Echt vrij gemaakt

Enige tijd geleden schreef Lammert Kamphuis het boek Vrijgemaakt?, over een aantal dertigers die opgegroeid waren in de GKV.

Vorige week schreef Alko Driest in de Kerkbode van het Noorden over 'Lachend vrij gemaakt': Waar blijven de ouders?

Vandaag plaatste het ND een brief van mij, als reactie van een ouder.
Voor wie deze krant niet leest, maar wel de brief wil lezen:

Brief van een ouder
Aan de (ex) GKV dertigers, en aan iedereen die zich aangesproken voelt,
Ik heb jullie boek gelezen, ik heb jullie stem gehoord. Ik heb gezien en herkend waar jullie pijn zit, jullie onvrede. Ik werd verdrietig van het boek. En om wat het in mijn hart oproept schrijf ik terug. Een kleine, maar welgemeende poging om erkenning te geven voor jullie pijn, voor het onrecht wat jullie hieraan hebben opgelopen.
Terugkijkend zijn er zoveel dingen die me spijten..
Boven alles spijt het me dat ik, in de jaren waarin jullie opgroeiden, zelf God nog echt moest leren kennen.
Dat ik niet – voldoende – zijn hart aan jullie kon laten zien.
Dat ik Hem nog teveel kende ‘van horen zeggen’.
Ik had best wat kennis over Hem, maar ik kende Hem niet echt van dichtbij. Hoe graag had ik toen al geweten – bedenk ik nu – dat Hij toch echt een persoonlijk-relatie-gerichte-God is, van wie het hart vol liefde naar alle mensen uitgaat.
Het spijt me, dat ik in die jaren nog zo bezig was met mijn eigen leerprocessen en mijn eigen pijn. We gaven vaak niet het goede voorbeeld, al wisten we wel anderen te vertellen hoe het zou moeten. Ik zat vaak nog zo vol oordeel over anderen, dat ik niet met ogen van liefde, zoals die van Jezus, naar mensen kon kijken.
Zo voldeed ik niet aan het grootste verlangen van Abba Vader om Hem lief te hebben boven alles en mijn naaste als mezelf.
Het spijt me ook dat we als kerk de boodschap doorgaven, al dan niet met woorden, dat er zoveel moest. We ‘moesten’ twee keer per zondag naar de kerk, want ‘zo zijn onze manieren’… Soms leek dat zelfs het grootste gebod te zijn. Als je daaraan voldeed, dan zat het wel goed met je.
Innerlijk voelde ik vaak weerstand tegen deze dingen, maar ik paste me vaak aan, omdat het nu eenmaal zo hoorde.

Jullie hebben je terecht verzet tegen deze mentaliteit. Als wij geen betere antwoorden hadden op jullie vragen dan ‘omdat God het (niet) wil’, of ‘omdat ik het zeg’, haakten jullie af, begrijpelijk. Jullie hadden argumenten nodig, wilden erover in discussie, jullie verlangden naar echtheid.

Die echtheid was vaak ver te zoeken. Wij waren van een generatie van ‘niet klagen maar dragen en bidden om kracht’. Niet teveel vragen naar het hoe, waarom en wat, maar gewoon doen.
Jullie zagen de dubbelhartigheid, de mooie buitenkant, maar vaak ook de lege binnenkant. Jullie waren er getuige van, dat wij de vuile was niet buiten hingen, maar binnen hielden. Dat wij liever de schone schijn ophielden dan schoon schip maakten.
Jullie zagen vaak hoe onrecht onder het vloerkleed werd geveegd onder het motto van ‘alles met de mantel der liefde bedekken’.
Jullie werd onrecht aangedaan waar wij niet eerlijk ‘sorry’ konden zeggen en onze fouten en gebreken niet eerlijk onder ogen zagen en erkenden.
Omdat velen van ons niet echt hadden leren voelen wat er van binnen speelt en omdat we vaak ook niet wisten hoe we op een gezonde manier met onze emoties moesten omgaan, konden we dat niet aan jullie leren.
Het spijt me bijzonder, dat we als kerk vaak naar binnen gericht waren.. Hoogmoedig ook, omdat we dachten dat wij – en alleen wij – het uitverkoren volkje waren. Hoe veroordelend we konden zijn naar wie net iets anders dacht of deed dan onze ‘mores’.
Het doet me zeer dat wij de waarheid (en de wet) hoger plaatsten dan de genade (en de liefde).
Ik belijd schuld en ik vraag vergeving.