Bereid je voor..

Vorige week werd ik bepaald bij een gedachte die steeds terugkomt en bevestigd wordt, dus ik deel het maar.

Ik werd herinnerd aan een gesprek met een man, waarmee ik samen een pastoraal bezoek aan iemand zou brengen. We spraken de situatie door en we gingen in gebed. Hij beleed alle dingen die er nog in de weg zaten tussen God en hem, om zo – goed voorbereid – het pastorale gesprek in te gaan.
Ik ging snel bedenken of er ook iets was wat ik nog moest belijden. Ik geloof dat ik nog in een hoekje van mijn hart tegenkwam dat ik iemand niet goed / liefdevol benaderd had. Dus ik volgde zijn voorbeeld en beleed dit in gebed aan God.

Ik moet zeggen dat het het heel bijzonder was, om zó dat bezoek in te gaan.
Waar ik deze week over nadacht, was: Elke keer dat we gebedsgroep hebben, komen we ook bij elkaar en bij God, en wat zou het goed zijn om dan ook gewoon eerst even de tijd te nemen om te kijken of er nog iets is wat in de weg staat tussen God en ons of onderling. Om dan eerst schoon schip te maken voordat je God nadert…

Vanmorgen las ik in de Bijbel over het volk Israël, dat in de woestijn rondtrok, en Mozes vertelt hoe ze zich moeten voorbereiden op de ontmoeting met God. Ze moeten zich lichamelijk en geestelijk voorbereiden, twee dagen lang. En dan komt die indrukwekkende gebeurtenis: en donkere wolk boven de berg, het geluid van die ramshoorns, de bazuinen, de donderslagen en de bliksem… Heel bijzonder moet dat geweest zijn.. En dan spreekt God.

Vervolgens las ik in het boek De Navolging van Christus: Waarom bereid je je niet voor op het moment dat je voor God komt te staan? (Hfd.24)

Ik besefte: dat gaat natuurlijk over meer dan onze dagelijkse contacten met God. Ook daar mogen we echt heel bewust bij stil staan, ons erop voorbereiden. Ik heb wel eens een tijd gehad dat mijn gebedsleven voornamelijk bestond uit schietgebedjes. Dat bouwt niet echt aan een diepere relatie met Hem en het leren luisteren naar zijn stem.

Als we het Avondmaal vieren, bereiden we ons ook voor.

Als ons levenseinde nadert, gaan we ook nadenken over hoe het zal zijn om voor onze Maker te staan. Kunnen we dan ‘zonder verschrikken verschijnen’?
Ik hoor soms verhalen van mensen die merken dat ouders / grootouders worstelen als de dood nadert, vooral wanneer er dingen nog niet recht gezet zijn met God. Wanneer er onbeleden zonden zijn of geheimen en taboes, die angstvallig altijd verzwegen zijn, die onder het bewuste 'kleed der ongerechtigheid' geveegd zijn..

Soms hoor ik van de ontgoocheling van mensen die, als hun ouders gestorven zijn, er achter komen dat pa en moe het altijd wel mooi konden vertellen hoe het moest, maar er zelf niet naar geleefd hebben.

Het kan een grote weerstand geven, maar het levert uiteindelijk niets dan goeds op wanneer je alle draadjes afhecht tussen God en jou en naar anderen toe. Dat werkt bevrijdend! Dan kun je iedereen recht in de ogen kijken en dichter bij God leven!

Ik wil er bewuster mee omgaan, dagelijks, maar ook gericht op de Grote Toekomst. Doe je mee?