Elke christen weet dat God aan ons vraagt om Hem te gehoorzamen.
Toch kan een woord als ‘gehoorzamen’ een trigger zijn, waardoor je een gevoel van
weerstand in je voelt opkomen. Je kunt een kriebel ervaren van ‘ja maar…’
Ik denk dat die kriebel vooral ontstaat als mensen je iets willen opleggen.
Net als ‘onderwerping’.
Als je daar vatbaar voor bent kan het zijn dat je door anderen
– of door religie of angst – eerder in je leven
werd gedwongen tot een soort kadaverdiscipline.
Zonder een eigen keus,
zonder een eigen wil,
zonder te weten dat jij echt jezelf mag zijn,
dat jij mag denken wat jij denkt,
dat jij mag voelen wat jij voelt,
dat jij mag vinden wat jij vindt.
Ik heb ervaren dat dat bij God anders werkt.
Ja, Hij vraagt gehoorzaamheid.
Maar, Hij dwingt het niet af.
Hij manipuleert ons niet:
Je ZULT gehoorzamen, en anders…
Eens maakte God mij duidelijk:
Als ik iets van je vraag, dan mag je het ook eerlijk zeggen
wanneer je het te moeilijk vindt
En dan houd ik nog net zoveel van jou.
Toen God mij vroeg
- terug te gaan naar mijn man
- me te laten dopen
- te gaan studeren
- mijn mans naam weer aan te nemen
wist ik dat ik een vrije keus had.
Ik mocht echt kiezen.
En hij had mijn hart voorbereid.
Toen ik dan ook van harte kon instemmen
was het feest!
Het geeft mij een ander licht op het woord gehoorzamen.
Vandaag las ik:
Gehoorzaamheid is de vrucht
van een leven in harmonie met God
waarbij je toestaat dat zijn liefde
zichtbaar wordt in jouw leven.
(Colin Urquhart)
Dat roept – in elk geval bij mij – al een stuk minder weerstand op!
Ik schrijf over alledaagse en (boven)natuurlijke dingen... Over mijn leven, mijn hobby's en passie, over de lessen die ik leer van God, enz.
dinsdag 24 februari 2015
dinsdag 17 februari 2015
over een getuigenis, erkenning en humor
Of ik mijn getuigenis op tv wilde geven, over mijn levensverhaal, en dan met name over ons huwelijksleven... Tja, dat was me nogal een vraag. Vroeger zouden er heel veel onderwerpen zijn waar ik graag mee op tv zou willen komen. Interessant.. Belangrijk...
Hadden ze ons of mij een aantal jaren geleden gevraagd om over mijn huwelijk te vertellen, dan had ik 'nee' gezegd. Enerzijds omdat het kwetsbare materie is, anderzijds omdat ik te bang zou zijn dat mensen me ervan zouden beschuldigen dat ik 'interessant' of 'belangrijk' zou willen zijn. Psychologenvoer, nietwaar?
Vanmorgen vroeg, toen ik wakker werd, lag ik erover na te denken. De dag na de uitzending van Café Tinto. Over ons huwelijksleven...
https://www.youtube.com/watch?v=QC6PILetWm4&feature=youtu.be
Tot aan de uitzending heb ik gedacht: Ik ga er niets over op Facebook zetten. Wie het ziet, die ziet het, en daar zal het dan goed voor zijn.
Na de opname werd er echter iets gezegd als: 'We hopen dat heel veel mensen dit zien, want het kan zó helpend zijn.'
En ja, het is mijn verlangen om de grote daden van God te vertellen. Niet om wie ik ben, maar om wie Hij is.
Gelukkig had ik een mooie les geleerd op de CHE: 'je mag best verlangen naar erkenning, als je er maar niet afhankelijk van bent. Wanneer ben je er afhankelijk van? Als je onderuit gaat wanneer je het niet krijgt.'
Ik ben, zoals veel leeftijdsgenoten, opgevoed zonder complimenten of veel bevestiging en erkenning, want je zou eens naast je schoenen kunnen gaan lopen. Toch heb ik geleerd dat het juist heel belangrijk is dat we erkenning geven aan elkaar. Iedereen heeft het nodig om bevestigd te worden. Ik was verbaasd tijdens de supervisie in mijn opleiding dat klasgenoten zo 'onbeschaamd' de oogst konden binnenhalen nadat 'hun sessie' geweest was en wij mochten reageren met een rondje erkenning. Daardoor ontdekte ik dat dat deel van mij er eigenlijk niet mocht zijn. Door heel hard te geloven dat ik geen erkenning nodig had, hoopte ik niet teleurgesteld te zijn dat het er (bij gelegenheden) niet was.
Weer een leerpunt. Zo kom je jezelf tegen, maar door het onder ogen te zien kun je weer verder groeien.
Ik lag vanmorgen op bed na te denken: Wat doet het met mij, dat ik zoveel positieve reacties krijg op mijn getuigenis? En ik kan met eerlijkheid zeggen: Ik ben er dankbaar voor, omdat ik weet dat God me erbij geholpen heeft en omdat Hij het kan gebruiken in zijn koninkrijk.
Doet het me nu pijn dat er mensen zijn die het wel zien, maar die er geen positieve opmerkingen over maken? Of die er misschien tegenover anderen negatief over zullen spreken? Nee, gelukkig hoef ik me daar niet meer druk over te maken. Wat een rust van binnen...
Plotseling kwam er een liedregel in mijn hoofd:
Al zou de eigen boom niet bloeien...
En ik schoot in de lach. God heeft gevoel voor humor.
Laten we nu net gisteravond een avond gehad hebben over het leren verstaan van Gods stem, waarbij we als thuisopdracht afgesproken hebben: 'We vragen aan God of Hij ons in de morgen een lied in het hoofd wil geven waarmee Hij ons iets wil zeggen.'
Dank U Pappa!
Hadden ze ons of mij een aantal jaren geleden gevraagd om over mijn huwelijk te vertellen, dan had ik 'nee' gezegd. Enerzijds omdat het kwetsbare materie is, anderzijds omdat ik te bang zou zijn dat mensen me ervan zouden beschuldigen dat ik 'interessant' of 'belangrijk' zou willen zijn. Psychologenvoer, nietwaar?
Vanmorgen vroeg, toen ik wakker werd, lag ik erover na te denken. De dag na de uitzending van Café Tinto. Over ons huwelijksleven...
https://www.youtube.com/watch?v=QC6PILetWm4&feature=youtu.be
Tot aan de uitzending heb ik gedacht: Ik ga er niets over op Facebook zetten. Wie het ziet, die ziet het, en daar zal het dan goed voor zijn.
Na de opname werd er echter iets gezegd als: 'We hopen dat heel veel mensen dit zien, want het kan zó helpend zijn.'
En ja, het is mijn verlangen om de grote daden van God te vertellen. Niet om wie ik ben, maar om wie Hij is.
Gelukkig had ik een mooie les geleerd op de CHE: 'je mag best verlangen naar erkenning, als je er maar niet afhankelijk van bent. Wanneer ben je er afhankelijk van? Als je onderuit gaat wanneer je het niet krijgt.'
Ik ben, zoals veel leeftijdsgenoten, opgevoed zonder complimenten of veel bevestiging en erkenning, want je zou eens naast je schoenen kunnen gaan lopen. Toch heb ik geleerd dat het juist heel belangrijk is dat we erkenning geven aan elkaar. Iedereen heeft het nodig om bevestigd te worden. Ik was verbaasd tijdens de supervisie in mijn opleiding dat klasgenoten zo 'onbeschaamd' de oogst konden binnenhalen nadat 'hun sessie' geweest was en wij mochten reageren met een rondje erkenning. Daardoor ontdekte ik dat dat deel van mij er eigenlijk niet mocht zijn. Door heel hard te geloven dat ik geen erkenning nodig had, hoopte ik niet teleurgesteld te zijn dat het er (bij gelegenheden) niet was.
Weer een leerpunt. Zo kom je jezelf tegen, maar door het onder ogen te zien kun je weer verder groeien.
Ik lag vanmorgen op bed na te denken: Wat doet het met mij, dat ik zoveel positieve reacties krijg op mijn getuigenis? En ik kan met eerlijkheid zeggen: Ik ben er dankbaar voor, omdat ik weet dat God me erbij geholpen heeft en omdat Hij het kan gebruiken in zijn koninkrijk.
Doet het me nu pijn dat er mensen zijn die het wel zien, maar die er geen positieve opmerkingen over maken? Of die er misschien tegenover anderen negatief over zullen spreken? Nee, gelukkig hoef ik me daar niet meer druk over te maken. Wat een rust van binnen...
Plotseling kwam er een liedregel in mijn hoofd:
Al zou de eigen boom niet bloeien...
En ik schoot in de lach. God heeft gevoel voor humor.
Laten we nu net gisteravond een avond gehad hebben over het leren verstaan van Gods stem, waarbij we als thuisopdracht afgesproken hebben: 'We vragen aan God of Hij ons in de morgen een lied in het hoofd wil geven waarmee Hij ons iets wil zeggen.'
Dank U Pappa!
woensdag 11 februari 2015
Her-Verbinding
Dit is al een tijdje een item wat me bezig houdt: Verbinding.
Ik geloof namelijk, en merk dit steeds weer op, dat een mens pas heel kan zijn als hij in optimale verbinding leeft met God, de ander en met zichzelf.
Verbinding met de ander:
Als mensen een probleem hebben met iemand in de omgeving, is het een korte termijn oplossing (en de weg van de minste weerstand) om uit de verbinding te gaan. Dat lijkt aan de ene kant een soort bescherming te bieden, maar uiteindelijk leidt het tot isolatie en eenzaamheid. Vanuit pijn en beschadiging kun je afstand nemen van bijvoorbeeld je familie. Wat er ondergronds gebeurt, is dat je jezelf amputeert van je eigen context. Ik begrijp dat er omstandigheden zijn waarin je jezelf moet beschermen, maar juist wanneer je het optimale (het hoogst haalbare) opzoekt qua verbinding in je context, kan dat je helpen om verder te groeien en tot heelheid te komen.
Verbinding met zichzelf:
Ik ken ongelooflijk veel mensen die niet op een gezonde manier met zichzelf in verbinding staan. Vaak gebeurt dit als mensen een deel van zichzelf niet toestaan er te zijn, bijvoorbeeld omdat een deel teveel pijn ervaart, of niet geaccepteerd wordt door de omgeving. Ik heb jarenlang niet echt kunnen voelen wat er diep in mij leefde en het was een boeiend en verrijkend proces om meer met mezelf in verbinding te komen. dit leidt tot heelheid en meer echt mezelf te kunnen zijn.
Verbinding met God:
Als je niet in verbinding staat met je Maker, degene die jou schiep en die een plan met je leven heeft, als je in onafhankelijkheid van Hem leeft, dan kan je echte blauwdruk niet tot zijn (Zijn) recht komen.
Als je jezelf amputeert van je Schepper, dan ben je afgesloten van je BRON van leven!
Ik las net deze week in de Bijbel, toen ik hem biddend opensloeg:
De mens die zonder God leeft is altijd op de vlucht, zonder dat hij achterna gezeten wordt.
Wauw, wat een waarheid...
God wil graag dat de mens leeft in harmonie met Hem, met zichzelf, en met de ander.
En dat is nu net wat satan niet wil.
Die probeert op allerlei manieren deze gezonde verbindingen te verstoren en dat is hem aardig gelukt.
Wat gaaf, dat ik steeds weer merk, de laatste tijd, dat God echt heel hard aan het werk is om verbindingen te herstellen.
Wat super ook, dat ik nu net in het ND las dat Hans Schilder een boek heeft geschreven (en verdedigd) wat gaat over Herverbinding.
En wat voor gevolgen dat kan hebben is echt wereldschokkend nieuws!
Lees zelf maar...
Zie link
Ik geloof namelijk, en merk dit steeds weer op, dat een mens pas heel kan zijn als hij in optimale verbinding leeft met God, de ander en met zichzelf.
Verbinding met de ander:
Als mensen een probleem hebben met iemand in de omgeving, is het een korte termijn oplossing (en de weg van de minste weerstand) om uit de verbinding te gaan. Dat lijkt aan de ene kant een soort bescherming te bieden, maar uiteindelijk leidt het tot isolatie en eenzaamheid. Vanuit pijn en beschadiging kun je afstand nemen van bijvoorbeeld je familie. Wat er ondergronds gebeurt, is dat je jezelf amputeert van je eigen context. Ik begrijp dat er omstandigheden zijn waarin je jezelf moet beschermen, maar juist wanneer je het optimale (het hoogst haalbare) opzoekt qua verbinding in je context, kan dat je helpen om verder te groeien en tot heelheid te komen.
Verbinding met zichzelf:
Ik ken ongelooflijk veel mensen die niet op een gezonde manier met zichzelf in verbinding staan. Vaak gebeurt dit als mensen een deel van zichzelf niet toestaan er te zijn, bijvoorbeeld omdat een deel teveel pijn ervaart, of niet geaccepteerd wordt door de omgeving. Ik heb jarenlang niet echt kunnen voelen wat er diep in mij leefde en het was een boeiend en verrijkend proces om meer met mezelf in verbinding te komen. dit leidt tot heelheid en meer echt mezelf te kunnen zijn.
Verbinding met God:
Als je niet in verbinding staat met je Maker, degene die jou schiep en die een plan met je leven heeft, als je in onafhankelijkheid van Hem leeft, dan kan je echte blauwdruk niet tot zijn (Zijn) recht komen.
Als je jezelf amputeert van je Schepper, dan ben je afgesloten van je BRON van leven!
Ik las net deze week in de Bijbel, toen ik hem biddend opensloeg:
De mens die zonder God leeft is altijd op de vlucht, zonder dat hij achterna gezeten wordt.
Wauw, wat een waarheid...
God wil graag dat de mens leeft in harmonie met Hem, met zichzelf, en met de ander.
En dat is nu net wat satan niet wil.
Die probeert op allerlei manieren deze gezonde verbindingen te verstoren en dat is hem aardig gelukt.
Wat gaaf, dat ik steeds weer merk, de laatste tijd, dat God echt heel hard aan het werk is om verbindingen te herstellen.
Wat super ook, dat ik nu net in het ND las dat Hans Schilder een boek heeft geschreven (en verdedigd) wat gaat over Herverbinding.
En wat voor gevolgen dat kan hebben is echt wereldschokkend nieuws!
Lees zelf maar...
Zie link
maandag 9 februari 2015
onderwerping
Het was één van mijn favoriete Bijbelgedeelten:
'biedt weerstand aan de duivel en hij zal van u vluchten,
kom dichter bij God en Hij zal dichter bij u komen.'
Jac. 4: 7,8
Ik heb het talloze malen genoemd in gesprekken met anderen,
als een goed advies, en ook zelf werd ik vaak bij deze tekst bepaald.
Maar...
Tot mijn schande moet ik bekennen dat ik pas onlangs ontdekte dat ik iets ernstig vergat.
Het gedeelte begint met nog iets anders, namelijk:
'onderwerp u dus aan God'.
...
Geen populaire boodschap, het onderwerp 'onderwerpen'.
Het schijnt dat in sommige Bijbelvertalingen dit stukje bewust is weggelaten.
Het werd voor mij een subject waar ik echt eens een tijdje langer en dieper mee bezig wilde zijn.
En dan niet alleen om erover na te denken, maar ook echt om aan God te vragen: Is er nog iets wat ik op dit moment mag leren over dit onderwerp?
Mooi, hoe je gedachten dan geleid worden, hoe er associaties optreden.
ik dacht: IK spreek heel bewust uit: U bent Heer, U regeert.
Ik onderwerp elk deel van mezelf aan U.
En eigenlijk als vanzelf kwam de gedachte:
Als ik mij onderwerp aan U
ben ik niet meer
het onderwerp,
maar U.
Hoe mooi ook, dat er in vs. 10 staat:
Verneder u voor de Heer,
dan zal Hij u verheffen.
Wat zou er allemaal veranderen in de wereld, als we dat gewoon eens zouden gaan doen?
Zullen we?
'biedt weerstand aan de duivel en hij zal van u vluchten,
kom dichter bij God en Hij zal dichter bij u komen.'
Jac. 4: 7,8
Ik heb het talloze malen genoemd in gesprekken met anderen,
als een goed advies, en ook zelf werd ik vaak bij deze tekst bepaald.
Maar...
Tot mijn schande moet ik bekennen dat ik pas onlangs ontdekte dat ik iets ernstig vergat.
Het gedeelte begint met nog iets anders, namelijk:
'onderwerp u dus aan God'.
...
Geen populaire boodschap, het onderwerp 'onderwerpen'.
Het schijnt dat in sommige Bijbelvertalingen dit stukje bewust is weggelaten.
Het werd voor mij een subject waar ik echt eens een tijdje langer en dieper mee bezig wilde zijn.
En dan niet alleen om erover na te denken, maar ook echt om aan God te vragen: Is er nog iets wat ik op dit moment mag leren over dit onderwerp?
Mooi, hoe je gedachten dan geleid worden, hoe er associaties optreden.
ik dacht: IK spreek heel bewust uit: U bent Heer, U regeert.
Ik onderwerp elk deel van mezelf aan U.
En eigenlijk als vanzelf kwam de gedachte:
Als ik mij onderwerp aan U
ben ik niet meer
het onderwerp,
maar U.
Hoe mooi ook, dat er in vs. 10 staat:
Verneder u voor de Heer,
dan zal Hij u verheffen.
Wat zou er allemaal veranderen in de wereld, als we dat gewoon eens zouden gaan doen?
Zullen we?
donderdag 5 februari 2015
Zo ben ik gewoon!
Opnieuw een boek van Ark media in de spotlights.
Zo ben ik gewoon! is een boek dat inzicht wil geven in de denkwereld van een kind met autisme. Het boek van Marike de Reuver en Karin den Hartog gaat over autisme thuis, op school en in de kerk.
Een kind met autisme denkt anders, reageert anders en verwoordt dingen anders dan andere kinderen. Soms zijn ze hypergevoelig of snel overprikkeld. Soms lukt het over en weer niet om op hetzelfde contactspoor te komen, waardoor er onbegrip en irritatie kan ontstaan.
Dit boek kan een mooi hulpmiddel zijn om iets meer te weten te komen hoe jouw kind, een kind in je familie- of vriendenkring, of een leerling op de school waar je werkt, kan denken.
Het boek beschrijft een heel aantal praktijkvoorbeelden, waarin duidelijk wordt gemaakt wat er in het kind omgaat. Soms is het heel logisch, soms is het onvoorstelbaar hoe verschillend de denkpatronen kunnen zijn.
Ik vond het absoluut verhelderend, al heb ik niet heel veel contact met kinderen met autisme. Aan het eind van elk hoofdstukje staan wat praktische tips, die vaak een herhaling zijn van wat eerder in het hoofdstuk al verteld is.
Wat mij betreft een heel praktisch en bruikbaar boekje voor wie te maken heeft met een kind met autisme!
Zo ben ik gewoon! is een boek dat inzicht wil geven in de denkwereld van een kind met autisme. Het boek van Marike de Reuver en Karin den Hartog gaat over autisme thuis, op school en in de kerk.
Een kind met autisme denkt anders, reageert anders en verwoordt dingen anders dan andere kinderen. Soms zijn ze hypergevoelig of snel overprikkeld. Soms lukt het over en weer niet om op hetzelfde contactspoor te komen, waardoor er onbegrip en irritatie kan ontstaan.
Dit boek kan een mooi hulpmiddel zijn om iets meer te weten te komen hoe jouw kind, een kind in je familie- of vriendenkring, of een leerling op de school waar je werkt, kan denken.
Het boek beschrijft een heel aantal praktijkvoorbeelden, waarin duidelijk wordt gemaakt wat er in het kind omgaat. Soms is het heel logisch, soms is het onvoorstelbaar hoe verschillend de denkpatronen kunnen zijn.
Ik vond het absoluut verhelderend, al heb ik niet heel veel contact met kinderen met autisme. Aan het eind van elk hoofdstukje staan wat praktische tips, die vaak een herhaling zijn van wat eerder in het hoofdstuk al verteld is.
Wat mij betreft een heel praktisch en bruikbaar boekje voor wie te maken heeft met een kind met autisme!
zondag 1 februari 2015
Agendatips
Graag breng ik jullie weer op de hoogte van een aantal activiteiten, die ik allemaal van harte bij jullie wil aanbevelen.
Vanaf zondag 1 februari is het Inloophuis LOVE * EAT * PRAY in De Kandelaar, J. Bruggemalaan (tussen nr. 132-134) te Veendam. Aanvang 16.30 uur, maaltijd 18.00 uur. Kosten: €2,00 p.p. Afgelopen om 19.30 uur.
Maandag 2 februari –
Crea-kring Bovenzaal Buitenwoel, aanvang 19.30 uur.
We gaan ons verwonderen over de sterren, planeten en zonnestelsels ... en hoe immens GROOT onze hemelse Vader is. Uiteraard is er koffie/thee ... én gaan we iets moois maken. Dit keer van wol. Je bent van harte welkom!! Kosten €2,00.
Maandag 23 februari
Gods stem verstaan – informatieavond Bovenzaal Buitenwoel
plus praktisch gedeelte. Aanvang 19.30 uur. Gratis entree. Wel collecte Voor Afrika.
Vrijdag 6 – zondag 8 maart
Vaderhart Conferentie Ichtus College Kampen, met evt. overnachting op De Siloam. Met Henk Bruggeman en Georgine Hartnack.
Voor meer info:
16 maart –
workshop WWJB-armbandjes maken met Karlien Elzes.
Kosten €5,00 p.p. Bovenzaal Buitenwoel. Graag opgeven via bovenzaalbuitenwoel@gmail.com.
Zaterdag 21 maart –
Concert Chavah in de Stadskerk te Groningen,
zie:
Sponsorcollecte.
1 en 2 april:
Op 1 en 2 april 2015 organiseert Fatherheart Ministries NL samen met Revival Alliance NL een bijzondere conferentie in Harderwijk met James Jordan en Trevor Galpin. De conferentie zal een accent leggen op mensen in de bediening en leiderschap, maar is toegankelijk voor iedereen. De toegangsprijs is slechts 10 Euro per dag. Wel zal er een collecte zijn. Tijdens de conferentie is er mogelijkheid om ter plekke eten en drinken te gebruiken via de catering op eigen kosten. Tevens zijn in de buurt restaurants en cafetaria's aanwezig. Aanmelden is noodzakelijk en kan via onderstaande site:
Vrijdagavond 1 mei – Aanbiddingsvond met vlaggen en dans, met Georgine Hartnack. Opgave via: bovenzaalbuitenwoel@gmail.com
Kosten: €5,00 inclusief koffie / thee en wat lekkers.
Zaterdagavond 2 mei – Sponsormaaltijd Fathers Royal Love –
met Koos en Georgine Hartnack.
Tijdens de maaltijd spreken we over het boek WAKE UP.
Ook hiervoor geldt: opgave via bovenzaalbuitenwoel@gmail.com.
Vrijdag 22 mei – zondag 24 mei – Mini ‘Opwekking’ in Friesland
Pinksterfjoer in Tietjerk. Kom ook kamperen!
Waarschijnlijk komt Henk Bruggeman op vrijdagavond 5 juni naar Veendam! Hierover volgt nog meer info.
Pak gauw je agenda erbij en noteer!
Voor meer info, mail met bovenzaalbuitenwoel@gmail.com
Kijk ook eens op de site van IFT als je aan jezelf wilt werken... Zie link.
Of bij Groundwork voor een zeer leerzaam traject om meer je echte ik te kunnen worden...
Abonneren op:
Posts (Atom)