zwart-wit

Ik was een zwart-wit denker.
Ik dacht dat wat ik geloofde, dat dat de waarheid was.
Heel begrijpelijk, vanuit mijn achtergrond.  Zo leerde je dat.
Zoals je geleerd was, zo was het, en dat was de waarheid.
Als je daarbij bleef was het goed en anders niet.

Ik heb ooit wel dat boekje gelezen ‘ik ben oké, jij bent oké’, maar die las ik waarschijnlijk voornamelijk ik-gericht.  Het kostte enige tijd en moeite voordat ik mezelf op waarde kon schatten. Over anderen dacht ik nog niet zo bewust na, denk ik. Ik groeide op binnen de kerk en alle contacten die ik had waren met ‘soortgenoten’. Eerlijk gezegd heb ik lang gedacht: “Binnen de kerk is iedereen oké, buiten de kerk is niemand oké.” Het was een aardige dreun toen dat ballonnetje knapte.

Maar gelukkig kon ik na verloop van tijd het positieve ervan zien: “Er waren nog zoveel meer mooie mensen, zoveel Broers en Zussen, één in Christus..” Ik ging naar conferenties en cursussen, interkerkelijk, wauw! Mijn visie was ietsje verbreed, maar ik had nog steeds een oordeel.
Immers, wie Jezus niet kende, die stond ‘buiten’.
Langzamerhand ontdekte ik steeds meer prachtige (maar soms ook verwondde) mensen die niet gelovig waren, maar die soms meer Jezus weerspiegelden dan ‘kerkmensen’, die oordelend waren over wie niet meedeed met het ‘kom ga met ons en doe als wij’.

Deze basishouding zie je bij veel christenen. En het verdrietige is dat men het met de beste bedoelingen doet. Immers, jij ‘weet’ wat goed is voor de ander en je gunt hem/haar het beste! Eigenlijk is het een beetje een ‘Saulus-houding’.
Saulus uit de Bijbel vervolgde de gelovigen en dacht daarmee een goed werk te doen.
Je stelt je echter boven de ander, en oordeelt over hem/haar. Jij weet het beter.

Ik heb de laatste tijd vaak aan God gevraagd: “Laat mij met Jezus’ ogen kijken naar de mensen om mij heen”. En nu verandert er iets in mijn denken, in mijn hartsgesteldheid en in mijn houding. Eerder liet ik iemand niet echt toe in mijn hart wanneer die ander ‘andersdenkend’ was. Ik stelde mij gereserveerd op. Er bleef altijd een stukje afstand.
Ik heb veel geleerd op de Alphacursus, een basiscursus over het christelijk geloof. Eén van de uitgangspunten van het groepsgesprek is: “Oordeel niet. Luister naar wat ieder te zeggen heeft, zonder hem/haar te corrigeren of aan het eind van het rondje nog even ‘het goede antwoord’ te geven. Ieders mening is toegestaan. Je gaat vanzelf nadenken als je alles op een rijtje hoort en het is een stuk vrijheid wanneer mensen merken dat ze gewoon mogen zeggen wat ze vinden, denken, willen zonder dat ze daarbij op hun vingers getikt worden. En wanneer iemand iets verkondigde wat totaal in tegenspraak was met jouw visie, dan moest je open reageren, zo van: “Oh? That’s interesting!” (Waarbij ik moet aantekenen dat je dat welgemeend kunt doen of technisch)

Naarmate ik meer liefde aan het krijgen ben voor andere mensen, ongeacht hun mening of status, en minder oordeel, ontdek ik dat het écht ‘interesting’ is wat een ander denkt en hoe dat is voor hem/haar. En ik geloof dat ik zo meer bij de basishouding van Jezus kom: oprechte interesse voor mensen, echte liefde, zonder afwijzing of uitsluiting. Een hart vol ontferming voor wie beschadigd of verbroken is…

Vandaag ga ik naar een nieuwe cursus. Ik ontmoet wellicht veel mensen die heel anders denken of leven dan ik. Maar ik besluit om ze te benaderen met een open hart. En tegelijk weet ik dat ik ook mijn ruimte mag innemen. Als ik nog dacht zoals vroeger, zou ik nu krampachtig zijn en van de anderen een oordelende houding verwachten. Nu voel ik me vrij om te denken wat ik denk, te voelen wat ik voel en te vinden wat ik vind.