Reisverslag, dag 6

Woensdag 3 oktoberDeze dag begint weer met onze dagelijkse wasbeurt achter het gordijntje bij Mama Koszta. Voor iedereen haalt ze een schaal warm schoon water, wat dus uit de buitenkraan komt en speciaal voor ons verwarmd is. Onder het wachten op elkaar krijgen we een heerlijk mini-kopje koffie aangeboden. Er is geen Senseo, geen koffiezetapparaat, maar alle koffie wordt zorgvuldig voor ons gebrouwen in een percolator.

Als ontbijt krijgen we witbrood, salami, jam, nutella en wentelteefjes, heel veel wentelteefjes! Heerlijk!
We reizen weer naar Oradea om boodschappen in te slaan voor de voedselpakketten van vandaag en morgen. Daarna worden we in een groot winkelcentrum gedropt, maar we hebben geen van alles zin om veel te gaan kopen, sinds we de armoede gezien hebben. Ik koop wel een paar babyschoentjes, voor ons op komst zijnde kleinkind.

Thuisgekomen pakken we de pakketten weer in met het gekochte, aangevuld met de kleding en dekens die we vanuit Nederland hebben meegenomen. Geweldig, er zijn een aantal mensen heel hard aan het breien geweest! We reizen naar Ciacaia, een dorpje waar al iets langer contact mee is. Eerlijk gezegd zie ik er een beetje tegen op, na de ervaringen van dinsdag. Maar wat een verschil! De mensen staan blij en geduldig voor hun huisje te wachten tot we bij hen komen, ondanks de armoede die ook hier overduidelijk aanwezig is.  Ook hier mogen we mee naar binnen, we bidden voor hen en zegenen hen.

Aanvankelijk was er wat schroom om foto’s te maken, maar we worden aangemoedigd om dat te doen, want de mensen weten dat het goed is dat er meer bekendheid voor hun situatie komt. Er is merkbaar rust, liefde en vrede in dit dorp. Er is hier een kerkje in aanbouw en er worden bijeenkomsten gehouden. Imre vertelt dat alle dorpjes eerst waren zoals we gisteren gezien hebben, maar dat het duidelijk zichtbaar is, dat er positieve ontwikkelingen komen naarmate er meer contacten zijn en God meer ruimte krijgt.

We vertrekken vervolgens naar een thermaalbad, waar we heerlijk in het zonnetje genieten van een uitgebreide badbeurt en waar we weer eens onze haren kunnen wassen. Ik vraag me af of de kriebels die ik op mijn hoofd voel van dierlijke oorsprong zijn, maar dat blijkt later mee te vallen. Het zou me overigens niet weerhouden de mensen in de dorpjes een knuffel te geven, want het is belangrijk dat we liefde komen brengen.

Op de weg terug bezoeken we nog een Reformed Church, waar 700 leden zijn, maar waar de diensten op zondag hooguit door 40-70 man bezocht worden. Een schrijnende situatie.
Deze avond praten we veel en lang door als groep wat het hele proces met ons doet. We zijn hier nog maar een paar dagen, maar wat gebeurt er veel! Mooi om te zien hoe iedereen erin staat en hoe we meer en meer als groep contact met elkaar maken.