goed voelen...

Laat ik maar eens weer een openhartige blog schrijven.. 

Ik merk dat God hard aan het werk is in mijn leven en omdat ik denk dat wellicht een aantal lezers hierin iets herkennen zal ik erover schrijven. Ik kan natuurlijk net doen alsof ik niks meer te leren heb, maar ik wil die illusie niet voorspiegelen. Naar mijn overtuiging blijven we levenslang in een proces van leren en groeien en ontwikkelen, of je nu leraar, therapeut of wat ook bent.

Toen ik het boek las van Ingeborgh Bosch over afweermechanismes herkende ik heel veel in de afweer Ontkenning van behoeftes. Vooral in het stuk ontkenning van gevoelens. In plaats van de pijn te laten komen en echt er doorheen te gaan, kun je je terugtrekken om niet te hoeven voelen. Ik wist dat dit iets met mij te maken had, maar kon het niet precies plaatsen.

Bij een opleidingsdag was er een oefening waar je in tweetallen moest oefenen met focussen, en waar ik gevraagd werd te vertellen wat iets met mij deed merkte ik dat ik er helemaal niks mee kon. Ik probeerde uit mijn rol(lenspel) te stappen en eróver te gaan praten, maar daar trapte mijn medespeler niet in. Ik viel door de mand en besefte dat ik dan wel heel erg kan meevoelen met anderen, maar bij mezelf aan de pijn voorbij ga. Ik had mezelf aangeleerd om me in een soort van mist terug te trekken…

Dat kan handig zijn als je in een overlevingssituatie zit en als je jong bent of je nog midden in een crisis bevindt, maar op den duur blijkt het vaak een blokkade te zijn of een barriere in je geestelijke groei.

Hmm.. dat was lastig, want hoe verander je dat als je je hele leven dit patroon al hebt aangewend?
Ik heb er maar voor gebeden en aan God gevraagd of Hij me wilde helpen om op een gezonde manier met mijn emoties om te gaan. Het zal niet toevallig zijn dat ik de afgelopen tijd merk dat er stukje bij beetje meer op dit terrein gebeurt. Niet altijd gemakkelijk, maar wel heel goed.

Zo ervoer ik op de Vaderhartschool een stuk verdriet omdat ik me eenzaam voelde, maar dat was oké. Ik had ervoor gekozen om veel alleen met God te zijn, maar ik miste toch een stuk contact en ‘gezelligheid’. Het mooie was dat ik het voelde als heel puur. Het was echt mijn gevoel en het klopte. Er was niets bij van manipulatie of aandacht trekken, ook niet van ‘me aanstellen’, nee ik voelde een stukje eenzaamheid.*

God is zó liefdevol, want Hij overlaadt me niet met een karrenvracht van gevoelens op één moment, maar Hij doet het heel geleidelijk. Zo werd ik vanmorgen huilend wakker omdat ik in een droom bepaald was bij een stuk gemis en rouw. Nú begrijp ik wat mijn EMDR-leraar bedoelde toen hij zei dat verdriet een fluweelzachte binnenkant heeft. Huilen was voor mij beladen, maar nu weet ik dat het gezond en helend kan zijn en ik sluit me er niet meer voor af.

Wat bijzonder, om te ontdekken hoeveel lijntjes er nu samenkomen. Als ik ooit zou hebben getwijfeld of mijn leven geleid wordt, dan zeker nu niet meer! Dank U Vader, U bent mijn liefhebbende Pappa, mijn therapeut, mijn helper en beschermer. Ik vertrouw me volledig aan U toe!

* Overigens werd het daarna nog érg gezellig en goed qua contacten!