over gehoorzamen en de weerstand die dat oproept

Elke christen weet dat God aan ons vraagt om Hem te gehoorzamen.

Toch kan een woord als ‘gehoorzamen’ een trigger zijn, waardoor je een gevoel van
weerstand in je voelt opkomen. Je kunt een kriebel ervaren van ‘ja maar…’

Ik denk dat die kriebel vooral ontstaat als mensen je iets willen opleggen.
Net als ‘onderwerping’.
Als je daar vatbaar voor bent kan het zijn dat je door anderen
– of door religie of angst – eerder in je leven
werd gedwongen tot een soort kadaverdiscipline.

Zonder een eigen keus,
zonder een eigen wil,
zonder te weten dat jij echt jezelf mag zijn,
dat jij mag denken wat jij denkt,
dat jij mag voelen wat jij voelt,
dat jij mag vinden wat jij vindt.

Ik heb ervaren dat dat bij God anders werkt.
Ja, Hij vraagt gehoorzaamheid.
Maar, Hij dwingt het niet af.
Hij manipuleert ons niet:
Je ZULT gehoorzamen, en anders…

Eens maakte God mij duidelijk:
Als ik iets van je vraag, dan mag je het ook eerlijk zeggen
wanneer je het te moeilijk vindt
En dan houd ik nog net zoveel van jou.

Toen God mij vroeg
- terug te gaan naar mijn man
- me te laten dopen
- te gaan studeren
- mijn mans naam weer aan te nemen
wist ik dat ik een vrije keus had.
Ik mocht echt kiezen.

En hij had mijn hart voorbereid.
Toen ik dan ook van harte kon instemmen
was het feest!

Het geeft mij een ander licht op het woord gehoorzamen.

Vandaag las ik:
Gehoorzaamheid is de vrucht
van een leven in harmonie met God
waarbij je toestaat dat zijn liefde
zichtbaar wordt in jouw leven.
(Colin Urquhart)

Dat roept – in elk geval bij mij – al een stuk minder weerstand op!