‘t Spiet mie donders!

Het boek Vrijgemaakt? Heeft wel wat in beweging gebracht in mijn denken. Het schrijven van de brief, die het ND publiceerde, en de reacties daarop, maakt dat er meer en meer gedachten komen. Het voelt alsof de stop van de fles is, het borrelt en borrelt en ik weet: er zit nog meer.
Veel meer.

Want.. we kunnen als kerk(en) zuchten en verzuchten hoe erg het is (en hoe fout) dat er zoveel kerkverlaters zijn, we kunnen ook de hand in eigen boezem steken en eerlijk onder ogen zien waar wij niet ‘kerk’ geweest zijn zoals God het had bedoeld.
Laat ik voorop stellen dat ik geloof dat God met ‘kerk’ niet een instituut bedoelt of een systeem. Kerk, dat zijn wij met elkaar. En binnen die kerk zijn veel dingen fout gegaan.
Ik bedoel: God heeft als hoogste prioriteit gesteld: de liefde! Hem liefhebben, onze naaste en onszelf. Laten we beginnen bij het begin, wat is daar veel fout gegaan….

Mijn doel is niet om met modder te gooien of te spugen in de bron waaruit ik zelf gedronken heb – en nog steeds drink. Ik schrijf in de hoop eraan bij te kunnen dragen dat er een brug wordt geslagen naar die mensen die de kerk – en misschien ook God – vaarwel hebben gezegd. Ik ben medeverantwoordelijk en ik wil daarom mijn positie innemen en een stuk verantwoordelijkheid op me nemen.

Ja, het heeft heel wat in beweging gezet en er komen steeds meer gedachten en herinneringen. Ik kan er een boek over schrijven. Misschien moet ik dat maar gaan doen.
Een titel heb ik al.
’t Spiet mie donders… zoals ze dat hier in Groningen zeggen.