Als je emotioneel gezien het hart van een wees hebt, wil dat niet zeggen dat dit jouw identiteit is. Het maakt dat jij je in mindere of meerdere mate voelt als een wees en daardoor je ook zo gedraagt. Dat heeft invloed op je relatie met God. Daar komt bij dat je vaak het beeld van je aardse vader projecteert op God-als-Vader.
Misschien herken je iets in onderstaande kenmerken:
- ik vind het moeilijk God te vertrouwen
- ik weet niet echt of ik wel een geliefd kind van de Vader ben
- het voelt niet veilig om afhankelijk te zijn van God
- het is veel te eng om me volledig aan God over te geven (uit te leveren..)
- dicht bij God komen is eng
- ik weet niet hoe ik me moet laten leiden door de Heilige Geest
- ik hou liever zelf de controle dan het uit handen te geven
- ik geloof wel met mijn hoofd, maar voel het niet in mijn hart
- hoezo, Gods stem verstaan? Spreekt Hij dan? Tot mij?
- ook al zou God zijn liefde aan me willen geven, ik kan het niet ontvangen
- waarom doet God mij deze ellende aan? Waar heb ik dit aan verdiend?
- Gods nabijheid troost en geneest? Ben ik dat waard?
Als je teleurgesteld wordt in verwachtingen van God, dan gaat dat over jouw verwachtingen. Het is de vraag in hoeverre die reëel zijn. en of het terecht is dat je daarop rekende. Vaak trekken we dan verkeerde conclusies, als: Dus zal Hij wel niet van me houden. Of: Dus ben ik niet goed genoeg.
Dat schept afstand en het houdt ons uit de verbinding met God.
Terwijl juist het verkeren in zijn nabijheid zo helend en genezend is..
wordt vervolgd
Mooi stukje van het Vaderhart, Hinke.
BeantwoordenVerwijderen