over een getuigenis, erkenning en humor

Of ik mijn getuigenis op tv wilde geven, over mijn levensverhaal, en dan met name over ons huwelijksleven... Tja, dat was me nogal een vraag. Vroeger zouden er heel veel onderwerpen zijn waar ik graag mee op tv zou willen komen. Interessant.. Belangrijk...
Hadden ze ons of mij een aantal jaren geleden gevraagd om over mijn huwelijk te vertellen, dan had ik 'nee' gezegd. Enerzijds omdat het kwetsbare materie is, anderzijds omdat ik te bang zou zijn dat mensen me ervan zouden beschuldigen dat ik 'interessant' of 'belangrijk' zou willen zijn. Psychologenvoer, nietwaar?

Vanmorgen vroeg, toen ik wakker werd, lag ik erover na te denken. De dag na de uitzending van Café Tinto. Over ons huwelijksleven...
https://www.youtube.com/watch?v=QC6PILetWm4&feature=youtu.be

Tot aan de uitzending heb ik gedacht: Ik ga er niets over op Facebook zetten. Wie het ziet, die ziet het, en daar zal het dan goed voor zijn.
Na de opname werd er echter iets gezegd als: 'We hopen dat heel veel mensen dit zien, want het kan zó helpend zijn.'
En ja, het is mijn verlangen om de grote daden van God te vertellen. Niet om wie ik ben, maar om wie Hij is.

Gelukkig had ik een mooie les geleerd op de CHE: 'je mag best verlangen naar erkenning, als je er maar niet afhankelijk van bent. Wanneer ben je er afhankelijk van? Als je onderuit gaat wanneer je het niet krijgt.'

Ik ben, zoals veel leeftijdsgenoten, opgevoed zonder complimenten of veel bevestiging en erkenning, want je zou eens naast je schoenen kunnen gaan lopen. Toch heb ik geleerd dat het juist heel belangrijk is dat we erkenning geven aan elkaar. Iedereen heeft het nodig om bevestigd te worden. Ik was verbaasd tijdens de supervisie in mijn opleiding dat klasgenoten zo 'onbeschaamd' de oogst konden binnenhalen nadat 'hun sessie' geweest was en wij mochten reageren met een rondje erkenning. Daardoor ontdekte ik dat dat deel van mij er eigenlijk niet mocht zijn. Door heel hard te geloven dat ik geen erkenning nodig had, hoopte ik niet teleurgesteld te zijn dat het er (bij gelegenheden) niet was.

Weer een leerpunt. Zo kom je jezelf tegen, maar door het onder ogen te zien kun je weer verder groeien.

Ik lag vanmorgen op bed na te denken: Wat doet het met mij, dat ik zoveel positieve reacties krijg op mijn getuigenis? En ik kan met eerlijkheid zeggen: Ik ben er dankbaar voor, omdat ik weet dat God me erbij geholpen heeft en omdat Hij het kan gebruiken in zijn koninkrijk.
Doet het me nu pijn dat er mensen zijn die het wel zien, maar die er geen positieve opmerkingen over maken? Of die er misschien tegenover anderen negatief over zullen spreken? Nee, gelukkig hoef ik me daar niet meer druk over te maken. Wat een rust van binnen...

Plotseling kwam er een liedregel in mijn hoofd:
Al zou de eigen boom niet bloeien...
En ik schoot in de lach. God heeft gevoel voor humor.

Laten we nu net gisteravond een avond gehad hebben over het leren verstaan van Gods stem, waarbij we als thuisopdracht afgesproken hebben: 'We vragen aan God of Hij ons in de morgen een lied in het hoofd wil geven waarmee Hij ons iets wil zeggen.'

Dank U Pappa!