Verlangen naar erkenning

Je mag best verlangen naar erkenning, leerde ik in mijn opleiding, als je er maar niet afhankelijk van bent. Hoe weet je of je er afhankelijk van bent? Als je onderuit gaat als je het niet krijgt.

Een voorbeeld uit mijn eigen leven.
Ik paste een dag op onze kleinzoon, bij hem thuis. Omdat het lekker weer was vermaakten we ons prima achter huis, in de tuin. Ik scharrelde wat tuingereedschap bij elkaar en verwijderde het groen tussen de straatstenen. De borders kregen eveneens een beurt , waarbij ik ‘goede hulp’ kreeg van kleinzoon met zijn eigen harkje en schepje.
Het resultaat was zichtbaar en mocht er zijn. Ik kon dan ook haast niet wachten tot mijn dochter thuis kwam, omdat ik me erop verheugde haar verraste gezicht te zien.

Toen mijn dochter echter thuis kwam na een intensieve dag en haar kind wat aandacht nodig had, toen bovendien de maaltijd klaar stond, was er geen moment dat haar blik op de tuin viel. Heel logisch en begrijpelijk.

Terugrijdend in de auto, bemerkte ik toch een lichte vorm van teleurstelling. Omdat ik in de opleiding geleerd had te reflecteren, onderzocht ik wat er gaande was van binnen.

Ik vroeg mezelf af: “Wat was mijn motief?”
Wel, het was mooi weer, ik houd van tuinieren en het was goed en gezellig om samen met kleinzoon zo bezig te zijn…

Was het mijn intentie om er lof door te oogsten?
Nee, maar het is natuurlijk wel leuk om iemand te verrassen en dan ook het blijde gezicht van de ander te zien.

Dus, mijn innerlijke criticus mocht zwijgen. Ik hoefde me niet schuldig te voelen over dat sprankje teleurstelling.
En ik wist: ook al zal ze er nooit op terug komen dat wij de tuin gedaan hebben, het was de moeite meer dan waard!