Vader uitdraagt, gewoon preken van onze eigen predikanten, niet per se een vaderhartpreek, wel een met raakvlakken, zoals over de gelijkenis van de verloren zoon.”

Traditioneel beeld
Hinke ontmoet nogal wat mensen met een autoritair beeld van God de Vader, vermoedelijk opgedaan in traditionele kerken. “De invalshoek van waaruit kerken werken is: de mens is slecht, zondig, geneigd tot alle kwaad en dat is deprimerend. Daar komt een stuk angst voor God bij en een pakket regels waarvan ik denk dat je daarmee een boze God schetst. Deze negatieve benadering werkt averechts. Het is net als met de VBOK. Als je zegt: we zijn pro life en we willen je graag helpen, is dat een andere, positievere insteek, waar je meer mee wint en begrip kweekt.
(HBS: Even tussendoor een aanvulling, want hier is een stukje niet geplaatst wat wel essentieel is..
Ik heb een opmerking gemaakt: Toen ik begon bij de VBOK was de benadering vanuit het negatieve. Wij zijn TEGEN abortus. Vervolgens werden er beroerde plaatjes getoond van geaborteerde vruchtjes. Een PR medewerker zei terecht: Dit werkt niet. Vanuit het negatieve en shockerende ga je mensen uitnodigen om bij jou om hulp te komen. Maar ze hebben hun hart al gesloten…
Veel kerken beginnen ook negatief: WIJ zijn slecht en zondig, niet in staat tot enig goed en geneigd tot alle kwaad. Het uitgangspunt ligt hier bij de mens en vanuit een negatieve benadering.
Je kunt ook aan de andere kant beginnen: Het Vaderhart van God gaat naar je uit en verlangt naar een optimale verbinding met jou als mens…)

Dat maakt je aantrekkelijker en zo zie ik dat ook binnen de kerk. VHvG begint bij de liefde van de Vader en dat is een totaal ander vertrekpunt dan de God die vooral kijkt naar wat je niet goed doet.”
Klaas: “God de Vader is altijd wat moeilijk benaderbaar geweest en helemaal als jij hier op aarde niet een vader hebt gehad die voldeed aan de ideale voorwaarden van het vaderschap.”
Ligt er volgens jullie een kans voor kerken als je kijkt naar VHvG?
Hinke: “Zeker. Als kerken meer vanuit de belichting van liefde zouden werken en spreken, zou de kerk aantrekkelijker worden. Jammer vind ik dat bijna niemand uit onze kerk meedoet aan de Vaderhartbeweging, het zijn vooral mensen uit andere gemeenten, dat komt omdat het nieuw en anders is. Mensen lijken bang om persoonlijk benaderd te worden, want op zo’n Vaderhartconferentie krijg je vragen als: wat is jouw beeld van God en welke positie heb jij, wat kunnen belemmeringen zijn om God als vader te zien, wat ligt er nog op het gebied van vergeving, in welke dingen erken je dat je nog het hart van een wees hebt en in welke dingen ben je dichter naar de Vader toe gegroeid, waar liggen jouw wonden uit het verleden en waar heb je nog herstel nodig?”

Scepsis
Kunnen jullie begrijpen dat mensen de VHvG-beweging met scepsis bekijken?
Hinke: “Mensen zeggen wel eens: bij jullie is het gevoel zo belangrijk, nou, het gevoel loopt niet voorop, maar het kan er ook niet zonder.”
Klaas: “VHvG is niet zweverig, maar heeft wel veel ongewoonte, waar christenen vaak moeite mee kunnen hebben.”
Is VHvG volgens jullie theologisch verantwoord?
Hinke: “Ik heb op alle conferenties en Vaderhartscholen nog nooit iets gehoord wat tegen Gods Woord indruist. Het gaat om dezelfde inhoud en waarheid, maar met een andere lichtinval. Jezus stond altijd al centraal, en Hij zegt over zichzelf: Ik ben de weg (naar het hart van de Vader) en Ik ben de deur. Hij is niet het eindpunt.”
Klaas: “Absoluut. Er is vaak een slingerbeweging van aandacht: Voor Jezus of de Heilige Geest, nu voor de Vader. Vroeger meer voor kennis, nu meer voor beleving en ervaring.”
Denken jullie niet dat je op termijn gefrustreerd raakt in de kerk?
Hinke: “Nee, dat geloven we niet, omdat in onze kerk veel beweging is. Toen ik problemen had met de kerk had ik een lijst van 20 kritiekpunten en maakte God mij duidelijk die om te buigen naar gebedspunten. Ik ben gaan bidden en op al die punten is iets ten goede veranderd. Het kon volgens mij sprankelender. Ik heb geworsteld: moet ik hier nog blijven? Mag ik weg? Ik heb nooit groen licht gekregen om te vertrekken. En nu kan ik zeggen dat ik blij ben dat ik gebleven ben.”
Klaas: “We voelen ons thuis in de kerk en ja, soms maken we een pas op de plaats. Ik heb geduld als de gemeente ergens nog niet aan toe is. Ik denk niet dat het ooit tot een breuk zal komen.”
Hinke: “Wij worden wel gezien als voorlopers in de kerk en dan kom je vanzelf weerstand tegen. Maar als je je door God laat leiden, geeft dat zekerheid vanbinnen.”


1 opmerking: