Nog een reflectie van het Kloosterweekend, wat het me gebracht heeft.
Tijdens een meditatiemoment kwam het volgende in me op.
Vanuit het verlangen om ‘GOED’ te zijn en te doen kan ik geneigd zijn om mezelf van alles te ontzeggen en te onthouden.
Maar wat ik me bewust werd….
In feite zet ik mezelf ‘in de min’, wat mijn ziel ervaart als onrecht. Vervolgens is de kans groot dat ik me stoor aan anderen die vrijmoedig en onbevangen van het leven genieten met alle toeters en bellen. En dat ik me erger wanneer een ander wel onbeschaamd alles aanneemt wat er aangeboden wordt.
Daarmee staat voor mij de deur dan (weer ) open voor een stuk oordeel en hoogmoed. Dat wil ik niet, want ik was juist een hele tijd met Gods hulp aan het werk om dit stuk in mijn leven af te leggen.
Al dat ‘onthouden’ en ‘afzien van’ legde ik mezelf vaak op als een heilig moeten.
Wát een ontmaskering.. zo heilig is dit moeten niet.
Het is slechts angst. Angst om NIET GOED genoeg te zijn, en dus er maar een schepje bovenop te leggen en wat door te slaan naar de andere kant. Veiligheidshalve.
Met onmiddellijk het gevaar om in gedachten – heerlijk veilig in gedachten – mezelf te prijzen dat ik het GOED gedaan heb. Waarmee ik mezelf ongewild, maar toch, weer plaats in de positie van de Farizeeër.
Zucht… Ja Heer, help me maar om meer op Jezus te gaan lijken.
U bent nog niet klaar met mij.
Doet me denken aan Emily Freeman die ik eens hoorde over Grace for the Good Girl.
Ze heeft hier een boek over geschreven dat binnenkort waarschijnlijk in het Nederlands uit komt.
Link Grace for the Good Girl
Ik schrijf over alledaagse en (boven)natuurlijke dingen... Over mijn leven, mijn hobby's en passie, over de lessen die ik leer van God, enz.
Het mooie is dat we mogen zijn. Het hoeft niet eens goed of perfect te zijn.
BeantwoordenVerwijderenOeps herkenbaar Hinke! Voor velen denk ik, maar sowieso voor mij... ben er ook mee bezig, met het "mogen zijn", we zijn in Gods ogen goed zoals we zijn. Laatst hoorde ik een spreker iets moois zeggen over uitspraak: "God houdt van je zoals je bent, maar Hij houdt te veel van je om je te laten zoals je bent!" Even in mijn eigen woorden: Dat eerste is waar, dat tweede niet. Hij zag dat het (de mens) zeer goed was. Punt! Uit! Klaar! Dat tweede, laten zoals je bent, komt van onszelf uit, als we Zijn liefde leren kennen: wij willen niet blijven zoals we zijn, we willen zijn als Jezus (Gods oorspronkelijke bedoeling, naar Zijn beeld geschapen). En ja, God helpt ons daar graag bij!
BeantwoordenVerwijderenVoor mij was deze uitleg weer een stukje minder "moeten" en meer "zijn"... Ik hoef me niet een slag in de rondte te draaien om beter te worden, ik MAG beter worden, maar het zal niets aan Gods liefde voor mij veranderen.
Aan de andere kant heb je natuurlijk de uitspraak van Jezus dat we in Zijn liefde blijven als we Hem gehoorzamen. Met ons rechtlijnige Griekse denken lijkt dat aardig paradoxaal, maar als ik het me in het Hebreeuwse cirkeldenken probeer voor te stellen, proef ik dat het elkaar beïnvloedt: liefde ... gehoorzamen... meer liefde... nog liever gehoorzamen. Om het met Herman Boon te zeggen: verliefde mensen doen niet moeilijk, die doen gewoon wat het "voorwerp" van hun liefde zegt, nodig heeft!
Uiteindelijk start het dus allemaal bij Papa's liefde, je geliefd weten, van daaruit mogen zijn... dat geeft Rust! En van daaruit gaan we verder :)
Met Wiebrand eens. Maar ik herken je gedachten!
BeantwoordenVerwijderen