De dag begint voor mij met een flinke migraine. Ik laat het ontbijt en het boodschappen doen bij de Metro aan me voorbijgaan. Als de groep terugkomt, met een bus vol meel, rijst, brood, olie, worst, etc. gaan we plastic tasjes vullen die ’s middags naar één van de armste dorpjes worden gebracht. Ik help mee tassen vullen, maar als daarna de geuren van het middageten op me af komen merk ik dat ik er nog niet klaar mee ben. Gelukkig hebben we een medicijnkit, en tegen de tijd dat we afreizen ben ik weer van de partij.
Ik had dit ook niet willen missen. Niet omdat het zo mooi is, want Cubulcut is echt een plek van diepe ellende, maar wel omdat het helpt een totaalbeeld te krijgen. In deze nederzetting is EU-Roma nog niet zo lang aan het werk. De mensen dringen en schreeuwen, ze trekken de zakken haast uit je handen en zijn verschrikkelijk bang dat zij overgeslagen worden.
Een meisje kijkt naar mijn bril en vraagt zonder woorden of ze erdoor mag kijken. Ik realiseer me dat van deze 60 – 70 gezinnen er niet één persoon is die een bril draagt…
We krijgen uitleg over het landbouwproject dat de jeugd van onze gemeente vorig jaar opgezet en gefinancierd heeft. Er is een rijke oogst geweest. De gezaaide en geoogste zonnebloemen brachten viervoudig vrucht!
Aan het eind van de rit door Cubulcut wordt de angst van velen (en van mij) bewaarheid: er is te weinig! Doordat er ook mensen van de omliggende wijken waren gekomen en omdat het dorp gegroeid was, hadden we niet voldoende pakketten bij ons. Ik moet zeggen dat me dat tranen in de ogen bracht: en ze waren al zo angstig dat ze overgeslagen werden…
Gelukkig wordt daar iets op gevonden: er wordt een lijst gemaakt met daarop de namen van elk gezin wat niets gekregen heeft. Ze zullen alsnog hun pakket krijgen.
Gelukkig wordt daar iets op gevonden: er wordt een lijst gemaakt met daarop de namen van elk gezin wat niets gekregen heeft. Ze zullen alsnog hun pakket krijgen.
We rijden nog via Salacea, waar Iboyla, een vrouw van 65 jaar, een meisje geadopteerd heeft toen ze een baby van 3 dagen oud was en naar een kindertehuis gebracht zou worden. Het meisje, Rita, is inmiddels 8 jaar en je kunt zien dat er goed voor haar gezorgd wordt.
We vervolgden onze reis naar de kerk van Salacea, waar we tot mijn verrassing de mensen ontmoetten die ik enige tijd geleden al in Zuidlaren gezien had, samen met Imre.
Ervin Lakatos zong voor ons en Peter uit onze groep begeleidde samen met hem deze muziek.
Ervin Lakatos zong voor ons en Peter uit onze groep begeleidde samen met hem deze muziek.
Vandaar vertrokken we
Onze Roemeense reisleider heeft 3 stelregels:
1- attack, never stop eating
2- don’t play with the food
3- eat till it’s finished
Geen opmerkingen:
Een reactie posten