Reisverslag, dag 9. Slot

Zaterdag 6 oktoberHeerlijk, we hebben weer een echte douche! De geur van de dorpjes hangt nog in mijn haar, mijn kleding, mijn neusgaten… Ik heb niet veel schone bruikbare kleren meer over, want alle >25º kleding is niet gebruikt, en ook nu is het daar te fris voor.

Om half acht kunnen we ontbijten, maar Rika en ik gaan vóór het ontbijt al even naar de markt, die vlakbij ons pension is. Ze zijn nog druk aan het opbouwen als we aankomen. Het is leuk om te zien hoe dat in een ander land gaat. Er zijn niet veel kramen, maar we kopen even kruiden, o.a. om op de reünie echte goulash te kunnen maken. En van mijn laatste buitenlandse muntstukjes koop ik een stukje kaas. Geen idee hoe die dingen in Roemenië en in Hongarije en in Tsjechië heten. Ik had nog 135 ‘dingen’ en de marktkoopman sneed voor 137 ‘dingen’ kaas af, dus ik kreeg twee ‘dingen’ gratis. Simpel toch?

Het ontbijt was weer heerlijk, met die speciale harde broodjes in croissantvorm, waarbij je dan roerei of ham-en-eggs of ham-en-cheese kon kiezen. Cheese-en-cheese mocht gelukkig ook ;-)

We hebben een voorspoedige reis. Onderweg zien we wel vier aanrijdingen, één keer zelfs met traumahelicopter vlak langs de weg. Dat bepaalt ons er weer bij dat het niet maar vanzelfsprekend is om gezond terug te komen.
Gelukkig wordt ons gebed hierin wel verhoord.

We zingen nog wat onderweg, maar eigenlijk zitten we allemaal vol gedachten en nieuwe herinneringen.

We hebben een paar keer iets mogen geven, en gemerkt: Hoe meer je weggeeft, hoe rijker je wordt.

We hebben tegen elkaar gezegd: een stukje van ons hart is daar achter gelaten en we hebben de Roma’s in een stukje van ons hart mee terug genomen.

Een andere conclusie: Het is niet onze verantwoordelijkheid dat ze in deze omstandigheden terecht zijn gekomen. Maar het is wel onze verantwoordelijkheid, nu we het gezien hebben, dat ze er niet in blijven. Het mag ons niet koud laten en dat doet het ook niet!

Ach, en dan denk je soms dat het maar een druppel op een gloeiende plaat is wat je kunt doen, maar het kan voor een groep mensen wel degelijk verschil maken! Bovendien, als wij hen kleding geven, is het voor Jezus alsof wij het aan Hem gaven.. (Matth. 25)

En dan kom je thuis… Dan is het verschil wel héél groot.. Ik ben er echt een paar dagen stil van geweest. Niet dat ik me schuldig voel dat we een groot huis hebben. Schuldig is niet het goede woord. Maar we hebben wel de opdracht (en het verlangen) om dat wat we van God gekregen hebben op een verantwoordelijke manier te delen met anderen. Hij mag ons daarin leiden.

Nu, na een week, denk ik nog elke dag aan deze bijzondere ervaring. Klaas zei: “Ik denk niet dat het de laatste keer is geweest dat we daar waren.” We zullen kijken hoe de toekomst zich ontvouwt. Uw wil geschiede Heer!

Mocht je na het lezen van dit verslag het verlangen hebben om ook eens mee te gaan, schroom niet om contact op te nemen met stichting EU-Roma. Denk niet dat dit voor jou niet is weggelegd. De mensen daar zijn blij met de belangstelling vanuit het westen. Dat mensen de moeite doen om speciaal voor hen die lange reis te maken, dat ze kleding en eten, maar bovenal ook liefde brengen, dat is voor hen een kostbaar geschenk!

En voor jou misschien ook. Het kan werkelijk een life-changing-experience zijn!