Oefenplaatsen

De gemeente als oefenplaats

Grappig, dat er net nu een stuk in het ND staat over de gemeente als oefenplaats, naar aanleiding van het nieuw verschenen boek Oefenplaatsen. Ook Jos Douma schrijft hier vandaag over.

Toen ik deze week wat aan het schrijven was, kreeg ik deze gedachte: ‘Wat gaaf, dat God ons lessen leert, en dat Hij vervolgens situaties op ons pad brengt waarin we kunnen oefenen. Niet zelden gebeurt dat bij christenen in de eigen gemeente, maar natuurlijk ook daarbuiten.

Nu moet ik vooraf vermelden dat ‘Gemeente’ voor mij gelijk staat aan GUG, ofwel Gods Universele Gemeente. Ik heb heel wat mogen oefenen, binnen en buiten GUG.

Alhoewel ik in het onderwijs heb gezeten en niet echt bang ben om voor groepen te spreken, was het voor mij geen gewone zaak om vrijmoedig over het geloof en over God te spreken. De Alphacursus heeft me daarin bijzonder geholpen, zeker omdat de vragen die daar in de kleine groep gesteld werden me dwongen om zelf na te denken. We werden erin geoefend om een standpunt in te nemen, een mening te vormen, om ‘de dingen van God’ niet algemeen te houden, maar heel persoonlijk te maken. Wat betekent het voor mij dat Jezus aan het kruis gestorven is voor mijn zonden? Wat betekent het voor mij dat Hij de Heer van mijn leven wil zijn?

In de Bijbel staat dat we ons mogen/moeten uitstrekken naar de gaven van God, met name naar de gave van profetie, als de hoogste van de gaven. Ik had dat vroeger niet meegekregen in mijn kerk, maar het ontdekken van de waarheid van Gods verlangen hierin daagde me uit om mijn armen wijd uit te strekken en vrijmoedig te vragen om alles wat God mij wilde geven om te gebruiken in zijn koninkrijk.

Dat was best spannend.. Ook dat was een oefenproces. Als ik het op mijn hart had om iemand te bemoedigen, dan kon ik kiezen om te gehoorzamen of om het te negeren. Vaak koos ik voor het eerste, en bijna altijd bleek dat de persoon voor wie de boodschap bedoeld was erdoor gezegend werd.

Soms kreeg ik het op mijn hart om iemand te vermanen. Dat was ook oefenen, want hierin speelt je ‘ik’ een rol. Hoe breng ik de boodschap? Vanuit de hoogte, als een corrigerend iemand? Of naast een ander staand, en wetend dat je zelf ook valkuilen en zwakheden hebt..
Ook dat was oefenen, en het is me niet altijd foutloos afgegaan. Maar – zo is me gebleken – oefening baart kunst. Bovendien zei een predikant eens: “Af en toe vraagt God je om een examen te doen. Als je zakt is er geen man over boord, je krijgt gewoon een herexamen. Als je slaagt: Gefeliciteerd, dan mag je door naar de volgende klas. Daar krijg je wat moeilijker examens…”

De gemeente zou bij uitstek een plek mogen zijn waar we kunnen oefenen in het leren leven zoals Jezus leefde.. We mogen Hem navolgen, de dingen doen die Hij deed. We mogen leren liefhebben.. Naarmate ik Hem meer vroeg om liefde voor de mensen waar ik mee te maken kreeg, ontving ik meer liefde, zelfs boven verwachting. Ik leerde vergeving te vragen en te schenken…
Het leren geven en ontvangen van genade is een ander oefenpunt. Ook daarin blijkt me steeds vaker dat God onze Leermeester is, die ons wijst op de dingen die Hij wil. En Hij geeft ons aan elkaar om te oefenen, dit alles in praktijk te brengen.

Ik hou niet van discussies of je nu wel of niet binnen de gemeente moet oefenen..
Ik denk heel simpel, ‘Gewoon doen wat God op je pad brengt’. Als Hij echt je Leermeester is en als jij zijn volgeling bent en zijn stem verstaat, dan komen die oefensituaties en het groeiproces vanzelf!

Hierbij denk ik ook aan een luister-cd van Wilkin van de Kamp: Gekruisigd door christenen.

En aan het boek van Cloud & Townsend Hoe mensen groeien naar volwassenheid.

Ooit hoop ik nog eens deel van een groeigroep uit te kunnen maken waar we dit boek bespreken (en de oefeningen in praktijk gaan brengen..) Hoe karaktervormend en geloofsgroei-bevorderend kan dat zijn...

Ik wens jou en mij veel oefenplezier!