Ik lijk nog niet zo erg op Jezus..

Ik lijk nog niet zo erg op Jezus.
Heb ik gemerkt.

Ik zal vertellen hoe ik daar achter ben gekomen.
Maar eerst het volgende.

Sinds afgelopen woensdag waren ze daar ineens.. Drie jonge ransuilen, kennelijk net het nest verlaten. Asiel zoekend in de bomen naast ons huis.
De eerste keer dat ik het geluid hoorde voelde ik een soort opwinding. Het trok. Ik móest gaan kijken. Ik móest ernaar toe… Dit geluid was nieuw. Een vogel die nog niet eerder in onze tuin was geweest.
Het was donker. Mijn verstand sprak mij toe: Nee joh, je hoeft er niet heen.
Je ziet toch niks.

Een dag later was het er opnieuw. En weer trok mijn hart naar de tuin. Deze keer gaf ik er gehoor aan. En ik ‘herkende’ ineens dit geluid. Alsof er een piepend scharnier was van een schommel die eens nodig gesmeerd moest worden.
Een uil!

Ik negeerde het miezerige weer en tuurde en tuurde.. Ik kon het geluid lokaliseren, maar zag niks. Pas na lang wachten (en veel piepende schommelgeluiden) merkte ik verheugd dat even verderop nóg zo’n geluid klonk. Dat was hoopgevend, want als er twee waren, dan zou het kunnen dat ze naar elkaar toe gingen vliegen. Dat moest zichtbaar zijn aan de nog niet geheel donkere lucht.

Mijn wachten werd ruimschoots beloond. Ja, daar zag ik een uil deze kant op komen. Geweldig, wat een enorme vogel en wat prachtig om dat ronde koppie te zijn en die haast transparante vleugelslagen. Even later klonk er nóg een zelfde geluid en ja, vogel drie meldde zich bij de eerste twee.
Helemaal onder de indruk liep ik terug naar de achterdeur. Ik keek nog een keer om.. en zag dat ze rondjes aan het vliegen waren boven het grasveld. Ze gaven een ware luchtshow weg.. Wauw, wat geweldig! Wat een wonder, om dat mee te mogen maken in je eigen tuin!
Laats was er al een ooievaar, nu drie jonge ransuilen..

Vrijdagavond genoten we opnieuw, nu met de buren. Ja oké, dat die geluiden de hele nacht door gingen en dat we ze bleven horen, ook toen we graag wilden slapen, dat namen we op de koop toe. Het wonder overheerste.

Zaterdag kwam ik laat thuis van een dagje weg. Het eerste geluid wat ik hoorde toen ik de auto uitstapte was de roep van een uil.
Maar dan anders…

Er was iets schrijnend anders.. Ik kon het niet verwoorden, maar ik voelde verdriet. Alsof er iets vreselijks gebeurd was. Alsof iets me waarschuwde.
Ik heb nog een poosje buiten gezeten. Ik hoorde de geluiden, maar de opwinding was weg. Er moest iets vreselijk mis zijn...

De volgende morgen hoorde ik van mijn man wat er gebeurd moest zijn. Ze zaten op het terras te genieten van de geluiden en het rondvliegen van de uilen, toen er plots een harde knal klonk. En vlak daarna het geluid alsof er iets viel. Geen opvliegende vogels, maar alsof er iets dwars door de takken en takjes naar beneden viel. En daarna.. onheilspellende stilte.

…
Kennelijk was niet iedereen blij met de komst van de uilen.
Kennelijk dacht iemand het recht in eigen handen te mogen nemen en koelbloedig éen van deze door God gemaakte schepselen neer te schieten.

Het is je gelukt.
Ze zijn weg.

Mijn hart huilt.

Nee, ik lijk nog niet zo erg op Jezus.
Het lukt me niet om te zeggen: Vader, vergeef het hem, hij weet niet wat hij deed…


En dit was (maar) een vogel…